Ég sé ekki eftir neinu! Magnús Guðmundsson skrifar 9. febrúar 2016 07:00 Fræg er saga af þjóðþekktum manni sem þjáðist af nýrnaveiki og var saltmeti manngarminum því hið mesta eitur. Sá var hængur á að ekkert vissi hann betra en saltkjöt og baunir og oftar en ekki, á þessum merkisdegi sem sprengidagur er svo sannarlega, ákvað blessaður maðurinn að láta þetta ekki á móti sér heldur lét undan ást sinni á þessum rammíslenska mat og beið síðan afleiðinganna. Afleiðingin varð oftar en ekki að blessaður maðurinn var sóttur í sjúkrabíl og færður til sjúkrahúsvistar sér til heilsubótar aðframkominn af verkjum og emjandi: „Ég sé ekki eftir neinu!“ Hvort sagan er sönn eða bara óhóflega fært í stílinn er best að hafa sem fæst orð um. En íslensk er hún og það verður ekki af okkur tekið að eftirsjá virðist ekki vera ofarlega í hugum okkar Íslendinga. Við seldum og einkavæddum bankana sem síðan þöndust út á ljóshraða og sprungu í andlitið á okkur en enginn sá eftir neinu. Í fangelsum sitja menn sem telja sig órétti beitta og sjá ekki eftir neinu. Við virðumst vera búin að naga heilbrigðiskerfið inn í merg en enginn virðist sjá eftir neinu. Við höfum lagt ómetanlegar náttúruperlur í rúst í nafni stóriðju og hreppapólitíkur en enginn sér eftir neinu. Niðurskurður í opinberri þjónustu, velferð, menntun og menningu á vegum ríkis og sveitarfélaga virðist fyrir lifandis löngu vera orðinn samgróinn daglegu lífi en ekki er vitað til þess að nokkur sjái eftir nokkrum sköpuðum hlut. Alveg er þetta stórmerkilegt. Það virðist nefnilega vera sprengidagur alla daga í íslensku samfélagi. Hver og einn kappkostar að troða í sig og sína eins og enginn sé morgundagurinn og stjórnsýslan virðist öll miða að því að halda sér á floti og hámarka gróða dagsins í dag, sparnað morgundagsins og kannski í besta falli útkomuna innan kjörtímabilsins. Lengra nær nú hugsunin sjaldnast. Ólíkt því sem var hjá salkjöts- og baunafíklinum er nefnilega hægt að ýta afleiðingunum á undan sér, vona það besta og sjá ekki eftir neinu. Ef eitthvað er að marka skoðanakannanir þá virðist þó stór hluti þjóðarinnar oft og iðulega sjá eftir því hvernig hann ráðstafaði atkvæði sínu í síðustu kosningum og kosningunum þar áður og líka fyrir það. En það er alltaf of seint því fjögur ár eru langur tími í pólitík. Þessu þurfum við að breyta. Við þurfum að breyta hugsuninni, valdajafnvæginu og framtíðinni ef ekki á illa að fara. Því auðvitað er það svo að það vill enginn í raun og veru að afkomendur okkar lendi á sjúkrabörunum fyrir þetta endalausa sprengidagsfyllerí samtímans þar sem allt er étið, engu eirt og enginn sér eftir neinu. Einn sprengidagur á ári er nefnilega alveg nóg og við skulum bara njóta hans fyrst hann er í dag. Verði ykkur að góðu! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Magnús Guðmundsson Sprengidagur Mest lesið Manneklan er víða Brynhildur Bolladóttir Skoðun Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson Skoðun Hækka launin þín þegar fasteignamatið á íbúðinni þinni hækkar? Daði Freyr Ólafsson Skoðun Þegar sannleikurinn verður fórnarlamb Davíð Bergmann Skoðun Hvað mun Pútín gera næst með því að ögra samstöðu NATO?: Rússnesk innrás í lofthelgi NATO og hlutverk Íslands í öryggi bandalagsins Jun Þór Morikawa Skoðun Launamunur kynjanna eykst – Hvar liggur ábyrgðin? Kolbrún Halldórsdóttir Skoðun Sótt að hagsmunum atvinnulausra Steinar Harðarson Skoðun Réttnefni: Viðbragð við upplýsingaóreiðu Jón Þór Sigurðsson Skoðun Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Gefum íslensku séns – að tala íslensku við alla Halla Signý Kristjánsdóttir Skoðun
