Rigningin á undan regnboganum Erla Hlynsdóttir skrifar 14. ágúst 2012 09:00 Við stóðum í Lækjargötunni og biðum eftir gleðigöngunni þegar tvær franskar ferðakonur komu upp að okkur og spurðu: „What are you waiting for?" Ég sagði þeim nákvæmlega hverju við værum að bíða eftir, og þær ákváðu að standa við hlið okkar. Brátt hljómaði gleðisöngurinn og regnbogafánarnir lituðu götuna fyrir framan okkur. Fagnaðarlæti brutust út þegar vagn merktur „Free Pussy Riot" leið fram hjá okkur og ég fylltist einhverju þjóðernisstolti þegar ég sá borgarstjórann okkar koma fyrir mannfjöldann í kjól og með gervibrjóst. Því ákvað ég að upplýsa ferðakonurnar: „This is the mayor of Iceland," sagði ég í æsingnum en leiðrétti mig síðan: „I mean the mayor of Reykjavík." Ef ske kynni að þær hefðu ekki tekið eftir karlmannlegum fótleggjum borgarstjórans, ákvað ég að bæta við: „He is a man!" Eins gleðileg og mér finnst gangan vera kemur samt alltaf að því að ég tárast. Mér finnst auðvitað erfitt að játa þetta því ég lít almennt á sjálfa mig sem kaldrifjað hörkutól. En ég tárast samt ekki af sorg heldur af stolti. Yfirleitt koma tárin þegar ég heyri sungið: „Ég er eins og ég er. Hvernig á ég að vera eitthvað annað?" Ég tárast þegar ég hugsa um að gleðiganga Gay Pride er einn stærsti viðburður ársins á Íslandi og að Íslendingum finnst ekkert sjálfsagðara en að fara með börnin sín að fagna fjölbreytileikanum með samkynhneigðum og transfólki. Í ár komu tárin langt á undan þessu lagi. Í fjarska sá ég vagn í göngunni sem skar sig úr. Frá honum hljómaði enginn söngur og hann var ekki skreyttur litum regnbogans. Enginn var á þessum vagni. Þegar hann kom nær sá ég að þarna var aðeins tómur bekkur. Síðan sá ég skrifuð skilaboðin: „For our friends who don"t have the freedom to celebrate gay pride." Þó tónlistin ómaði frá hinum vögnunum fannst mér sem hún þagnaði. Það var þarna sem ég grét. Eins og alltaf þegar ég græt í göngunni þurrkaði ég tárin eins leynilega og ég gat. Þá var mér litið til frönsku ferðakonunnar sem stóð við hlið mér og ég sá að hún var líka að gráta. Hún leit á mig og ég vissi að við vorum að upplifa eitthvað stórkostlegt saman. Ég leit aftur á gönguna og leyfði tárunum að halda sér. Þau voru þarna af ástæðu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Erla Hlynsdóttir Andóf Pussy Riot Mest lesið 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Sólheimar í Grímsnesi – að gefnu tilefni Páll Sævar Garðarsson,Sigurður Örn Guðbjörnsson Skoðun Alþjóðlegur dagur þroskaþjálfa – vettvangur á tímamótum Laufey Elísabet Gissurardóttir Skoðun Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun Mest lesnu orð á Íslandi Friðrik Björnsson Skoðun Slæm innivist skerðir afköst og hækkar kostnað Ingibjörg Magnúsdóttir Skoðun Mikilvægi lágþröskulda þjónustu fyrir geðheilbrigði ungs fólks Eva Rós Ólafsdóttir Skoðun Hafnarfjörður er bær sem styður við lífsgæði eldra fólks Valdimar Víðisson Skoðun Eiga foreldrar í háskólanámi raunverulega jafnan aðgang að námi? Hrund Steinsdóttir Skoðun Ónýtir vegir – eina ferðina enn Sigþór Sigurðsson Skoðun
Við stóðum í Lækjargötunni og biðum eftir gleðigöngunni þegar tvær franskar ferðakonur komu upp að okkur og spurðu: „What are you waiting for?" Ég sagði þeim nákvæmlega hverju við værum að bíða eftir, og þær ákváðu að standa við hlið okkar. Brátt hljómaði gleðisöngurinn og regnbogafánarnir lituðu götuna fyrir framan okkur. Fagnaðarlæti brutust út þegar vagn merktur „Free Pussy Riot" leið fram hjá okkur og ég fylltist einhverju þjóðernisstolti þegar ég sá borgarstjórann okkar koma fyrir mannfjöldann í kjól og með gervibrjóst. Því ákvað ég að upplýsa ferðakonurnar: „This is the mayor of Iceland," sagði ég í æsingnum en leiðrétti mig síðan: „I mean the mayor of Reykjavík." Ef ske kynni að þær hefðu ekki tekið eftir karlmannlegum fótleggjum borgarstjórans, ákvað ég að bæta við: „He is a man!" Eins gleðileg og mér finnst gangan vera kemur samt alltaf að því að ég tárast. Mér finnst auðvitað erfitt að játa þetta því ég lít almennt á sjálfa mig sem kaldrifjað hörkutól. En ég tárast samt ekki af sorg heldur af stolti. Yfirleitt koma tárin þegar ég heyri sungið: „Ég er eins og ég er. Hvernig á ég að vera eitthvað annað?" Ég tárast þegar ég hugsa um að gleðiganga Gay Pride er einn stærsti viðburður ársins á Íslandi og að Íslendingum finnst ekkert sjálfsagðara en að fara með börnin sín að fagna fjölbreytileikanum með samkynhneigðum og transfólki. Í ár komu tárin langt á undan þessu lagi. Í fjarska sá ég vagn í göngunni sem skar sig úr. Frá honum hljómaði enginn söngur og hann var ekki skreyttur litum regnbogans. Enginn var á þessum vagni. Þegar hann kom nær sá ég að þarna var aðeins tómur bekkur. Síðan sá ég skrifuð skilaboðin: „For our friends who don"t have the freedom to celebrate gay pride." Þó tónlistin ómaði frá hinum vögnunum fannst mér sem hún þagnaði. Það var þarna sem ég grét. Eins og alltaf þegar ég græt í göngunni þurrkaði ég tárin eins leynilega og ég gat. Þá var mér litið til frönsku ferðakonunnar sem stóð við hlið mér og ég sá að hún var líka að gráta. Hún leit á mig og ég vissi að við vorum að upplifa eitthvað stórkostlegt saman. Ég leit aftur á gönguna og leyfði tárunum að halda sér. Þau voru þarna af ástæðu.
Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun
Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun