Ský á mig 21. júlí 2012 06:00 Snjór úti, snjór inni, snjór í hjarta, snjór í sinni. Snjó meiri snjó!" söng þriggja ára dóttir mín og gerði snjóengil á stofugólfið sem skýringu á því af hverju hún vildi ekki fara út. Þetta var á fimmtánda degi í sumarfríi þar sem einu sinni hafði komið dropi úr lofti en sólin annars bulið á glaðbeittum hægfara hringförum allan tímann með tilheyrandi bílahita og rykmekki á fáfarnari leiðum. Breyttir tííímaar, hugsaði ég og mundaði sólarvörnina. Þegar ég var lítil og óx úr grasi í Reykjavík var skilgreiningin á sumri að þurfa ekki að fara með vettlinga út að leika. Stuttbuxur og stuttermabolir voru flíkur keyptar til sólarlandaferða og notaðar af tómri þrjósku í útilegum fjölskyldunnar þar sem næturkuldinn gat orðið slíkur að einu sinni breiddi amma útrúllaðar pönnukökur ofan á okkur mömmu þegar allt annað þraut. Ís var snæddur inni í bíl með miðstöðina á. Mér skilst reyndar (og man eftir fréttum þess efnis) að á Akureyri og Austfjörðum hafi stundum verið sólríkt fyrr á sumrum. Einn og einn dag, jafnvel viku í senn. En ekki í Reykjavík. Sökum sólarleysis í bernsku var ég alin upp við að „nota veðrið". Ef sólin sást skyldu börn fara út að leika sér. Ég og besta vinkona mín, sem áttum það sameiginlegt að lesa heil ósköp þó við lékum okkur líka reiðinnar býsn, gerðum þær málamiðlanir við foreldra okkar að fara út í garð með bókasafnsstaflana okkar og lesa úti í sólinni, til að hún færi ekki ónýtt gegnum heilan dag. Rokið var reyndar oft á undan okkur að fletta blaðsíðunum. Nú er öldin önnur (í alvöru) og sól telst ekki eins ákjósanleg á hvíta íslenska barnshúð, hvað þá föla mömmufreknuhúð og á þeirri síðustu. Fyrir utan að sólskin dag eftir dag, viku eftir viku, telst vart til tíðinda lengur. Enn býr samt áróðurinn í sálinni, sólin vekur allt með kossi, slær silfri á voga og gott er í henni að gleðja sig. Og þess vegna hef ég, og að því er mér sýnist flestir Íslendingar, verið á þönum að nota veðrið í heilan mánuð og margir orðnir nokkuð lúnir. Nú á að rigna í Reykjavík um helgina. Vinir mínir í tölvunni hlakka unnvörpum til að geta leyft sér að vera inni og lesa, spila, horfa á sjónvarp eða spjalla. Stelpurnar hlakka líka rosalega til. Þær ætla út. Að hoppa í pollum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Brynhildur Björnsdóttir Mest lesið Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Grasker mannréttinda á degi hinna framliðnu Anna Kristín Jensdóttir Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Fræðsluskylda í stað skólaskyldu Eldur Smári Kristinsson Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun Ummæli borgarstjóra og óbragð í munni Kristín Björnsdóttir Skoðun Að vera ung kona á Íslandi árið 2024 Eden Ósk Eyjólfsdóttir Skoðun Hvaða aukna aðgengi, Willum Þór? Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Ungt fólk er að missa trúna á stjórnmálum – og um leið á framtíðinni París Anna Bergmann Skoðun Þetta lítur ekki vel út Jón Ingi Hákonarson Skoðun
Snjór úti, snjór inni, snjór í hjarta, snjór í sinni. Snjó meiri snjó!" söng þriggja ára dóttir mín og gerði snjóengil á stofugólfið sem skýringu á því af hverju hún vildi ekki fara út. Þetta var á fimmtánda degi í sumarfríi þar sem einu sinni hafði komið dropi úr lofti en sólin annars bulið á glaðbeittum hægfara hringförum allan tímann með tilheyrandi bílahita og rykmekki á fáfarnari leiðum. Breyttir tííímaar, hugsaði ég og mundaði sólarvörnina. Þegar ég var lítil og óx úr grasi í Reykjavík var skilgreiningin á sumri að þurfa ekki að fara með vettlinga út að leika. Stuttbuxur og stuttermabolir voru flíkur keyptar til sólarlandaferða og notaðar af tómri þrjósku í útilegum fjölskyldunnar þar sem næturkuldinn gat orðið slíkur að einu sinni breiddi amma útrúllaðar pönnukökur ofan á okkur mömmu þegar allt annað þraut. Ís var snæddur inni í bíl með miðstöðina á. Mér skilst reyndar (og man eftir fréttum þess efnis) að á Akureyri og Austfjörðum hafi stundum verið sólríkt fyrr á sumrum. Einn og einn dag, jafnvel viku í senn. En ekki í Reykjavík. Sökum sólarleysis í bernsku var ég alin upp við að „nota veðrið". Ef sólin sást skyldu börn fara út að leika sér. Ég og besta vinkona mín, sem áttum það sameiginlegt að lesa heil ósköp þó við lékum okkur líka reiðinnar býsn, gerðum þær málamiðlanir við foreldra okkar að fara út í garð með bókasafnsstaflana okkar og lesa úti í sólinni, til að hún færi ekki ónýtt gegnum heilan dag. Rokið var reyndar oft á undan okkur að fletta blaðsíðunum. Nú er öldin önnur (í alvöru) og sól telst ekki eins ákjósanleg á hvíta íslenska barnshúð, hvað þá föla mömmufreknuhúð og á þeirri síðustu. Fyrir utan að sólskin dag eftir dag, viku eftir viku, telst vart til tíðinda lengur. Enn býr samt áróðurinn í sálinni, sólin vekur allt með kossi, slær silfri á voga og gott er í henni að gleðja sig. Og þess vegna hef ég, og að því er mér sýnist flestir Íslendingar, verið á þönum að nota veðrið í heilan mánuð og margir orðnir nokkuð lúnir. Nú á að rigna í Reykjavík um helgina. Vinir mínir í tölvunni hlakka unnvörpum til að geta leyft sér að vera inni og lesa, spila, horfa á sjónvarp eða spjalla. Stelpurnar hlakka líka rosalega til. Þær ætla út. Að hoppa í pollum.