Fræg er saga af þjóðþekktum manni sem þjáðist af nýrnaveiki og var saltmeti manngarminum því hið mesta eitur. Sá var hængur á að ekkert vissi hann betra en saltkjöt og baunir og oftar en ekki, á þessum merkisdegi sem sprengidagur er svo sannarlega, ákvað blessaður maðurinn að láta þetta ekki á móti sér heldur lét undan ást sinni á þessum rammíslenska mat og beið síðan afleiðinganna. Afleiðingin varð oftar en ekki að blessaður maðurinn var sóttur í sjúkrabíl og færður til sjúkrahúsvistar sér til heilsubótar aðframkominn af verkjum og emjandi: „Ég sé ekki eftir neinu!“ Hvort sagan er sönn eða bara óhóflega fært í stílinn er best að hafa sem fæst orð um. En íslensk er hún og það verður ekki af okkur tekið að eftirsjá virðist ekki vera ofarlega í hugum okkar Íslendinga. Við seldum og einkavæddum bankana sem síðan þöndust út á ljóshraða og sprungu í andlitið á okkur en enginn sá eftir neinu. Í fangelsum sitja menn sem telja sig órétti beitta og sjá ekki eftir neinu. Við virðumst vera búin að naga heilbrigðiskerfið inn í merg en enginn virðist sjá eftir neinu. Við höfum lagt ómetanlegar náttúruperlur í rúst í nafni stóriðju og hreppapólitíkur en enginn sér eftir neinu. Niðurskurður í opinberri þjónustu, velferð, menntun og menningu á vegum ríkis og sveitarfélaga virðist fyrir lifandis löngu vera orðinn samgróinn daglegu lífi en ekki er vitað til þess að nokkur sjái eftir nokkrum sköpuðum hlut. Alveg er þetta stórmerkilegt. Það virðist nefnilega vera sprengidagur alla daga í íslensku samfélagi. Hver og einn kappkostar að troða í sig og sína eins og enginn sé morgundagurinn og stjórnsýslan virðist öll miða að því að halda sér á floti og hámarka gróða dagsins í dag, sparnað morgundagsins og kannski í besta falli útkomuna innan kjörtímabilsins. Lengra nær nú hugsunin sjaldnast. Ólíkt því sem var hjá salkjöts- og baunafíklinum er nefnilega hægt að ýta afleiðingunum á undan sér, vona það besta og sjá ekki eftir neinu. Ef eitthvað er að marka skoðanakannanir þá virðist þó stór hluti þjóðarinnar oft og iðulega sjá eftir því hvernig hann ráðstafaði atkvæði sínu í síðustu kosningum og kosningunum þar áður og líka fyrir það. En það er alltaf of seint því fjögur ár eru langur tími í pólitík. Þessu þurfum við að breyta. Við þurfum að breyta hugsuninni, valdajafnvæginu og framtíðinni ef ekki á illa að fara. Því auðvitað er það svo að það vill enginn í raun og veru að afkomendur okkar lendi á sjúkrabörunum fyrir þetta endalausa sprengidagsfyllerí samtímans þar sem allt er étið, engu eirt og enginn sér eftir neinu. Einn sprengidagur á ári er nefnilega alveg nóg og við skulum bara njóta hans fyrst hann er í dag. Verði ykkur að góðu!
Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson Skoðun
Hvað mun Pútín gera næst með því að ögra samstöðu NATO?: Rússnesk innrás í lofthelgi NATO og hlutverk Íslands í öryggi bandalagsins Jun Þór Morikawa Skoðun
Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Framtíðarskipulag Keldnalands er ekki útópía – og þaðan af síður dystópía Birkir Ingibjartsson Skoðun
Hvað mun Pútín gera næst með því að ögra samstöðu NATO?: Rússnesk innrás í lofthelgi NATO og hlutverk Íslands í öryggi bandalagsins Jun Þór Morikawa Skoðun
Enn einn kvennahópurinn sem þarf bara að vera duglegri að harka af sér? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun