Um atvinnuöryggi starfsstétta Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 15. janúar 2009 06:00 Ég uppgötvaði um daginn að ég hef ekki hugmynd um hvernig íslenskt lýðræði virkar. Ég veit að við kjósum flokka til að fara með völd í fjögur ár en þar með virðumst við ekki hafa meira með málin að gera. Stjórnmálaflokkur með lítið sem ekkert fylgi getur samt samið sig inná stjórnvölinn. Við höfum ekkert um það að segja hver tekur að sér hvaða ráðuneyti í ríkisstjórn né hvernig sá hinn sami hagar sér svo í vinnunni. Ég uppgötvaði líka að ég hef nánast alist upp við að sama fólkið sitji í stjórnsætum þjóðmálanna. Sjálfstæðisflokkurinn hefur setið við stjórnvölinn næstum því síðan ég man eftir mér, yfirleitt með Framsókn við fótskör, og Steingrímur J. hefur rifist í andstöðunni frá því ég var lítil. Einhverjir sem setið hafa á ráðherrastóli hafa fylgt fjölskylduhefð og fetað í fótspor feðra sinna. Nú eru uppi ráðagerðir um hrókeringar á embættum ráðherra og þá get ég ekki annað en velt fyrir mér hvernig það verði gert og hvað muni ráða hver velst í hvað. Hvort sérþekking eða menntun fólks á ákveðnu sviði verði til hliðsjónar eða hvort horft verði til þess hvernig fólk hefur staðið sig fram að þessu og hvort álit almennings á störfum viðkomandi hafi eitthvað að segja. Eitthvert ráðuneytið er kannski þægilegri innivinna en annað. Nú þegar atvinnuöryggi í landinu heyrir nánast sögunni til og þúsundir manna lifa í óvissu mánaðamóta á milli, velti ég því líka fyrir mér hvaða starfsstétt búi við mesta atvinnuöryggið í dag. Hverjir geti setið rólegir við sín störf hver mánaðamótin eftir önnur, sama hvað á dynur. Einu sinni heyrði ég grínast með að þingmennska væri þægileg innivinna, svo lengi sem viðkomandi léti ekki hanka sig á klaufalegum ummælum eða póstsendingum. En ég er farin að halda að ráðherraembættið sé enn betra, það virðist ekkert geta orðið til þess að ráðherra missi vinnuna. Hann getur leitt hjá sér gagnrýni á störf sín, sett fram glannalegar yfirlýsingar á alþjóðavettvangi í nafni þjóðarinnar, ráðskast með ríkissjóð, ferðast á kostnað skattgreiðenda, ráðið vini og frændur í embætti og yfirleitt gert það sem honum sýnist á kjörtímabilinu. Eftir næstu kosningar getur sá hinn sami jafn auðveldlega sest í næsta ráðherrastól. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun Má berja blaðamenn? Sigríður Dögg Auðunsdóttir Skoðun Samfélagið innan samfélagsins Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Hagur hluthafanna alltaf og undantekningarlaust í forgangi Jón Kaldal Skoðun Að flokka hver vinnur og hver tapar Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Vonir um vopnahlé eins og hálmstrá Sveinn Rúnar Hauksson Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun
Ég uppgötvaði um daginn að ég hef ekki hugmynd um hvernig íslenskt lýðræði virkar. Ég veit að við kjósum flokka til að fara með völd í fjögur ár en þar með virðumst við ekki hafa meira með málin að gera. Stjórnmálaflokkur með lítið sem ekkert fylgi getur samt samið sig inná stjórnvölinn. Við höfum ekkert um það að segja hver tekur að sér hvaða ráðuneyti í ríkisstjórn né hvernig sá hinn sami hagar sér svo í vinnunni. Ég uppgötvaði líka að ég hef nánast alist upp við að sama fólkið sitji í stjórnsætum þjóðmálanna. Sjálfstæðisflokkurinn hefur setið við stjórnvölinn næstum því síðan ég man eftir mér, yfirleitt með Framsókn við fótskör, og Steingrímur J. hefur rifist í andstöðunni frá því ég var lítil. Einhverjir sem setið hafa á ráðherrastóli hafa fylgt fjölskylduhefð og fetað í fótspor feðra sinna. Nú eru uppi ráðagerðir um hrókeringar á embættum ráðherra og þá get ég ekki annað en velt fyrir mér hvernig það verði gert og hvað muni ráða hver velst í hvað. Hvort sérþekking eða menntun fólks á ákveðnu sviði verði til hliðsjónar eða hvort horft verði til þess hvernig fólk hefur staðið sig fram að þessu og hvort álit almennings á störfum viðkomandi hafi eitthvað að segja. Eitthvert ráðuneytið er kannski þægilegri innivinna en annað. Nú þegar atvinnuöryggi í landinu heyrir nánast sögunni til og þúsundir manna lifa í óvissu mánaðamóta á milli, velti ég því líka fyrir mér hvaða starfsstétt búi við mesta atvinnuöryggið í dag. Hverjir geti setið rólegir við sín störf hver mánaðamótin eftir önnur, sama hvað á dynur. Einu sinni heyrði ég grínast með að þingmennska væri þægileg innivinna, svo lengi sem viðkomandi léti ekki hanka sig á klaufalegum ummælum eða póstsendingum. En ég er farin að halda að ráðherraembættið sé enn betra, það virðist ekkert geta orðið til þess að ráðherra missi vinnuna. Hann getur leitt hjá sér gagnrýni á störf sín, sett fram glannalegar yfirlýsingar á alþjóðavettvangi í nafni þjóðarinnar, ráðskast með ríkissjóð, ferðast á kostnað skattgreiðenda, ráðið vini og frændur í embætti og yfirleitt gert það sem honum sýnist á kjörtímabilinu. Eftir næstu kosningar getur sá hinn sami jafn auðveldlega sest í næsta ráðherrastól.
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun