Gleði og grátur í Gnarrenburg

Jón Gnarr var einu sinni nörd. Nú er hann borgarstjóri í Reykjavík. Kosningaslagur hans í vor er ógleymanlegur en aðferðir Jóns og Besta flokksins í baráttunni um borgina þóttu nýstárlegar og flestir töldu að um grínframboð væri að ræða. En Jón og félagar voru ótvíræðir sigurvegarar kosninganna og ráða nú ríkjum í Reykjavík, sumum til gleði en öðrum til armæðu.

Í heimildarmyndinni Gnarr fylgjumst við með Jóni frá því hann tilkynnir um framboð flokksins og alveg fram á sjálfan kjördaginn. Jón er afskaplega sjarmerandi maður og útgeislun hans virðist aukast með aldrinum. Hann á erfitt með að venjast lífi stjórnmálamannsins en virðist þó skemmta sér í félagsskap flokkssystkina sinna. Mest áberandi er Heiða Kristín, kosningastjóri flokksins og fyrrverandi aðstoðarmaður borgarstjóra. Heiða skartar einu fegursta brosi höfuðborgarsvæðisins, og við sjáum nóg af því í myndinni enda er Jón ávallt á útopnu í brandaradeildinni.

Þar liggur helsti styrkur myndarinnar. Jón er svo hrikalega fyndinn. Honum leiðist oft innan um mótframbjóðendur sína og virðist hafa afar lítið þol fyrir pólitísku karpi. Hann reynir að beina umræðunni í skemmtilegri áttir og tekst það að vissu leyti. Keppinautarnir virðast stundum fá sig fullsadda af fíflalátum Jóns, en þegar líða tekur á myndina er eins og lund þeirra léttist. Húmor og gleði Jóns er nefnilega svo bráðsmitandi.

Það er óhætt að mæla með Gnarr fyrir stuðningsmenn Jóns en jafnvel enn frekar fyrir þá sem hafa engan húmor fyrir setu hans í borgarstjórastólnum. Myndin sýnir það glögglega að Jón var ekkert að grínast. Mér fannst þó koma kafli fyrir miðja mynd þar sem stytta-og-sleppa deildin hefði mátt láta betur til sín taka. En ég ætla ekki að kvarta yfir neinu öðru því myndin er stórskemmtileg og líkt og Suðu-Sigfús sagði eftirminnilega: Maður biður ekki um mikið meira.

Niðurstaða: Fyndin mynd og vel gerð. Framhaldsmynd er óumflýjanleg.