Ágætur maður, á röngum tíma Bergur Ebbi Benediktsson skrifar 28. nóvember 2013 06:00 Síðasti föstudagur, 22. nóvember, var frábær fyrir menn eins og mig sem lifa á röngu tímaskeiði. Í fyrsta lagi þá eignaðist heimurinn nýjan heimsmeistara í skák og eyddi ég drjúgum hluta af deginum í að fylgjast með lokaskákinni. Það fyndna er að ég veit lítið um skák og skildi varla hvað var í gangi. Mér fannst bara eins og ég þyrfti að sjá þetta í beinni útsendingu því skákeinvígi eru heillandi enda vitsmunalegt uppgjör tveggja þjálfaðra huga – eða jafnvel geópólitískt uppgjör tveggja heimsvelda eins og haldið var fram í kalda stríðinu. Ég elska skákeinvígi því mér finnst þau hluti af merkara tímabili heimssögunnar, tímabili sem ég lifði ekki en þrái að tengjast. Þess vegna eyddi ég hálfum föstudeginum í að horfa á tvo menn í jakkafötum með sokkin augu sitja í stólum. Á föstudaginn var einnig hálf öld liðin síðan Kennedy Bandaríkjaforseti var myrtur. Ég er einn af mörgum sem hafa aldrei komist yfir þann atburð, hann hefur dýpri rætur í huga mínum en flest það sem gerst hefur á minni lífstíð. Afmælishelginni eyddi ég í að horfa á JFK eftir Oliver Stone (mynd sem ég sá fyrst tíu ára gamall í Bíóborginni við Snorrabraut og fékk á heilann árin á eftir) og hina nýju Parkland sem fjallar meðal annars um lækna á Parkland Memorial-spítalanum sem tóku á móti Kennedy eftir tilræðið. Þá er ég búinn að lesa um 400 blaðsíður af Warren-skýrslunni og skima að nýju yfir bækurnar Crossfire og Case Closed (sú fyrri er meistaraverk í samsæriskenningafræðum en sú síðari ein sú besta sem tekur fyrir þær). Það sem heillar mig við atburðina 22. nóvember 1963 eru þó ekki samsæriskenningar heldur fagurfræðin. Sólríkur haustdagur, CIA-menn með hatta og bindi, konur í drögtum, opinn og gljáandi Ford Continental, rauðbirkinn og pabbastráksgreiddur forsetinn með skjannahvítar tennur en sótsvarta bletti á sálinni. Zapruder-myndskeiðið. Skotin þrjú. Hvarf sakleysis, grafið inn í YouTube og komandi kynslóðir að eilífu, endalaus leikvöllur fyrir ágæta menn til að lifa á röngum tíma, láta sig dreyma og þykjast vita eitthvað um atburð sem er löngu liðinn. Það er besti veruleikaflóttinn. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bergur Ebbi Mest lesið Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Þjóðin slæst við elda: Hvar er Alþingi? Baldur Borgþórsson Skoðun Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen Skoðun Má ekkert gera fyrir millistéttina? Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun „Bara“ kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Góðan daginn, ég ætla að fá … ENGLISH PLEASE! Ólafur Guðsteinn Kristjánsson Skoðun Háskólinn sveik stúdenta um góðar samgöngur Guðni Thorlacius,Katla Ólafsdóttir Skoðun Skráningum á mistökum við sjúkdómsgreiningar er ábótavant Guðrún Gyða Ölvisdóttir Skoðun Hver er okkar ábyrgð á ofbeldi meðal barna Hafdís Hrönn Hafsteinsdóttir Skoðun Framtíðin liggur í bættri nýtingu auðlinda Helga Kristín Jóhannsdóttir Skoðun
Síðasti föstudagur, 22. nóvember, var frábær fyrir menn eins og mig sem lifa á röngu tímaskeiði. Í fyrsta lagi þá eignaðist heimurinn nýjan heimsmeistara í skák og eyddi ég drjúgum hluta af deginum í að fylgjast með lokaskákinni. Það fyndna er að ég veit lítið um skák og skildi varla hvað var í gangi. Mér fannst bara eins og ég þyrfti að sjá þetta í beinni útsendingu því skákeinvígi eru heillandi enda vitsmunalegt uppgjör tveggja þjálfaðra huga – eða jafnvel geópólitískt uppgjör tveggja heimsvelda eins og haldið var fram í kalda stríðinu. Ég elska skákeinvígi því mér finnst þau hluti af merkara tímabili heimssögunnar, tímabili sem ég lifði ekki en þrái að tengjast. Þess vegna eyddi ég hálfum föstudeginum í að horfa á tvo menn í jakkafötum með sokkin augu sitja í stólum. Á föstudaginn var einnig hálf öld liðin síðan Kennedy Bandaríkjaforseti var myrtur. Ég er einn af mörgum sem hafa aldrei komist yfir þann atburð, hann hefur dýpri rætur í huga mínum en flest það sem gerst hefur á minni lífstíð. Afmælishelginni eyddi ég í að horfa á JFK eftir Oliver Stone (mynd sem ég sá fyrst tíu ára gamall í Bíóborginni við Snorrabraut og fékk á heilann árin á eftir) og hina nýju Parkland sem fjallar meðal annars um lækna á Parkland Memorial-spítalanum sem tóku á móti Kennedy eftir tilræðið. Þá er ég búinn að lesa um 400 blaðsíður af Warren-skýrslunni og skima að nýju yfir bækurnar Crossfire og Case Closed (sú fyrri er meistaraverk í samsæriskenningafræðum en sú síðari ein sú besta sem tekur fyrir þær). Það sem heillar mig við atburðina 22. nóvember 1963 eru þó ekki samsæriskenningar heldur fagurfræðin. Sólríkur haustdagur, CIA-menn með hatta og bindi, konur í drögtum, opinn og gljáandi Ford Continental, rauðbirkinn og pabbastráksgreiddur forsetinn með skjannahvítar tennur en sótsvarta bletti á sálinni. Zapruder-myndskeiðið. Skotin þrjú. Hvarf sakleysis, grafið inn í YouTube og komandi kynslóðir að eilífu, endalaus leikvöllur fyrir ágæta menn til að lifa á röngum tíma, láta sig dreyma og þykjast vita eitthvað um atburð sem er löngu liðinn. Það er besti veruleikaflóttinn.