Gruggug lækning 30. júní 2004 00:01 Jæja, þá eru jólin hjá mér. Ný plata frá uppáhalds sveitinni minni The Cure. En þá lendi ég í smá vandræðum. Hvernig á ég eiginlega að reyna sannfæra ykkur um að þetta sé góð plata þannig að þið takið eitthvað mark á mér? Þetta er ekki týpískt plata frá sveitinni. Eins og einhverjir muna kannski þá tók upptökustjórinn Ross Robinson, sem hefur unnið með Korn og At the Drive-in, hljómsveitina upp á sína arma og hann leyfir sér alveg að pota svolítið í hana. Tekur hárétta ákvörðun og skilar gruggugri lækningu en við höfum kynnst áður. Allt mjög lifandi og ópússað, bara eins og sveitin hljómar á tónleikum. Það er söngurinn líka. Guð hjálpi þeim sem hefur fundist Robert frekar tæpur á því í gegnum tíðina. Þetta er ný nálgun að gamalli hlið sveitarinnar. Löngu intró-in og gítarplokkmelódíurnar að mestu kvödd, meira keyrsla og gítarbrjálæði. Ef ég ætti þó að líkja þessu við eitthvað sem The Cure hefur gert áður, þá væri það lög á borð við Give Me It, The Kiss, Fight, Cut og Watching Me Fall af síðustu plötu. Helsti munurinn er bara að flestar lagasmíðarnar hér eru miklu sterkari en öll þessi lög. Lagið "Labyrinth" er einfaldlega með því betra sem The Cure hefur gert frá upphafi. Svo er auðvitað passað upp á að hafa skothelda slagara fyrir útvarpið. Þeir ættu að verða "Before Three", "The End of the World", "Taking Off" og "(I Don't Know What's Going) On". Þetta er reiða hliðin af The Cure sem hefur fengið að fljóta með í nokkrum lögum áður, en sem hefur aldrei verið splæst á heila plötu áður. Textar Robert Smith eru mér þó örlítið áhyggjuefni. Ég hef alla tíð dáðst að ljóðrænu hans, en á síðustu plötu þynntust textasmíðarnar örlítið, og þær skána ekki hér. Ég veit að hann getur betur. Simon Gallup bassaleikari á eiginlega þessa plötu, það er langt síðan hann hefur fengið að njóta sín svona vel. Hann spilar lykilhlutverk nánast í hverju einasta lagi. Þetta er hugrökk plata og tilraunir Ross Robinson ganga upp. Besta og heilsteyptasta plata The Cure frá því að Disintigration kom út árið 1989, úff, það eru fimmtán ár. Birgir Örn Steinarsson The Cure: The Cure Mest lesið Laufey ástfangin Lífið Aron Can og Gummi Emil í fullu fjöri með Mari Lífið Óhapp á kamri: „Var bara heppin að hafa ekki fengið þetta í andlitið“ Lífið „Þetta er enginn helvítis félagskvíði, það bara þolir mig enginn“ Áskorun „Fólkið er kjarni Þjóðhátíðar og ég vildi sýna það“ Tónlist Féll kylliflatur fyrir einlægni Taylor Swift Lífið „Ástin var svo sannarlega í loftinu þetta kvöld“ Lífið Fyrirsætan Alessandra Ambrosio hitti Rúrik á Íslandi Lífið „Allir að hlusta, en samt fórum við í gjaldþrot“ Lífið Sjóðheit trend beint af tískupallinum í París Tíska og hönnun Fleiri fréttir Slæmt jafnvægi á milli Baggalúts og Sinfóníunnar Sturluð rödd gerði áheyrendur tryllta The Lazarus Project: Varúð, veldur svefnleysi Ekkert mjálm í Unu Torfa og Sinfó Falleg tónlist GDRN hljómaði ekki nógu vel Love Lies Bleeding: Ekið af hraðbraut og út í skurð Sjá meira
Jæja, þá eru jólin hjá mér. Ný plata frá uppáhalds sveitinni minni The Cure. En þá lendi ég í smá vandræðum. Hvernig á ég eiginlega að reyna sannfæra ykkur um að þetta sé góð plata þannig að þið takið eitthvað mark á mér? Þetta er ekki týpískt plata frá sveitinni. Eins og einhverjir muna kannski þá tók upptökustjórinn Ross Robinson, sem hefur unnið með Korn og At the Drive-in, hljómsveitina upp á sína arma og hann leyfir sér alveg að pota svolítið í hana. Tekur hárétta ákvörðun og skilar gruggugri lækningu en við höfum kynnst áður. Allt mjög lifandi og ópússað, bara eins og sveitin hljómar á tónleikum. Það er söngurinn líka. Guð hjálpi þeim sem hefur fundist Robert frekar tæpur á því í gegnum tíðina. Þetta er ný nálgun að gamalli hlið sveitarinnar. Löngu intró-in og gítarplokkmelódíurnar að mestu kvödd, meira keyrsla og gítarbrjálæði. Ef ég ætti þó að líkja þessu við eitthvað sem The Cure hefur gert áður, þá væri það lög á borð við Give Me It, The Kiss, Fight, Cut og Watching Me Fall af síðustu plötu. Helsti munurinn er bara að flestar lagasmíðarnar hér eru miklu sterkari en öll þessi lög. Lagið "Labyrinth" er einfaldlega með því betra sem The Cure hefur gert frá upphafi. Svo er auðvitað passað upp á að hafa skothelda slagara fyrir útvarpið. Þeir ættu að verða "Before Three", "The End of the World", "Taking Off" og "(I Don't Know What's Going) On". Þetta er reiða hliðin af The Cure sem hefur fengið að fljóta með í nokkrum lögum áður, en sem hefur aldrei verið splæst á heila plötu áður. Textar Robert Smith eru mér þó örlítið áhyggjuefni. Ég hef alla tíð dáðst að ljóðrænu hans, en á síðustu plötu þynntust textasmíðarnar örlítið, og þær skána ekki hér. Ég veit að hann getur betur. Simon Gallup bassaleikari á eiginlega þessa plötu, það er langt síðan hann hefur fengið að njóta sín svona vel. Hann spilar lykilhlutverk nánast í hverju einasta lagi. Þetta er hugrökk plata og tilraunir Ross Robinson ganga upp. Besta og heilsteyptasta plata The Cure frá því að Disintigration kom út árið 1989, úff, það eru fimmtán ár. Birgir Örn Steinarsson The Cure: The Cure
Mest lesið Laufey ástfangin Lífið Aron Can og Gummi Emil í fullu fjöri með Mari Lífið Óhapp á kamri: „Var bara heppin að hafa ekki fengið þetta í andlitið“ Lífið „Þetta er enginn helvítis félagskvíði, það bara þolir mig enginn“ Áskorun „Fólkið er kjarni Þjóðhátíðar og ég vildi sýna það“ Tónlist Féll kylliflatur fyrir einlægni Taylor Swift Lífið „Ástin var svo sannarlega í loftinu þetta kvöld“ Lífið Fyrirsætan Alessandra Ambrosio hitti Rúrik á Íslandi Lífið „Allir að hlusta, en samt fórum við í gjaldþrot“ Lífið Sjóðheit trend beint af tískupallinum í París Tíska og hönnun Fleiri fréttir Slæmt jafnvægi á milli Baggalúts og Sinfóníunnar Sturluð rödd gerði áheyrendur tryllta The Lazarus Project: Varúð, veldur svefnleysi Ekkert mjálm í Unu Torfa og Sinfó Falleg tónlist GDRN hljómaði ekki nógu vel Love Lies Bleeding: Ekið af hraðbraut og út í skurð Sjá meira