Aftarlega á merinni Júlía Margrét Alexandersdóttir skrifar 29. nóvember 2011 06:00 Það var undarlegt að uppgötva ljóta tilfinningu, sem kallast öfund, þegar mongólskir reiðmenn þutu um sléttur lands síns á villtum hestum í sjónvarpinu. „Þið eruð að minnsta kosti ekki með bugles,“ hugsaði ég með mér og prófaði að athuga hvort buglesið passaði til að klóra mér í eyranu. „Og ekki internetið í fartölvu fyrir framan sjónvarpið, hah!“ bætti ég við meðan ég sendi sjálfri mér tölvupóst sem innihélt þrjú hjörtu og „sætust“. Síðar í þættinum, fræðsluþættinum, en ekki drápsþættinum eins og flestir aðrir þættir sem ég horfi á eru, kom í ljós að þessa fallegu hesta mjólka sléttubúar og útbúa svo þessa fínu jógúrt úr mjólkinni. Ég sá marga aðra menn og konur, sem eru mér samtíða á jörðinni í þessum þætti. Þau komu mér furðulega fyrir sjónir. Ekki bara vegna þess að fólkið lifir lífi í faðmi náttúrunnar frá morgni til kvölds, veiðir slöngur og mætir ljónum með einbeitingu og ákveðnu fasi, heldur voru allir á hreyfingu; hlupu, hoppuðu og gengu af því að líf þeirra krafðist þess. Ekki einn einasti komst í gegnum daginn eins og ég get hæglega gert; með því að færa mig úr einu sætinu yfir í annað. Og reisnin yfir reiðmönnunum. Ef fartölvan hefði breyst í spegil þetta augnablik í sófanum hefði greiningardeild þróunarlíffræðinnar átt í mestu vandræðum með að staðsetja mig á réttu stigi. Axlirnar húktu fram svo brjóstin voru farin að nuddast við lyklaborðið og ég var komin með náladofa af því að sitja of lengi í sömu stellingu. Ég er nokkuð viss um að hnyttnu og vitsmunalegu samtalsleikþættirnir á Facebook eigi sér allir stað þar sem þátttakendurnir eru að stanga kvöldmatinn úr tönnunum eða að borða táneglurnar á sér. Oft er erfitt að trúa því að maður eigi að tilheyra þeim hluta heimsins sem fellur undir siðmenningu en sérstaklega þegar ég hafði horft á útiskemmtun bræðra minna í Afríku við leik og söng. Mitt eigið síðasta skemmtiverk fyrir svefn var að horfa á karlmann á lestarstöð farga samferðafólki sínu með klaufhamri í sjónvarpinu. Ef það er svo satt að siðmenning sé afsprengi aukinnar verkkunnáttu verð ég að trítla aftast í röðina því þegar ég kvaddi vini mína í sjónvarpinu voru þeir að smyrja örvar sínar með eitri úr lirfu fyrir veiðar morgundagsins. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Júlía Margrét Alexandersdóttir Skoðanir Mest lesið Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun Íslenska þjóð, þú ert núna að gleyma Sighvatur Björgvinsson Skoðun Pabbar, mömmur, afar, ömmur Jón Pétur Zimsen Skoðun Opið bréf til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra Bogi Ragnarsson Skoðun Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun Tölum íslensku um bíðandi börn: Uppgjöf, svarthol og lögbrot Vigdís Gunnarsdóttir Skoðun Afnám tilfærslu milli skattþrepa Breki Pálsson Skoðun Þar sem gervigreind er raunverulega að breyta öllu Björgmundur Örn Guðmundsson Skoðun Vellíðan í vinnu Ingrid Kuhlman Skoðun Hefur vanfjármögnun sveitarfélaga áhrif á byggingarkostnað? Jón Ingi Hákonarson Skoðun
Það var undarlegt að uppgötva ljóta tilfinningu, sem kallast öfund, þegar mongólskir reiðmenn þutu um sléttur lands síns á villtum hestum í sjónvarpinu. „Þið eruð að minnsta kosti ekki með bugles,“ hugsaði ég með mér og prófaði að athuga hvort buglesið passaði til að klóra mér í eyranu. „Og ekki internetið í fartölvu fyrir framan sjónvarpið, hah!“ bætti ég við meðan ég sendi sjálfri mér tölvupóst sem innihélt þrjú hjörtu og „sætust“. Síðar í þættinum, fræðsluþættinum, en ekki drápsþættinum eins og flestir aðrir þættir sem ég horfi á eru, kom í ljós að þessa fallegu hesta mjólka sléttubúar og útbúa svo þessa fínu jógúrt úr mjólkinni. Ég sá marga aðra menn og konur, sem eru mér samtíða á jörðinni í þessum þætti. Þau komu mér furðulega fyrir sjónir. Ekki bara vegna þess að fólkið lifir lífi í faðmi náttúrunnar frá morgni til kvölds, veiðir slöngur og mætir ljónum með einbeitingu og ákveðnu fasi, heldur voru allir á hreyfingu; hlupu, hoppuðu og gengu af því að líf þeirra krafðist þess. Ekki einn einasti komst í gegnum daginn eins og ég get hæglega gert; með því að færa mig úr einu sætinu yfir í annað. Og reisnin yfir reiðmönnunum. Ef fartölvan hefði breyst í spegil þetta augnablik í sófanum hefði greiningardeild þróunarlíffræðinnar átt í mestu vandræðum með að staðsetja mig á réttu stigi. Axlirnar húktu fram svo brjóstin voru farin að nuddast við lyklaborðið og ég var komin með náladofa af því að sitja of lengi í sömu stellingu. Ég er nokkuð viss um að hnyttnu og vitsmunalegu samtalsleikþættirnir á Facebook eigi sér allir stað þar sem þátttakendurnir eru að stanga kvöldmatinn úr tönnunum eða að borða táneglurnar á sér. Oft er erfitt að trúa því að maður eigi að tilheyra þeim hluta heimsins sem fellur undir siðmenningu en sérstaklega þegar ég hafði horft á útiskemmtun bræðra minna í Afríku við leik og söng. Mitt eigið síðasta skemmtiverk fyrir svefn var að horfa á karlmann á lestarstöð farga samferðafólki sínu með klaufhamri í sjónvarpinu. Ef það er svo satt að siðmenning sé afsprengi aukinnar verkkunnáttu verð ég að trítla aftast í röðina því þegar ég kvaddi vini mína í sjónvarpinu voru þeir að smyrja örvar sínar með eitri úr lirfu fyrir veiðar morgundagsins.
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun