R-O-K Erla Hlynsdóttir skrifar 11. september 2012 07:00 „Ég er ekki tilbúin fyrir þetta strax," hugsaði ég og dæsti. Nei, ég var ekki að hugsa um hjónaband og aldeilis ekki um að greiða meira í séreignarlífeyrissparnað. Ég var að hugsa um nákvæmlega það sama og allir aðrir Íslendingar í gærmorgun: Veðrið. Vekjaraklukkan hringdi klukkan 7.20. Ég heyrði gnauðið í vindinum aðeins of vel og ýtti á „snooze". Fimm mínútum seinna ýtti ég aftur á „snooze" og dró sængina upp fyrir haus. Klukkan var að verða átta þegar ég gerði upp hug minn: Það er ekki skynsamlegt að ýta oftar en fimm sinnum á „snooze" sama morguninn. Flesta mánudagsmorgna hittumst við nokkrar vinkonurnar og drekkum kaffi áður en við mætum til vinnu. Ég var dauðfegin, og hvort eð er allt of sein, þegar ég loksins drattaðist á fætur og sá skilaboð á Facebook-síðu klúbbsins: „Erum við að nenna út í þetta veður? Ég er pínu á því að kúra áfram." Svörin sem höfðu borist áður en ég vaknaði voru öll á sama veg: „Kúra!" Næstu skref dagsins voru að koma blessuðu barninu á leikskólann. Meira að segja frumburðurinn var með hlutina á hreinu: „Ekki fara út." Við heyrðum enn of vel í vindinum. Mér tókst samt loks að koma henni út úr húsinu: „Rok úti," sagði hún áhyggjufull og greip í hettuna sína til að halda henni á meðan við löbbuðum út í bíl. Ég lét kuldagallann fylgja með og tilkynnti leikskólakennaranum sérstaklega hvað ég hefði komið með hlý föt. Hún tilkynnti mér á móti: „Ef það verður áfram svona mikið rok þá verðum við kannski bara inni." Mikið öfundaði ég þau. Mér tókst að halda mig innandyra alveg fram að hádegi í vinnunni. Þá neyddist ég til að fara í ullarkápuna mína til að komast yfir í mötuneytið sem er í næstu byggingu. Starfsfélagi minn fór yfir í dúnúlpunni sinni. Ég gladdi hann með þeirri staðreynd að héðan í frá þyrftum við alltaf að fara í úlpum í hádegismat. Sama hvað ég reyndi tókst mér ekki að finna neitt gleðilegt við daginn. Þegar ég las fréttir um að bíll hefði fokið í Hnífsdal og þakplötur fykju í borginni ákvað ég að hætta að berjast og hugsaði með mér: „Vertu velkominn vetur." Stundum þarf bara að gefast upp. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Erla Hlynsdóttir Mest lesið „Já, hvað með bara að skjóta hann!“ Þórhildur Hjaltadóttir Skoðun Trump les tölvupóstinn þinn Mörður Áslaugarson Skoðun Hvers vegna þegir kristin, vestræn menning? Ómar Torfason Skoðun Heimar sem þurfa nýja umræðu! Sigurður Árni Reynisson Skoðun Sársauki annarra og samúðarþreyta Guðrún Jónsdóttir Skoðun Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun 52 milljarðar/ári x 30 ár = EES Jón Baldvin Hannibalsson Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Lýðheilsan að veði? Willum Þór Þórsson Skoðun
„Ég er ekki tilbúin fyrir þetta strax," hugsaði ég og dæsti. Nei, ég var ekki að hugsa um hjónaband og aldeilis ekki um að greiða meira í séreignarlífeyrissparnað. Ég var að hugsa um nákvæmlega það sama og allir aðrir Íslendingar í gærmorgun: Veðrið. Vekjaraklukkan hringdi klukkan 7.20. Ég heyrði gnauðið í vindinum aðeins of vel og ýtti á „snooze". Fimm mínútum seinna ýtti ég aftur á „snooze" og dró sængina upp fyrir haus. Klukkan var að verða átta þegar ég gerði upp hug minn: Það er ekki skynsamlegt að ýta oftar en fimm sinnum á „snooze" sama morguninn. Flesta mánudagsmorgna hittumst við nokkrar vinkonurnar og drekkum kaffi áður en við mætum til vinnu. Ég var dauðfegin, og hvort eð er allt of sein, þegar ég loksins drattaðist á fætur og sá skilaboð á Facebook-síðu klúbbsins: „Erum við að nenna út í þetta veður? Ég er pínu á því að kúra áfram." Svörin sem höfðu borist áður en ég vaknaði voru öll á sama veg: „Kúra!" Næstu skref dagsins voru að koma blessuðu barninu á leikskólann. Meira að segja frumburðurinn var með hlutina á hreinu: „Ekki fara út." Við heyrðum enn of vel í vindinum. Mér tókst samt loks að koma henni út úr húsinu: „Rok úti," sagði hún áhyggjufull og greip í hettuna sína til að halda henni á meðan við löbbuðum út í bíl. Ég lét kuldagallann fylgja með og tilkynnti leikskólakennaranum sérstaklega hvað ég hefði komið með hlý föt. Hún tilkynnti mér á móti: „Ef það verður áfram svona mikið rok þá verðum við kannski bara inni." Mikið öfundaði ég þau. Mér tókst að halda mig innandyra alveg fram að hádegi í vinnunni. Þá neyddist ég til að fara í ullarkápuna mína til að komast yfir í mötuneytið sem er í næstu byggingu. Starfsfélagi minn fór yfir í dúnúlpunni sinni. Ég gladdi hann með þeirri staðreynd að héðan í frá þyrftum við alltaf að fara í úlpum í hádegismat. Sama hvað ég reyndi tókst mér ekki að finna neitt gleðilegt við daginn. Þegar ég las fréttir um að bíll hefði fokið í Hnífsdal og þakplötur fykju í borginni ákvað ég að hætta að berjast og hugsaði með mér: „Vertu velkominn vetur." Stundum þarf bara að gefast upp.
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun