Ofurlaun í vitlausum vasa 4. maí 2011 00:01 Mér þótti engu líkara en gamall draugur hefði aftur skotið upp kollinum þegar ég heyrði nýlega talað um „ofurlaun og bónusa æðstu stjórnarmanna“. Hrollur greip um sig hið innra og það sem verra var, þetta var aulahrollur. Ég man það nefnilega ennþá, því miður, þegar ég heyrði af þessum bónusum og ofurlaunum í góðærinu mikla en þá yppti ég öxlum og hugsaði með mér að þeir sem slíks nytu hefðu gríðarlega ábyrgð á herðum sér. Þetta væri fólk sem tæki ákvarðanir um milljarða króna og hvert axarskaft gæti haft afdrifaríkar afleiðingar. Svo yrði það sett á guð og gaddinn ef markaðurinn dæmdi það úr leik. Nú heyrði ég sem sagt aftur talað um ofurlaun og bónusa en spænska símafyrirtækið Telefonica ákvað nýverið að hrista upp í stjórnendum sínum með því að hækka bónusinn og auka fríðindin. Hins vegar var rúmlega fimm þúsund starfsmönnum sagt upp um svipað leyti vegna þrenginga. Þeir falla því eins og dropar í haf fimm milljóna atvinnuleysingja sem arka um strætin á Spáni. Svo óskemmtilega vildi til að á sama tíma var ég að lesa bók Björgvins G. Sigurðssonar, Stormurinn. Þar segir meðal annars frá því þegar Seðlabankinn vildi ekki líta við veðunum sem Glitnismenn báru á borð í þeim tilgangi að fá neyðarlán. Þessi veð voru í formi einstaklingslána, það er að segja ekki hnýtt í gegnum eignarhaldsfélög eins og umsvifameiri menn gera. Um höfnun Seðlabankans á þessum veðum segir Björgvin svo: „Mitt fyrsta viðbragð var að þetta væri glapræði af hálfu Seðlabankans. Í slíkum lánum fælist miklu dreifðari áhætta en öðrum og reynslan sýndi að þeir sem síðast hættu að standa í skilum væru einstaklingar.“ Þetta er hárrétt hjá fyrrverandi viðskiptaráðherra. Við höfum líka séð að það er nær ómögulegt að skera almúgafólk úr snörunni. Það verður sjálft að vinna sig úr þrælkuninni. En svo sjá menn líka hvað gerist þegar mjóu bökin bregðast; byrjaði þetta ekki allt saman með því að almúginn í Bandaríkjunum gafst smátt og smátt upp á undirmálslánunum svokölluðu? Mikið var ég vitlaus. Líklega verð ég að bera aulahrollinn eins og kross uns bónusunum og ofurlaununum verður dreift á þá sem í raun og veru bera ábyrgðina og sitja uppi með mestu áhættuna. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Áform um að eyðileggja Ísland! Jóna Imsland Skoðun Lummuleg áform heilbrigðisráðherra Ragnar Sigurður Kristjánsson Skoðun Rölt að botninum Smári McCarthy Skoðun Lýðskrum Skattfylkingarinnar Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun Hver á að fá súrefnisgrímuna fyrst? Davíð Bergmann. Skoðun Tekur ný ríkisstjórn af skarið? Árni Einarsson Skoðun Krabbamein – reddast þetta? Halla Þorvaldsdóttir Skoðun Málþóf spillingar og græðgi á Alþingi Jón Frímann Jónsson Skoðun Valdið yfir sjávarútvegsmálunum Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Strandveiðar í gíslingu – Alþingi sveltir sjávarbyggðir Árni Björn Kristbjörnsson Skoðun
Mér þótti engu líkara en gamall draugur hefði aftur skotið upp kollinum þegar ég heyrði nýlega talað um „ofurlaun og bónusa æðstu stjórnarmanna“. Hrollur greip um sig hið innra og það sem verra var, þetta var aulahrollur. Ég man það nefnilega ennþá, því miður, þegar ég heyrði af þessum bónusum og ofurlaunum í góðærinu mikla en þá yppti ég öxlum og hugsaði með mér að þeir sem slíks nytu hefðu gríðarlega ábyrgð á herðum sér. Þetta væri fólk sem tæki ákvarðanir um milljarða króna og hvert axarskaft gæti haft afdrifaríkar afleiðingar. Svo yrði það sett á guð og gaddinn ef markaðurinn dæmdi það úr leik. Nú heyrði ég sem sagt aftur talað um ofurlaun og bónusa en spænska símafyrirtækið Telefonica ákvað nýverið að hrista upp í stjórnendum sínum með því að hækka bónusinn og auka fríðindin. Hins vegar var rúmlega fimm þúsund starfsmönnum sagt upp um svipað leyti vegna þrenginga. Þeir falla því eins og dropar í haf fimm milljóna atvinnuleysingja sem arka um strætin á Spáni. Svo óskemmtilega vildi til að á sama tíma var ég að lesa bók Björgvins G. Sigurðssonar, Stormurinn. Þar segir meðal annars frá því þegar Seðlabankinn vildi ekki líta við veðunum sem Glitnismenn báru á borð í þeim tilgangi að fá neyðarlán. Þessi veð voru í formi einstaklingslána, það er að segja ekki hnýtt í gegnum eignarhaldsfélög eins og umsvifameiri menn gera. Um höfnun Seðlabankans á þessum veðum segir Björgvin svo: „Mitt fyrsta viðbragð var að þetta væri glapræði af hálfu Seðlabankans. Í slíkum lánum fælist miklu dreifðari áhætta en öðrum og reynslan sýndi að þeir sem síðast hættu að standa í skilum væru einstaklingar.“ Þetta er hárrétt hjá fyrrverandi viðskiptaráðherra. Við höfum líka séð að það er nær ómögulegt að skera almúgafólk úr snörunni. Það verður sjálft að vinna sig úr þrælkuninni. En svo sjá menn líka hvað gerist þegar mjóu bökin bregðast; byrjaði þetta ekki allt saman með því að almúginn í Bandaríkjunum gafst smátt og smátt upp á undirmálslánunum svokölluðu? Mikið var ég vitlaus. Líklega verð ég að bera aulahrollinn eins og kross uns bónusunum og ofurlaununum verður dreift á þá sem í raun og veru bera ábyrgðina og sitja uppi með mestu áhættuna.