Bösl í hnasli og sýsl í rusli Brynhildur Björnsdóttir skrifar 12. mars 2010 06:00 Snjóa leysir, daga lengir, birta eykst. Undan snjónum gægjast fyrstu græðlingar vorsins, undursmáir og viðkvæmir krókusar, gult gras sem grænkar í rótina af gleði yfir fyrirheitum um sumar og sól. Og svo auðvitað allt ruslið. Upplitaðar svalafernur, munaðarlausar í morgungjólunni, torkennilegar plasttægjur sem einhverntíma voru stoltur innkaupapoki eða leyndardómsfullar umbúðir um gómsætan skyndibita prýða blómabeð og umferðareyjur hvert sem litið er. Beyglaðar bjórdósir minna á gleði og hverfulleika löngu liðinna rökkurstunda. Meðfram götum og gangstígum liggja líkin af hersveitum neyslusamfélagsins heiðursvörð. Á veturna og einkum og sér í lagi í snjó er eins og allir haldi að drasl hætti að vera til. Það bara gufi upp af sjálfu sér ef því er hent í snjóskafl, leysist upp og hverfi aftur til náttúrunnar á þúsundföldum eðlilegum plastniðurbrotshraða. En því miður er fólk sem hendir rusli frá sér þar sem það stendur mun líklegra til að gera það af hugsunarleysi og leti en ofurtrú á niðurbrotskrafta náttúrunnar. Einu sinni sá ég meira að segja mölbrotnar leifar af sjónvarpi í Öskjuhlíðinni innan um hálfs árs gamlar sprengitertur. Það þarf töluvert einbeittan brotavilja til að fara með sjónvarp út á víðavang og grýta því í hitaveitustokkana þannig að tætlurnar af því dreifist á margra fermetra svæði. Og allir gjalda fyrir. Það tekur nokkuð frá vormorgungöngunni að vaða hráblauta pappakassaskafla upp í hné. Það er ekki eins freistandi að sleppa hundinum lausum þegar vonlaust er að sjá fyrir hvaða úldna skyndibita hann nælir sér í úr sinunni. Hvað er eiginlega að? Af hverju hendir fólk ruslinu sínu þar sem það stendur þegar það er snjór? Af hverju er eins og það hafi sprungið öskubíll í götunni minni þegar snjórinn bráðnar? Er fólki hreinlega skítsama um allt rusl og telur sig hafa guðs-gefinn rétt til að henda því þar sem því sýnist svo framarlega sem það sést ekki strax? Það er ekki svona mikið rusl úti um allt á sumrin og ég held að það sé ekki bara unglingavinnunni að þakka. Átaks er þörf. Vitundarvakningar líka. Snjór er bara frosið vatn og brýtur ekki niður drasl. Það kemur alltaf upp á yfirborðið þegar snjórinn bráðnar og er þá orðið miklu ógeðslegra en það var þegar því var hent inn í runnana. Rusl á að fara í ruslið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Brynhildur Björnsdóttir Mest lesið Grasker mannréttinda á degi hinna framliðnu Anna Kristín Jensdóttir Skoðun Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Fræðsluskylda í stað skólaskyldu Eldur Smári Kristinsson Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun Ummæli borgarstjóra og óbragð í munni Kristín Björnsdóttir Skoðun Þetta lítur ekki vel út Jón Ingi Hákonarson Skoðun Ungt fólk er að missa trúna á stjórnmálum – og um leið á framtíðinni París Anna Bergmann Skoðun Hvaða aukna aðgengi, Willum Þór? Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Ríkisstjórn með útgjaldablæti er vandamál fyrir fólkið í landinu Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun Máttur orðanna: Breyting á orðavali getur breytt hugarfarinu Ingrid Kuhlman Skoðun
Snjóa leysir, daga lengir, birta eykst. Undan snjónum gægjast fyrstu græðlingar vorsins, undursmáir og viðkvæmir krókusar, gult gras sem grænkar í rótina af gleði yfir fyrirheitum um sumar og sól. Og svo auðvitað allt ruslið. Upplitaðar svalafernur, munaðarlausar í morgungjólunni, torkennilegar plasttægjur sem einhverntíma voru stoltur innkaupapoki eða leyndardómsfullar umbúðir um gómsætan skyndibita prýða blómabeð og umferðareyjur hvert sem litið er. Beyglaðar bjórdósir minna á gleði og hverfulleika löngu liðinna rökkurstunda. Meðfram götum og gangstígum liggja líkin af hersveitum neyslusamfélagsins heiðursvörð. Á veturna og einkum og sér í lagi í snjó er eins og allir haldi að drasl hætti að vera til. Það bara gufi upp af sjálfu sér ef því er hent í snjóskafl, leysist upp og hverfi aftur til náttúrunnar á þúsundföldum eðlilegum plastniðurbrotshraða. En því miður er fólk sem hendir rusli frá sér þar sem það stendur mun líklegra til að gera það af hugsunarleysi og leti en ofurtrú á niðurbrotskrafta náttúrunnar. Einu sinni sá ég meira að segja mölbrotnar leifar af sjónvarpi í Öskjuhlíðinni innan um hálfs árs gamlar sprengitertur. Það þarf töluvert einbeittan brotavilja til að fara með sjónvarp út á víðavang og grýta því í hitaveitustokkana þannig að tætlurnar af því dreifist á margra fermetra svæði. Og allir gjalda fyrir. Það tekur nokkuð frá vormorgungöngunni að vaða hráblauta pappakassaskafla upp í hné. Það er ekki eins freistandi að sleppa hundinum lausum þegar vonlaust er að sjá fyrir hvaða úldna skyndibita hann nælir sér í úr sinunni. Hvað er eiginlega að? Af hverju hendir fólk ruslinu sínu þar sem það stendur þegar það er snjór? Af hverju er eins og það hafi sprungið öskubíll í götunni minni þegar snjórinn bráðnar? Er fólki hreinlega skítsama um allt rusl og telur sig hafa guðs-gefinn rétt til að henda því þar sem því sýnist svo framarlega sem það sést ekki strax? Það er ekki svona mikið rusl úti um allt á sumrin og ég held að það sé ekki bara unglingavinnunni að þakka. Átaks er þörf. Vitundarvakningar líka. Snjór er bara frosið vatn og brýtur ekki niður drasl. Það kemur alltaf upp á yfirborðið þegar snjórinn bráðnar og er þá orðið miklu ógeðslegra en það var þegar því var hent inn í runnana. Rusl á að fara í ruslið.
Ríkisstjórn með útgjaldablæti er vandamál fyrir fólkið í landinu Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun
Ríkisstjórn með útgjaldablæti er vandamál fyrir fólkið í landinu Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun