Koss og knús eru ekki gjafir! Lilja Katrín Gunnarsdóttir skrifar 24. október 2014 00:00 Þegar ég var lítil man ég hvað ég varð alltaf pirruð þegar ég spurði móður mína hvað ég ætti að gefa henni í jóla- og afmælisgjafir. „Bara koss og faðmlag, elskan mín,“ sagði hún iðulega. Þegar ég heimtaði að fá að gefa henni eitthvað „alvöru“ í gjöf bað hún mig ávallt um eitthvað frá hjartanu, eitthvað sem ég bjó til sjálf. Á hverju ári bjó ég eitthvað til og bölvaði því að eiga ekki fullt, fullt af peningum til að geta keypt allan heiminn handa henni. Í staðinn fékk hún hina ýmsu muni sem föndraðir voru í skólanum. Og stundum fylgdi ljóð með eða flennistórt plagg sem á stóð: Besta mamma í heimi. Og það var alveg sama hve rammskakkir þessir munir voru og illa límdir, ónákvæmt saumaðir og skrítnir. Alltaf var hún himinlifandi með það sem hún fékk. Mér fannst það óskiljanlegt. Mér fannst svo glatað að geta ekki gefið henni skínandi nýjan bíl, utanlandsferðir og fallega kjóla á hverju ári. Dóttir mín er byrjuð að spyrja mig hvað ég vilji í afmælis- og jólagjafir. Án umhugsunar svara ég: „Koss og knús.“ Og henni finnst það svo yfirgengilega hallærislegt! „Mamma! Það eru ekki gjafir!“ hreytir hún í mig. Þá bið ég hana bara um mynd. Eða perlaðan platta. Eða heimagert hálsmen. Með semingi samþykkir hún það þó hún vilji mest af öllu gefa mér úlpu. Af hverju veit ég ekki. Ég fæ reglulega gjafir. Myndir af Elsu úr Frozen, myndir af mér, „gimsteina“ sem hún finnur á götunni. Hjartað í mér tekur kipp í hvert sinn sem ég fæ svona gjöf. Nú skil ég loksins af hverju móðir mín bað alltaf um þessar „pirrandi“ gjafir. Því þær eru ómetanlegar. Mér finnst þessar gjafir svo langt frá því að vera glataðar lengur. Mér finnst þær bestar. Nú vona ég bara að einn daginn segi dóttir mín, án þess að hika þegar börnin hennar spyrja hvað hún vilji í gjöf: „Koss og knús er nóg fyrir mig.“ Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Lilja Katrín Gunnarsdóttir Mest lesið 1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1,600 Róbert Björnsson Skoðun Faglegt mat eða lukka? I: Frá kennslustofu til stafbókar Bogi Ragnarsson Skoðun Hvers vegna ekki bókun 35? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Hvað kosta mannréttindi? Anna Lára Steindal Skoðun Evrópumet! Háskólamenntun minnst metin á Íslandi Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Setjum kraft í íslenskukennslu fullorðinna Anna Linda Sigurðardóttir Skoðun Áhrif veiðigjalda ná út fyrir atvinnugreinina Ásgerður Kristín Gylfadóttir Skoðun Að vera hvítur og kristinn Guðbrandur Einarsson Skoðun Ný nálgun fyrir börn með fjölþættan vanda Guðmundur Ingi Þóroddsson,Guðbjörg Sveinsdóttir Skoðun
Þegar ég var lítil man ég hvað ég varð alltaf pirruð þegar ég spurði móður mína hvað ég ætti að gefa henni í jóla- og afmælisgjafir. „Bara koss og faðmlag, elskan mín,“ sagði hún iðulega. Þegar ég heimtaði að fá að gefa henni eitthvað „alvöru“ í gjöf bað hún mig ávallt um eitthvað frá hjartanu, eitthvað sem ég bjó til sjálf. Á hverju ári bjó ég eitthvað til og bölvaði því að eiga ekki fullt, fullt af peningum til að geta keypt allan heiminn handa henni. Í staðinn fékk hún hina ýmsu muni sem föndraðir voru í skólanum. Og stundum fylgdi ljóð með eða flennistórt plagg sem á stóð: Besta mamma í heimi. Og það var alveg sama hve rammskakkir þessir munir voru og illa límdir, ónákvæmt saumaðir og skrítnir. Alltaf var hún himinlifandi með það sem hún fékk. Mér fannst það óskiljanlegt. Mér fannst svo glatað að geta ekki gefið henni skínandi nýjan bíl, utanlandsferðir og fallega kjóla á hverju ári. Dóttir mín er byrjuð að spyrja mig hvað ég vilji í afmælis- og jólagjafir. Án umhugsunar svara ég: „Koss og knús.“ Og henni finnst það svo yfirgengilega hallærislegt! „Mamma! Það eru ekki gjafir!“ hreytir hún í mig. Þá bið ég hana bara um mynd. Eða perlaðan platta. Eða heimagert hálsmen. Með semingi samþykkir hún það þó hún vilji mest af öllu gefa mér úlpu. Af hverju veit ég ekki. Ég fæ reglulega gjafir. Myndir af Elsu úr Frozen, myndir af mér, „gimsteina“ sem hún finnur á götunni. Hjartað í mér tekur kipp í hvert sinn sem ég fæ svona gjöf. Nú skil ég loksins af hverju móðir mín bað alltaf um þessar „pirrandi“ gjafir. Því þær eru ómetanlegar. Mér finnst þessar gjafir svo langt frá því að vera glataðar lengur. Mér finnst þær bestar. Nú vona ég bara að einn daginn segi dóttir mín, án þess að hika þegar börnin hennar spyrja hvað hún vilji í gjöf: „Koss og knús er nóg fyrir mig.“