Fréttir úr sortanum Bergsteinn Sigurðsson skrifar 24. maí 2011 06:00 Ógæfu Íslands verður allt að vopni, æpti ég upp yfir mig í gær þegar ég horfði á fréttir úr sortanum á Kirkjubæjarklaustri og nágrenni. „Fyrst hrunið með tilheyrandi kaupmáttarrýrnun, skattahækkunum og atgervisflótta.Höfum við ekki fengið nóg?" Konan mín leit á mig. „Við? Bíddu, hefur þetta eldgos eitthvað bitnað beint á okkur, frekar en þorra íbúa á höfuðborgarsvæðinu sem fylgjast með úr öruggri fjarlægð?" Ég reyndi að malda í móinn. „Ja, við þurfum nú að loka gluggunum hjá okkur, og það var aska á hnakknum á hjólinu mínu í morgun; svo er þunglyndislegt, grátt öskumistur yfir borginni og ég kemst ekki út að hlaupa í dag því heilbrigðisyfirvöld vara fólk að erfiða mikið utandyra." „Eru þetta einu beinu áhrifin sem gosið hefur haft á þig?" spurði hún á móti. „Er búfénaðurinn þinn að drepast meðan þú ert að keppast við að koma honum í öruggt skjól?" „Nei," muldraði ég. „Er bleikjueldið þitt að fyllast af hræjum?" „Nei." „Sérðu handa þinna skil?" Ég leit í gaupnir mér og kinkaði kolli. „Nærðu andanum án erfiðleika?" Ég dæsti til samþykkis. „Hefðirðu hvort eð er farið út að hlaupa út í þessum kulda?" „Já," fullyrti ég með tóni sneyddum öllu því sem kalla mætti sannfæringu. „Sumsé,"hélt hún áfram, „heildaráhrifin sem eldgosið í Grímsvötnum hefur haft á þig fram að þessu er að þú lokaðir nokkrum gluggum og straukst rykskán af reiðhjólahnakki." „Ekki gleyma þunglyndislegu öskumistri," bætti ég við og uppskar augnaráð með annars konar meðaumkun en þeirri sem ég var að fiska eftir. „Og finnst þér þetta sambærilegt við það sem fólkið fyrir austan fjall þarf að fást við?" „Ógæfu Íslands verður allt að vopni," endurtók ég og steytti hnefa. „Skattar, kaupmáttur, fólksflótti, eldgos. Allt leggst á eitt. Geturðu ímyndað þér hvað við töpum mörgum gistinóttum." „Ert þú nú allt í einu orðinn einhver ferðaþjónustubóndi?" svaraði hún. „Það er nú bara ekkert svo fráleit hugmynd," fnæsti ég og gjóaði augunum á lopapeysuna mína á nálægu stólbaki og kjölinn á Njálu í bókahillunni. „Þú áttar þig á því," hélt hún áfram, „að í stað þess að finna til hluttekningar með þeim sem glíma við öskuna ertu að búa til tengingu milli efnahagsmála og gossins til þess eins að fóðra eigin sjálfsvorkunn; þú barmar þér yfir óförum sem aðrir þurfa að glíma við." „Ógæfu Ísl…" reyndi ég að árétta í síðasta sinn en var orðinn einn í stofunni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bergsteinn Sigurðsson Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Ógæfu Íslands verður allt að vopni, æpti ég upp yfir mig í gær þegar ég horfði á fréttir úr sortanum á Kirkjubæjarklaustri og nágrenni. „Fyrst hrunið með tilheyrandi kaupmáttarrýrnun, skattahækkunum og atgervisflótta.Höfum við ekki fengið nóg?" Konan mín leit á mig. „Við? Bíddu, hefur þetta eldgos eitthvað bitnað beint á okkur, frekar en þorra íbúa á höfuðborgarsvæðinu sem fylgjast með úr öruggri fjarlægð?" Ég reyndi að malda í móinn. „Ja, við þurfum nú að loka gluggunum hjá okkur, og það var aska á hnakknum á hjólinu mínu í morgun; svo er þunglyndislegt, grátt öskumistur yfir borginni og ég kemst ekki út að hlaupa í dag því heilbrigðisyfirvöld vara fólk að erfiða mikið utandyra." „Eru þetta einu beinu áhrifin sem gosið hefur haft á þig?" spurði hún á móti. „Er búfénaðurinn þinn að drepast meðan þú ert að keppast við að koma honum í öruggt skjól?" „Nei," muldraði ég. „Er bleikjueldið þitt að fyllast af hræjum?" „Nei." „Sérðu handa þinna skil?" Ég leit í gaupnir mér og kinkaði kolli. „Nærðu andanum án erfiðleika?" Ég dæsti til samþykkis. „Hefðirðu hvort eð er farið út að hlaupa út í þessum kulda?" „Já," fullyrti ég með tóni sneyddum öllu því sem kalla mætti sannfæringu. „Sumsé,"hélt hún áfram, „heildaráhrifin sem eldgosið í Grímsvötnum hefur haft á þig fram að þessu er að þú lokaðir nokkrum gluggum og straukst rykskán af reiðhjólahnakki." „Ekki gleyma þunglyndislegu öskumistri," bætti ég við og uppskar augnaráð með annars konar meðaumkun en þeirri sem ég var að fiska eftir. „Og finnst þér þetta sambærilegt við það sem fólkið fyrir austan fjall þarf að fást við?" „Ógæfu Íslands verður allt að vopni," endurtók ég og steytti hnefa. „Skattar, kaupmáttur, fólksflótti, eldgos. Allt leggst á eitt. Geturðu ímyndað þér hvað við töpum mörgum gistinóttum." „Ert þú nú allt í einu orðinn einhver ferðaþjónustubóndi?" svaraði hún. „Það er nú bara ekkert svo fráleit hugmynd," fnæsti ég og gjóaði augunum á lopapeysuna mína á nálægu stólbaki og kjölinn á Njálu í bókahillunni. „Þú áttar þig á því," hélt hún áfram, „að í stað þess að finna til hluttekningar með þeim sem glíma við öskuna ertu að búa til tengingu milli efnahagsmála og gossins til þess eins að fóðra eigin sjálfsvorkunn; þú barmar þér yfir óförum sem aðrir þurfa að glíma við." „Ógæfu Ísl…" reyndi ég að árétta í síðasta sinn en var orðinn einn í stofunni.