Leynilögregla og krydd í pokum Sigríður Víðis Jónsdóttir skrifar 7. apríl 2011 06:00 Þriggja metra langur forsetinn gnæfir óvænt yfir mér og ég stíg ósjálfrátt eitt skref til baka. Hann er með svört sólgleraugu og um varirnar leikur órætt bros. Æðsti ráðamaður ríkisins situr á mótorhjóli og virðist tilbúinn að tæta af stað. Ég er stödd á götuhorni í Sýrlandi og glápi á flennistóran borða með mynd af Bashir al-Assad forseta. Ekki er langt liðið af degi. Þó er ég þegar búin að sjá myndir af Assad brosandi, Assad veifandi, Assad ábúðarfullum – í verslunum, á stofuveggjum og úti á götu. Hann hefur stjórnað landinu frá árinu 2000 en áður sat faðir hans á forsetastóli í nærri þrjátíu ár. Eftir að hafa virt mótorhjólamyndina fyrir mér rölti ég á netkaffihús. Spyr hvort hægt sé að komast á Facebook en svo er ekki. Sums staðar er það mögulegt en strangt til tekið á það alls staðar að vera ómögulegt – sýrlenska stjórnin bannar Facebook, YouTube og ýmsar samskiptasíður. Það er árið 2009 og ég finn að sumir heima eru hálfhræddir um mig, álykta að ég sé í gini ljónsins og einungis tímaspursmál hvenær ég verði étin, ég ætla að vera hér í nokkra mánuði. Er ekki þegar allt kemur til alls stunduð ritskoðun í Sýrlandi, er ekki leynilögreglan þar alræmd, stjórnvöld spillt og mótmæli bönnuð? Hafa ekki ríkt neyðarlög þar frá 1963 og lengi andað köldu á milli Bandaríkjanna og Sýrlands? Allt er þetta rétt – málið er bara að það er himinn og haf á milli sýrlenskra stjórnvalda og fólksins sem landið byggir. Sjálf kolfell ég fyrir Sýrlandinu sem mætir mér: Mannlífinu, sögunni, matargerðinni og stórkostlegri gestrisni. Sýrland er miklu meira en einhver gæti ætlað af einsleitri umfjöllun í fjölmiðlum. Á morgnana læt ég sólina vekja mig þar sem ég sest upp á gamla borgarmúrinn í höfuðborginni Damaskus. Af götunni að neðan heyrist í bílflautum en fram undan sést í eitt af gömlu borgarhliðunum – frá tímum Rómverja. Damaskus er ein elsta borg í heimi. Bænaturnar á moskum blasa við inni á milli þröngra, ævintýralegra gatna – kirkjukrossar, kaffistofur, kumpánlegir götusalar. Við hellulagt torg er ilmur af kardimommum í loftinu, kanil, tímían, sekkir með kryddi standa í röðum. Innan um litríka klæðastranga og gullhringi hangir ljósmynd af Assad forseta. Það er þessi maður sem margir í Sýrlandi vilja nú burt. Til að bregðast við kröfum mótmælenda hefur hann skipað nýja ríkisstjórn. Sjálfur situr hann enn sem fastast. Hversu lengi til viðbótar? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sigríður Víðis Jónsdóttir Mest lesið Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson Skoðun Hæðarveiki og lyf Ari Trausti Guðmundsson Skoðun Landsvirkjun hafin yfir lög Björg Eva Erlendsdóttir Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun Stjórnmálin verða að virka Bjarni Benediktsson Skoðun Vegið að börnum í pólitískri aðför að ferðaþjónustunni Skoðun Ferðamannaiðnaður? Nei, ferðaþjónusta! Guðmundur Björnsson Skoðun „Já, hvað með bara að skjóta hann!“ Þórhildur Hjaltadóttir Skoðun Hið tæra illa Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun 80.000 manna klóakrennsli í Dýrafjörð í boði Arctic Fish Jón Kaldal Skoðun
Þriggja metra langur forsetinn gnæfir óvænt yfir mér og ég stíg ósjálfrátt eitt skref til baka. Hann er með svört sólgleraugu og um varirnar leikur órætt bros. Æðsti ráðamaður ríkisins situr á mótorhjóli og virðist tilbúinn að tæta af stað. Ég er stödd á götuhorni í Sýrlandi og glápi á flennistóran borða með mynd af Bashir al-Assad forseta. Ekki er langt liðið af degi. Þó er ég þegar búin að sjá myndir af Assad brosandi, Assad veifandi, Assad ábúðarfullum – í verslunum, á stofuveggjum og úti á götu. Hann hefur stjórnað landinu frá árinu 2000 en áður sat faðir hans á forsetastóli í nærri þrjátíu ár. Eftir að hafa virt mótorhjólamyndina fyrir mér rölti ég á netkaffihús. Spyr hvort hægt sé að komast á Facebook en svo er ekki. Sums staðar er það mögulegt en strangt til tekið á það alls staðar að vera ómögulegt – sýrlenska stjórnin bannar Facebook, YouTube og ýmsar samskiptasíður. Það er árið 2009 og ég finn að sumir heima eru hálfhræddir um mig, álykta að ég sé í gini ljónsins og einungis tímaspursmál hvenær ég verði étin, ég ætla að vera hér í nokkra mánuði. Er ekki þegar allt kemur til alls stunduð ritskoðun í Sýrlandi, er ekki leynilögreglan þar alræmd, stjórnvöld spillt og mótmæli bönnuð? Hafa ekki ríkt neyðarlög þar frá 1963 og lengi andað köldu á milli Bandaríkjanna og Sýrlands? Allt er þetta rétt – málið er bara að það er himinn og haf á milli sýrlenskra stjórnvalda og fólksins sem landið byggir. Sjálf kolfell ég fyrir Sýrlandinu sem mætir mér: Mannlífinu, sögunni, matargerðinni og stórkostlegri gestrisni. Sýrland er miklu meira en einhver gæti ætlað af einsleitri umfjöllun í fjölmiðlum. Á morgnana læt ég sólina vekja mig þar sem ég sest upp á gamla borgarmúrinn í höfuðborginni Damaskus. Af götunni að neðan heyrist í bílflautum en fram undan sést í eitt af gömlu borgarhliðunum – frá tímum Rómverja. Damaskus er ein elsta borg í heimi. Bænaturnar á moskum blasa við inni á milli þröngra, ævintýralegra gatna – kirkjukrossar, kaffistofur, kumpánlegir götusalar. Við hellulagt torg er ilmur af kardimommum í loftinu, kanil, tímían, sekkir með kryddi standa í röðum. Innan um litríka klæðastranga og gullhringi hangir ljósmynd af Assad forseta. Það er þessi maður sem margir í Sýrlandi vilja nú burt. Til að bregðast við kröfum mótmælenda hefur hann skipað nýja ríkisstjórn. Sjálfur situr hann enn sem fastast. Hversu lengi til viðbótar?
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun