Bakþankar

Kærastan mín, druslan

Atli Fannar Bjarkason skrifar
Kærustunni minni var nauðgað áður en við kynntumst. Þessi ömurlegi atburður hefur haft mikil áhrif á hana en ég dáist að styrk hennar, enda skilja stór áföll eftir sig djúp sár sem gróa mishratt og fólki ferst misvel að ná bata.

Því miður virðist réttarkerfið hannað til að þagga niður í fórnarlömbum kynferðisofbeldis. Allt of oft heyrum við af brotaþolum segja frá lögmönnum og lögreglufólki sem hvöttu þau beinlínis til að leita ekki réttar síns. Lögmaður kærustunnar minnar er einn af þeim en hún hlustaði ekki og kærði nauðgarann. Hann var hins vegar ekki ákærður fyrir ofbeldið og hefur því af fullkomnu ábyrgðarleysi aðeins þurft að takast á við eigin samvisku síðustu ár.

Ég vorkenni þessum náunga jafn mikið og ég dáist að styrk kærustunnar minnar – ekki rugla því saman við samúð því hana fær hann ekki. Það getur ekki verið auðvelt að vera svona hræðileg manneskja. Hann er nefnilega ekki skrímsli heldur maður sem fer út í búð og skoðar fréttir á netinu eins og við hin. Á hverjum morgni neyðist hann hins vegar til að horfast í augu við sína eigin sorglegu spegilmynd. Verði honum að því og megi hann éta skít.

Ég átta mig á þversögninni sem felst í því að svara ofbeldi með meira ofbeldi. Ég er hins vegar ekki vandaðri maður en svo, eða kannski svo kjánalega ástfanginn, að ég get ekki lofað að fara að ráðum lögmanna og láta kyrrt liggja ef ég rekst á hann á förnum vegi. Ef svo ólíklega vill til að hann sé að lesa þetta, þá vil ég hvetja hann til að fara niður á lögreglustöð við Hverfisgötu og kæra þetta sem hótun. Þá myndi réttarkerfið sem verndaði hann svo samviskulega sjá til þess að allir fengju að vita hvaða mann hann hefur að geyma.

Druslugangan leggur af stað frá Hallgrímskirkju klukkan 14 á laugardaginn. Ég mæti með kærustunni minni en geng fyrir ykkur öll. Sjáumst.






×