Upp námu menn Gerður Kristný skrifar 6. júní 2011 07:00 Íslendingar eru uppnámsfús þjóð. Okkur finnst við varla lifa til fulls nema hjartslátturinn dynji í líkingu við það þegar gripharður gæðingur skeiðar í ásamóði. Við fögnum hverju tækifæri til að geta fundið taugarnar titra og hér er fátt eitt af því sem í boði hefur verið undanfarin ár: Olíusamráð, Icesave, heiðurslaun Alþingis, tvöföldun Reykjanesbrautar, barnýgir kettir, glerhjúpurinn utan á Hörpu, greiðslukortasamráð, Finnur Ingólfsson, meintur dauði norðlensks hunds, fuglaflensa, kennaraskortur, gosframleiðandasamráð, staðgöngumæðrun… Listinn er jafnlangur og boðslistinn í nefnda Hörpu og vel á minnst, hann ætti einmitt líka erindi í þessa upptalningu. Það merkilega er að hvert uppnám dugar sjaldnast lengur en í 10 daga. Ég hef orðið svo vel vör við þetta mynstur því ég skrifa pistlana mína hér í Fréttablaðið aðra hverja viku. Venjulega lýk ég við þá þremur til fjórum dögum fyrir birtingu. Verði mér það á að velja eitthvert umræðuefnið sem þá ber hæst get ég yfirleitt verið viss um að öllum sé orðið nákvæmlega sama þegar pistillinn loks birtist. Þá hefur nýtt uppnám þegar hafist með tilheyrandi hjartsláttartruflunum. Þjóðfræðingurinn Ólína Þorvarðardóttir, þingmaður Samfylkingarinnar, skrifaði um íslenska umræðuhefð á bloggsíðu sinni í síðustu viku. „Umburðarlyndi fyrir skoðun er ekkert, upphrópanir og fordæmingar daglegt brauð, viðbitið er persónuárásir og níð um náungann. Um leið fellur verðgildi sjálfs tungutaksins. Með versnandi orðbragði dofna blæbrigði málsins og tilfinning manna fyrir dýpri merkingu sömuleiðis,“ segir Ólína og mælir þar karla og kvenna heilust. Einmitt nú þegar erfiðir tímar ríkja í íslensku samfélagi og okkur veitti ekki af sálarró og samhug leyfum við umræðuhefðinni að taka okkur tungutaki og herða að án þess að hafa fyrir því að streitast á móti. Við ættum að temja okkur þá list betur að láta okkur fátt um finnast – nema náttúrlega um það sem óumdeilanlega skiptir mestu máli; næstu kynslóð. Sjáum til þess að það sé ekki orðbragð af ýsunni sem við eldum ofan í börnin okkar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Íslendingar eru uppnámsfús þjóð. Okkur finnst við varla lifa til fulls nema hjartslátturinn dynji í líkingu við það þegar gripharður gæðingur skeiðar í ásamóði. Við fögnum hverju tækifæri til að geta fundið taugarnar titra og hér er fátt eitt af því sem í boði hefur verið undanfarin ár: Olíusamráð, Icesave, heiðurslaun Alþingis, tvöföldun Reykjanesbrautar, barnýgir kettir, glerhjúpurinn utan á Hörpu, greiðslukortasamráð, Finnur Ingólfsson, meintur dauði norðlensks hunds, fuglaflensa, kennaraskortur, gosframleiðandasamráð, staðgöngumæðrun… Listinn er jafnlangur og boðslistinn í nefnda Hörpu og vel á minnst, hann ætti einmitt líka erindi í þessa upptalningu. Það merkilega er að hvert uppnám dugar sjaldnast lengur en í 10 daga. Ég hef orðið svo vel vör við þetta mynstur því ég skrifa pistlana mína hér í Fréttablaðið aðra hverja viku. Venjulega lýk ég við þá þremur til fjórum dögum fyrir birtingu. Verði mér það á að velja eitthvert umræðuefnið sem þá ber hæst get ég yfirleitt verið viss um að öllum sé orðið nákvæmlega sama þegar pistillinn loks birtist. Þá hefur nýtt uppnám þegar hafist með tilheyrandi hjartsláttartruflunum. Þjóðfræðingurinn Ólína Þorvarðardóttir, þingmaður Samfylkingarinnar, skrifaði um íslenska umræðuhefð á bloggsíðu sinni í síðustu viku. „Umburðarlyndi fyrir skoðun er ekkert, upphrópanir og fordæmingar daglegt brauð, viðbitið er persónuárásir og níð um náungann. Um leið fellur verðgildi sjálfs tungutaksins. Með versnandi orðbragði dofna blæbrigði málsins og tilfinning manna fyrir dýpri merkingu sömuleiðis,“ segir Ólína og mælir þar karla og kvenna heilust. Einmitt nú þegar erfiðir tímar ríkja í íslensku samfélagi og okkur veitti ekki af sálarró og samhug leyfum við umræðuhefðinni að taka okkur tungutaki og herða að án þess að hafa fyrir því að streitast á móti. Við ættum að temja okkur þá list betur að láta okkur fátt um finnast – nema náttúrlega um það sem óumdeilanlega skiptir mestu máli; næstu kynslóð. Sjáum til þess að það sé ekki orðbragð af ýsunni sem við eldum ofan í börnin okkar.
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun