Amman afþakkar ruglustólinn Gerður Kristný skrifar 31. janúar 2011 06:00 Síðastliðinn föstudag þegar við, hinir hundtryggu lesendur Morgunblaðsins, fengum blaðið í hendurnar og flettum upp á síðu 34 gat þar að líta Orð dagsins sem að þessu sinni voru úr Markúsarguðspjallinu: „Þú skalt elska náunga þinn eins og sjalfan þig. Ekkert boðorð annað er þessu meira.“ Víkverji, sem birtir renning sinn fáeinum millimetrum neðar, virtist hafa misst af þessum boðskap. Þennan dag fetti Víkverji nefnilega fingur út í að forsætisráðherra landsins, Jóhanna Sigurðardóttir, skyldi hafa reiðst í umræðum á Alþingi um þá niðurstöðu Hæstaréttar að ógilda kosningu til stjórnlagaþings. Víkverji ber fyrir sig barni og skrifar: „Er konan ekki amma eða langamma og á hún þá ekki að vera góð, spurði barnið ... Víkverji tekur undir með barninu – það fer ekki ömmum og langömmum vel að vera með læti, berja í borð, gretta sig og vera stöðugt í vörn.” Barnið er nafnlaust – svona eins og höfundur Víkverja jafnan er – en þó með ákveðnum greini og því tel ég líklegt að þetta sé í raun aðeins barnið í hjarta Víkverja sem ekki hefur fengið það atlæti sem nauðsynlegt er til að það þroskist. Enginn fullorðinn hefur bent því á að vitaskuld má fólk, og það af báðum kynjum, sýna tilfinningar sínar. Það má gleðjast, reiðast, gráta og hlæja. Allt þetta hefur verið gert í ræðustól Alþingis. Þar hafa meira að segja karlar, sumir jafnvel orðnir afar, farið með vísur og þær ekki alltaf góðar. Hvað er það annað en að gretta sig framan í þjóðina? Í sjónvarpsfréttum undanfarinna vikna hafa einmitt birst okkur reiðar mömmur og ömmur og langömmur í Túnis og Egyptalandi sem benda á að breytinga sé þörf. Þær hafi ekki lengur efni á að fæða afkomendur sína. Ömmurnar vita hvar skóinn kreppir. Ömmur mega líka vera alla vega. Amma mín, Ingibjörg Bjarnadóttir bóndakona í Litla-Fjarðarhorni á Ströndum, spilaði á harmonikku á sveitaböllunum og fyrir mig lék hún Óla skans. Stilltu ömmurnar sem Víkverji þykist aðeins kannast við eiga á að hættu að vera étnar af úlfum og þurfa síðan að bíða eftir því að einhver karlinn komi og bjargi þeim. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Síðastliðinn föstudag þegar við, hinir hundtryggu lesendur Morgunblaðsins, fengum blaðið í hendurnar og flettum upp á síðu 34 gat þar að líta Orð dagsins sem að þessu sinni voru úr Markúsarguðspjallinu: „Þú skalt elska náunga þinn eins og sjalfan þig. Ekkert boðorð annað er þessu meira.“ Víkverji, sem birtir renning sinn fáeinum millimetrum neðar, virtist hafa misst af þessum boðskap. Þennan dag fetti Víkverji nefnilega fingur út í að forsætisráðherra landsins, Jóhanna Sigurðardóttir, skyldi hafa reiðst í umræðum á Alþingi um þá niðurstöðu Hæstaréttar að ógilda kosningu til stjórnlagaþings. Víkverji ber fyrir sig barni og skrifar: „Er konan ekki amma eða langamma og á hún þá ekki að vera góð, spurði barnið ... Víkverji tekur undir með barninu – það fer ekki ömmum og langömmum vel að vera með læti, berja í borð, gretta sig og vera stöðugt í vörn.” Barnið er nafnlaust – svona eins og höfundur Víkverja jafnan er – en þó með ákveðnum greini og því tel ég líklegt að þetta sé í raun aðeins barnið í hjarta Víkverja sem ekki hefur fengið það atlæti sem nauðsynlegt er til að það þroskist. Enginn fullorðinn hefur bent því á að vitaskuld má fólk, og það af báðum kynjum, sýna tilfinningar sínar. Það má gleðjast, reiðast, gráta og hlæja. Allt þetta hefur verið gert í ræðustól Alþingis. Þar hafa meira að segja karlar, sumir jafnvel orðnir afar, farið með vísur og þær ekki alltaf góðar. Hvað er það annað en að gretta sig framan í þjóðina? Í sjónvarpsfréttum undanfarinna vikna hafa einmitt birst okkur reiðar mömmur og ömmur og langömmur í Túnis og Egyptalandi sem benda á að breytinga sé þörf. Þær hafi ekki lengur efni á að fæða afkomendur sína. Ömmurnar vita hvar skóinn kreppir. Ömmur mega líka vera alla vega. Amma mín, Ingibjörg Bjarnadóttir bóndakona í Litla-Fjarðarhorni á Ströndum, spilaði á harmonikku á sveitaböllunum og fyrir mig lék hún Óla skans. Stilltu ömmurnar sem Víkverji þykist aðeins kannast við eiga á að hættu að vera étnar af úlfum og þurfa síðan að bíða eftir því að einhver karlinn komi og bjargi þeim.
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun