Viltu verða stuðmóðir? Ólöf Skaftadóttir skrifar 27. ágúst 2013 09:39 Æskuvinkona mín eignaðist barn fyrir nokkrum mánuðum. Eins og mér leiðist tal um bleiur og barnastóla þá verð ég nú að viðurkenna að ég gladdist þegar mér bárust fregnir af óléttu hennar. Henni fæddist sonur. Krummi og hann er eiginlega fullkominn. Ég og þessi vinkona mín höfum tekið upp á ýmsu í gegnum tíðina. Hún er skemmtileg, hugmyndarík og ótrúlega fyndin. Við vorum nú samt eiginlega óbærilegir unglingar, þó að við værum ósköp saklausar inn við beinið. Við klæddumst íþróttagöllum um allan vesturbæ, gerðum símaat og reyndum eftir fremsta megni að verða ekki handteknar við þá iðju, svo langt gengum við á köflum. Við erum eiginlega ekki ennþá hættar að gera símaat en við erum þó komnar úr íþróttaalklæðnaði og í talsvert smartari blússur, að eigin mati. Þegar Krummi kom í heiminn fór ég upp á fæðingardeild og barði hann augum. Við urðum strax vinir. Vinkona mín spurði mig þegar ég hélt á litla, fallega drengnum hennar í fyrsta sinn hvort ég vildi verða stuðmóðir barnsins? Ég horfði á hana örlítið undrandi og velti fyrir mér hvað fólst í titlinum. Ég skildi alveg af hverju ég yrði ekki guðmóðir barnsins, enda aldrei vitað til þess að vinkonan færi í messur á sunnudögum eða bæði sérstaklega til Guðs. Þannig að ég gerði ekki ráð fyrir því að Krummi hlyti sérstaklega trúarlegt uppeldi. Og ég sagði bara já. Núna er ég stuðmóðir Krumma. Titillinn einhvernveginn smellpassar og mér finnst ég eiga meira í honum fyrir vikið. Ég vildi bara segja ykkur verðandi mæðrum að þessi útsjónarsama vinkona mín vissi alveg hvað hún var að gera. Svona nefninlega fáið þið pössunarpíu fyrir lífstíð. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólöf Skaftadóttir Mest lesið Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Hvar er mannúðin? Davíð Sól Pálsson Skoðun
Æskuvinkona mín eignaðist barn fyrir nokkrum mánuðum. Eins og mér leiðist tal um bleiur og barnastóla þá verð ég nú að viðurkenna að ég gladdist þegar mér bárust fregnir af óléttu hennar. Henni fæddist sonur. Krummi og hann er eiginlega fullkominn. Ég og þessi vinkona mín höfum tekið upp á ýmsu í gegnum tíðina. Hún er skemmtileg, hugmyndarík og ótrúlega fyndin. Við vorum nú samt eiginlega óbærilegir unglingar, þó að við værum ósköp saklausar inn við beinið. Við klæddumst íþróttagöllum um allan vesturbæ, gerðum símaat og reyndum eftir fremsta megni að verða ekki handteknar við þá iðju, svo langt gengum við á köflum. Við erum eiginlega ekki ennþá hættar að gera símaat en við erum þó komnar úr íþróttaalklæðnaði og í talsvert smartari blússur, að eigin mati. Þegar Krummi kom í heiminn fór ég upp á fæðingardeild og barði hann augum. Við urðum strax vinir. Vinkona mín spurði mig þegar ég hélt á litla, fallega drengnum hennar í fyrsta sinn hvort ég vildi verða stuðmóðir barnsins? Ég horfði á hana örlítið undrandi og velti fyrir mér hvað fólst í titlinum. Ég skildi alveg af hverju ég yrði ekki guðmóðir barnsins, enda aldrei vitað til þess að vinkonan færi í messur á sunnudögum eða bæði sérstaklega til Guðs. Þannig að ég gerði ekki ráð fyrir því að Krummi hlyti sérstaklega trúarlegt uppeldi. Og ég sagði bara já. Núna er ég stuðmóðir Krumma. Titillinn einhvernveginn smellpassar og mér finnst ég eiga meira í honum fyrir vikið. Ég vildi bara segja ykkur verðandi mæðrum að þessi útsjónarsama vinkona mín vissi alveg hvað hún var að gera. Svona nefninlega fáið þið pössunarpíu fyrir lífstíð.