Takk Brynhildur Björnsdóttir skrifar 27. janúar 2012 06:00 Ég æddi inn á gjörgæsludeild klukkan 23.45 á sunnudagskvöldi, útgrátin með úfið hár og í inniskóm. Það voru einmitt vaktaskipti og ég hrasaði í flasið á lækni sem var að fara heim. Hún leit á mig og sagði svo: „Sestu niður með mér smástund." Hún spurði mig hvern ég væri að heimsækja og rakti svo fyrir mér hvernig staðan væri, hvað væri verið að gera og hvað væri hægt að gera. Vaktin hennar var búin, hún var á leið heim eftir örugglega erfiðan dag en gaf sér samt tíma fyrir mig. Ég sat kjökrandi á sunnudagskvöldi með barnið mitt fjögurra vikna í fanginu og snökti í símann: „Þetta gengur ekki neitt, þú sagðir að ég mætti hringja í þig…". Hálftíma síðar var komin til mín ljósmóðir sem var ekki á vakt og sem fékk, mér vitanlega, ekkert greitt fyrir þessa heimsókn til mín. Bara til að hjálpa mér. Ég gekk inn á líknardeild Landspítalans í Kópavogi á sunnudagskvöldi með blómvönd. Starfsfólkið, vinir mínir sem ég hafði kynnst meðan ég beið þar þess sem verða vildi, heilsaði mér blíðlega og einn hjúkrunarfræðingur tók við blómunum og sagði: „Mikið ertu dugleg að koma hingað aftur." Og mig langaði að svara: „Mikið ert þú duglegur að vera hérna á hverjum degi, alltaf." Það er bara tilviljun að þessar þrjár smásögur úr lífi mínu skuli gerast á sunnudagskvöldi. Ég á líka aðrar sögur af samskiptum mínum við starfsfólk í heilbrigðiskerfinu sem gerast ekki á sunnudegi. Ljósmæðurnar góðu sem tóku á móti dætrum mínum, sjúkrabílaliðarnir sem sóttu barnið mitt í andnauð og komu því á bráðamóttöku, sjúkraliðarnir sem önnuðust afa mína og ömmur á elliheimilum, starfsfólkið á heilsugæslunni minni, á hjartadeild Landspítalans, fleiri og fleiri. Fólk sem velur sér erfiðasta starf í heimi, oft þakklátt en stundum vanþakklátt, oft gefandi en oftar slítandi, þar sem mistök geta kostað mannslíf, sem þarf að þrífa alls konar líkamsvessa, lyfta fullorðnu fólki og horfa á fólk deyja. Ofan á þetta eru langar og einkalífsfjandsamlegar vaktir, endalaus niðurskurður og sjúklingar og aðstandendur í geðshræringu sem örugglega eru ekki alltaf sanngjarnir eða skemmtilegir og þurfa stundum að fá útrás fyrir erfiðar tilfinningar. Fólkið sem vinnur í heilbrigðiskerfinu. Það má líka tala um lögreglufólk, slökkviliðsfólk, kennara, leikskólakennara, allan þennan fjölda fólks sem vinnur fyrir mig á hverjum degi og leggur sig fram, jafnvel í lífshættu. Mig langaði bara að segja takk. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Brynhildur Björnsdóttir Mest lesið Það er allt í lagi að vera þú sjálfur - Opið bréf til Snorra Mássonar Kári Stefánsson Skoðun Ráðherrann Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Viðreisn er Samfylkingin Júlíus Viggó Ólafsson Skoðun Hugsjónir ójafnaðarmanns - svar við bréfi Kára Snorri Másson Skoðun „Ég hefði nú ekkert á móti því að taka aðeins í tæjuna“ Eva Pandora Baldursdóttir Skoðun Er skynsemi Sigmundar Davíðs o.fl. skynsamleg? Ole Anton Bieltvedt Skoðun Sjálfskaparvíti Samfylkingar og Viðreisnar Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Samfylkingin hafnar einkavæðingu í skólakerfinu Arnór Heiðar Benónýsson,Anna María Jónsdóttir Skoðun Þarf Ábyrg framtíð 14,1% til að komast í kappræður Heimildarinnar? Jóhannes Loftsson Skoðun Er heilbrigði besta lausnin? Lukka Pálsdóttir Skoðun
Ég æddi inn á gjörgæsludeild klukkan 23.45 á sunnudagskvöldi, útgrátin með úfið hár og í inniskóm. Það voru einmitt vaktaskipti og ég hrasaði í flasið á lækni sem var að fara heim. Hún leit á mig og sagði svo: „Sestu niður með mér smástund." Hún spurði mig hvern ég væri að heimsækja og rakti svo fyrir mér hvernig staðan væri, hvað væri verið að gera og hvað væri hægt að gera. Vaktin hennar var búin, hún var á leið heim eftir örugglega erfiðan dag en gaf sér samt tíma fyrir mig. Ég sat kjökrandi á sunnudagskvöldi með barnið mitt fjögurra vikna í fanginu og snökti í símann: „Þetta gengur ekki neitt, þú sagðir að ég mætti hringja í þig…". Hálftíma síðar var komin til mín ljósmóðir sem var ekki á vakt og sem fékk, mér vitanlega, ekkert greitt fyrir þessa heimsókn til mín. Bara til að hjálpa mér. Ég gekk inn á líknardeild Landspítalans í Kópavogi á sunnudagskvöldi með blómvönd. Starfsfólkið, vinir mínir sem ég hafði kynnst meðan ég beið þar þess sem verða vildi, heilsaði mér blíðlega og einn hjúkrunarfræðingur tók við blómunum og sagði: „Mikið ertu dugleg að koma hingað aftur." Og mig langaði að svara: „Mikið ert þú duglegur að vera hérna á hverjum degi, alltaf." Það er bara tilviljun að þessar þrjár smásögur úr lífi mínu skuli gerast á sunnudagskvöldi. Ég á líka aðrar sögur af samskiptum mínum við starfsfólk í heilbrigðiskerfinu sem gerast ekki á sunnudegi. Ljósmæðurnar góðu sem tóku á móti dætrum mínum, sjúkrabílaliðarnir sem sóttu barnið mitt í andnauð og komu því á bráðamóttöku, sjúkraliðarnir sem önnuðust afa mína og ömmur á elliheimilum, starfsfólkið á heilsugæslunni minni, á hjartadeild Landspítalans, fleiri og fleiri. Fólk sem velur sér erfiðasta starf í heimi, oft þakklátt en stundum vanþakklátt, oft gefandi en oftar slítandi, þar sem mistök geta kostað mannslíf, sem þarf að þrífa alls konar líkamsvessa, lyfta fullorðnu fólki og horfa á fólk deyja. Ofan á þetta eru langar og einkalífsfjandsamlegar vaktir, endalaus niðurskurður og sjúklingar og aðstandendur í geðshræringu sem örugglega eru ekki alltaf sanngjarnir eða skemmtilegir og þurfa stundum að fá útrás fyrir erfiðar tilfinningar. Fólkið sem vinnur í heilbrigðiskerfinu. Það má líka tala um lögreglufólk, slökkviliðsfólk, kennara, leikskólakennara, allan þennan fjölda fólks sem vinnur fyrir mig á hverjum degi og leggur sig fram, jafnvel í lífshættu. Mig langaði bara að segja takk.
Samfylkingin hafnar einkavæðingu í skólakerfinu Arnór Heiðar Benónýsson,Anna María Jónsdóttir Skoðun
Samfylkingin hafnar einkavæðingu í skólakerfinu Arnór Heiðar Benónýsson,Anna María Jónsdóttir Skoðun