Samið við hræfugl Stígur Helgason skrifar 26. apríl 2013 11:00 Í íslenskri menningu er hrafninn heldur illa liðinn fugl. Hann er hrææta, kroppar augun úr hrútshausum, gjarnan bendlaður við sjálfan djöfulinn, feigðarboði og sálnasækir. Þetta rímar ekki við mín einu kynni af hrafninum, þar sem hann birtist mér sem skynugasta og sanngjarnasta skepna sem ég hef fyrir hitt. Það var í dýragarðinum Slakka í Laugarási fyrir margt löngu, þar sem Krummi hímdi einn í stærðar búri í garðinum miðjum. Allt í kring voru krúttlegir ungar hinna og þessa tegunda sem buðu manni að klappa sér. Minnugur þess að hafa sem smábarn heyrt að hrafnar væru glysgjarnir fuglar sótti ég eina krónu í vasann og sýndi honum. Hann hallaði höfðinu til hliðar og hefði hann verið hundur hefði hann sperrt eyrun. En hann var fugl og ekki með nein eyru þannig að hann mændi bara til mín þangað til ég lagði peninginn á jörðina, hálfan inn um vírgirðinguna. Þá flögraði hann niður úr hríslunni eins og sannur tildurhani, greip krónuna í gogginn og kjagaði með hana inn í mitt búr, sótti sér svo lítið sprek og kom því fyrir ofan á myntinni, eins og til að fela hana fyrir mér, og virtist hreykinn af dagsverkinu. Einhverra hluta vegna var ég hins vegar ekki tilbúinn að lúffa svo auðveldlega fyrir þessum fiðraða leikfélaga mínum, svo að ég hélt kyrru fyrir og starði á hann í dágóða stund. Ég man ekki hversu lengi, kannski í tvær mínútur – varla meira en tíu, háðum við sálfræðistríð í gegnum vírnetið og skyndilega þraut keppinaut minn örendið. Hann skjögraði sneyptur að krónunni, færði sprekið af henni, tók hana upp og skilaði mér henni. Síðan sneri hann í mig stélinu. Þannig lauk þöglum samningaviðræðum mínum við krumma. Ég bauð ekkert í staðinn, en eflaust hefur hann vonað að ég mundi láta hann í friði. Sem ég og gerði. Kannski hefði ég átt að halda í þessa krónu, gera úr henni heillagrip, bora í hana gat og ganga með hana í keðju um hálsinn eins og fífl það sem eftir lifði, strjúka henni fyrir svefninn og vona að hún færði mér gæfu. Ákalla pening. Eins og fífl. En ég gerði það ekki. Ég veit ekki einu sinni hvenær hún var slegin – mögulega fæðingarárið mitt – og líklega hef ég hent henni niður um ræsisrist við fyrsta tækifæri. Ef þú ert að bíða eftir líkingu við yfirvofandi samningaviðræður íslenskra stjórnvalda um krónueign erlendra kröfuhafa þá verð ég að valda þér vonbrigðum. Þetta er bara saga um fugl og smámynt – og þarf heldur ekki að vera neitt meira. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Stígur Helgason Mest lesið Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir Skoðun Við tölum um vöxt — en gleymum því sem vex Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun GPT‑5 kemur í ágúst – áskoranir og tækifæri fyrir Ísland Sigvaldi Einarsson Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson Skoðun Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Í íslenskri menningu er hrafninn heldur illa liðinn fugl. Hann er hrææta, kroppar augun úr hrútshausum, gjarnan bendlaður við sjálfan djöfulinn, feigðarboði og sálnasækir. Þetta rímar ekki við mín einu kynni af hrafninum, þar sem hann birtist mér sem skynugasta og sanngjarnasta skepna sem ég hef fyrir hitt. Það var í dýragarðinum Slakka í Laugarási fyrir margt löngu, þar sem Krummi hímdi einn í stærðar búri í garðinum miðjum. Allt í kring voru krúttlegir ungar hinna og þessa tegunda sem buðu manni að klappa sér. Minnugur þess að hafa sem smábarn heyrt að hrafnar væru glysgjarnir fuglar sótti ég eina krónu í vasann og sýndi honum. Hann hallaði höfðinu til hliðar og hefði hann verið hundur hefði hann sperrt eyrun. En hann var fugl og ekki með nein eyru þannig að hann mændi bara til mín þangað til ég lagði peninginn á jörðina, hálfan inn um vírgirðinguna. Þá flögraði hann niður úr hríslunni eins og sannur tildurhani, greip krónuna í gogginn og kjagaði með hana inn í mitt búr, sótti sér svo lítið sprek og kom því fyrir ofan á myntinni, eins og til að fela hana fyrir mér, og virtist hreykinn af dagsverkinu. Einhverra hluta vegna var ég hins vegar ekki tilbúinn að lúffa svo auðveldlega fyrir þessum fiðraða leikfélaga mínum, svo að ég hélt kyrru fyrir og starði á hann í dágóða stund. Ég man ekki hversu lengi, kannski í tvær mínútur – varla meira en tíu, háðum við sálfræðistríð í gegnum vírnetið og skyndilega þraut keppinaut minn örendið. Hann skjögraði sneyptur að krónunni, færði sprekið af henni, tók hana upp og skilaði mér henni. Síðan sneri hann í mig stélinu. Þannig lauk þöglum samningaviðræðum mínum við krumma. Ég bauð ekkert í staðinn, en eflaust hefur hann vonað að ég mundi láta hann í friði. Sem ég og gerði. Kannski hefði ég átt að halda í þessa krónu, gera úr henni heillagrip, bora í hana gat og ganga með hana í keðju um hálsinn eins og fífl það sem eftir lifði, strjúka henni fyrir svefninn og vona að hún færði mér gæfu. Ákalla pening. Eins og fífl. En ég gerði það ekki. Ég veit ekki einu sinni hvenær hún var slegin – mögulega fæðingarárið mitt – og líklega hef ég hent henni niður um ræsisrist við fyrsta tækifæri. Ef þú ert að bíða eftir líkingu við yfirvofandi samningaviðræður íslenskra stjórnvalda um krónueign erlendra kröfuhafa þá verð ég að valda þér vonbrigðum. Þetta er bara saga um fugl og smámynt – og þarf heldur ekki að vera neitt meira.
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun