Vörður Karen Dröfn Kjartansdóttir skrifar 22. júlí 2009 00:01 Vörður og gamlar þjóðleiðir þykja mér afar áhugaverð fyrirbæri. Þá á ég við fornar vörður sem einfölduðu forfeðrum okkar för sína um veglaust og viðsjárvert landslag en ekki steinahrúgur sem ferðamenn reisa án nokkurrar ástæðu. Síðarnefndu vörðurnar þykja mér reyndar álíka óspennandi fyrirbæri og mér þykja þær fyrrnefndu heillandi. Þessi fornu samgöngutæki Íslendinga þykja mér reyndar afar vanmetnar gersemar. Hér á landi eru ekki mörg gömul mannvirki en þær sögur sem finna má í landslaginu eru þeim mun fleiri og litríkari. Vörðurnar sýna hvaða leið þótti öruggast að fara og sátt ríkti um að væri greiðfærust og öruggust. Fari maður eftir þeirri leið sem þær liggja getur maður farið í fótspor forfeðranna í bókstaflegum skilningi og aukið skilning sinn á landinu til mikilla muna. Vegna þessa áhuga þótti mér mikið happ að rekast á mann fyrir skemmstu við Keflavík þar sem ég stóð og dáðist að fagurri vörðu. Karlinn sagði þessa vörðu heita Prestavörðu, nefnda eftir séra Sigurði Sívertsen sem þurfti að hafast við hana í ofsaveðri árið 1876. Nokkru seinna gúgglaði ég nafnið og örnefnið og sá að sögunnar hafði verið getið í predikun við Keflavíkurkirkju en þar segir að það hafi orðið klerknum til lífs að halda þar kyrru fyrir og spara orkuna í stað þess að rembast áfram stefnulaust í blindbyl og ófærð. Við frásögnina dæsti ég og sagði, já þessarar sögu er vert að minnast nú; en í námunda við mig var kveikt á sjónvarpi þar sem heyra mátti þingmenn, sem nær allir ofnotuðu orðið vegferð, gera grein fyrir atkvæði sínu um hvort ganga ætti til tvöfaldrar þjóðaratkvæðagreiðslu um Evrópusambandið. Ég sá fyrir mér að hægt væri að ímynda sér staðinn þar sem presturinn leitaði skjóls sem myndlíkingu fyrir skjól sem gæti fengist af Evrópusambandinu, að íslenskir ráðamenn myndu kannski hætta að eigra um stefnulaust. Félagi minn æstist þó allur upp við að heyra þann skilning á sögunni og sagði að það að leggja út í aðildarviðræður nú væri mun líkara því að leggja út í storminn í stað þess að hvílast. Þótti mér sú yfirfærsla á sögunni álíka rétt og mín. Hins vegar varð ég að bæta við að presturinn hefði svo sannarlega ekki komist til byggða hefði hann ákveðið að yfirgefa aldrei aftur staðinn þar sem hann hafðist fyrst við í fárviðrinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Þriggja stiga þögn Bjarni Karlsson Skoðun Hvers vegna sífellt fleiri sækjast eftir einveru Ingrid Kuhlman Skoðun Nú þarf að gyrða sig í brók Gunnlaugur Stefánsson Skoðun Gegn hernaði hvers konar Gunnar Björgvinsson Skoðun Skýr stefna um málfrelsi Róbert H. Haraldsson Skoðun Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun Lesblindir og stuðningur í skólum Snævar Ívarsson Skoðun Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun Verndun vatns og stjórn vatnamála Ólafur Arnar Jónsson,Sigurður Guðjónsson Skoðun Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun
Vörður og gamlar þjóðleiðir þykja mér afar áhugaverð fyrirbæri. Þá á ég við fornar vörður sem einfölduðu forfeðrum okkar för sína um veglaust og viðsjárvert landslag en ekki steinahrúgur sem ferðamenn reisa án nokkurrar ástæðu. Síðarnefndu vörðurnar þykja mér reyndar álíka óspennandi fyrirbæri og mér þykja þær fyrrnefndu heillandi. Þessi fornu samgöngutæki Íslendinga þykja mér reyndar afar vanmetnar gersemar. Hér á landi eru ekki mörg gömul mannvirki en þær sögur sem finna má í landslaginu eru þeim mun fleiri og litríkari. Vörðurnar sýna hvaða leið þótti öruggast að fara og sátt ríkti um að væri greiðfærust og öruggust. Fari maður eftir þeirri leið sem þær liggja getur maður farið í fótspor forfeðranna í bókstaflegum skilningi og aukið skilning sinn á landinu til mikilla muna. Vegna þessa áhuga þótti mér mikið happ að rekast á mann fyrir skemmstu við Keflavík þar sem ég stóð og dáðist að fagurri vörðu. Karlinn sagði þessa vörðu heita Prestavörðu, nefnda eftir séra Sigurði Sívertsen sem þurfti að hafast við hana í ofsaveðri árið 1876. Nokkru seinna gúgglaði ég nafnið og örnefnið og sá að sögunnar hafði verið getið í predikun við Keflavíkurkirkju en þar segir að það hafi orðið klerknum til lífs að halda þar kyrru fyrir og spara orkuna í stað þess að rembast áfram stefnulaust í blindbyl og ófærð. Við frásögnina dæsti ég og sagði, já þessarar sögu er vert að minnast nú; en í námunda við mig var kveikt á sjónvarpi þar sem heyra mátti þingmenn, sem nær allir ofnotuðu orðið vegferð, gera grein fyrir atkvæði sínu um hvort ganga ætti til tvöfaldrar þjóðaratkvæðagreiðslu um Evrópusambandið. Ég sá fyrir mér að hægt væri að ímynda sér staðinn þar sem presturinn leitaði skjóls sem myndlíkingu fyrir skjól sem gæti fengist af Evrópusambandinu, að íslenskir ráðamenn myndu kannski hætta að eigra um stefnulaust. Félagi minn æstist þó allur upp við að heyra þann skilning á sögunni og sagði að það að leggja út í aðildarviðræður nú væri mun líkara því að leggja út í storminn í stað þess að hvílast. Þótti mér sú yfirfærsla á sögunni álíka rétt og mín. Hins vegar varð ég að bæta við að presturinn hefði svo sannarlega ekki komist til byggða hefði hann ákveðið að yfirgefa aldrei aftur staðinn þar sem hann hafðist fyrst við í fárviðrinu.
Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun
Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun
Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun
Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun