Bakþankar

Leiðinlegi maturinn

Haukur Viðar Alfreðsson skrifar
Kvöld eitt í lok janúar stóð ég kaldur og blautur í hundslappadrífu fyrir utan húsið mitt og drap í síðustu sígarettu dagsins. Ég kjagaði upp tröppurnar og fór úr jakkanum mínum um leið og ég gekk inn í íbúðina. Það var hræðileg lykt af jakkanum — þegar maður reykir í úrkomu magnast reykingalyktin einhvern veginn upp. Ég fór inn á bað, þvoði mér um hendur og burstaði tennur. Þegar ég var búinn að því tók ég eftir því að ég var móður.

Ó, nei! Sonur minn, sem kemur í heiminn eftir fimm daga, mun eiga pabba sem nennir aldrei að leika við hann og lyktar eins og rusl. Þetta gengur ekki lengur. Nú hættir þetta fyrir fullt og allt. Bless hamborgarar, pitsa og fröllur. Bless kleinuhringir, snúðar og vínarbrauð. Bless nammi­bar á laugardögum. Bless pínulitla kúla í filternum á svörtum Winston sem breytir sígarettunni minni í After Eight.

Nú á ég fimm vikna dreng sem er um sex kíló. Ég er sjálfur búinn að missa þyngd hans framan af vömbinni en það sér það enginn. Dropi í hafið og allt það. En mér líður miklu betur. Ég er meira að segja alveg búinn að borða hamborgara og ís. Bara ekki átján hamborgara og vaskafat af ís. Þar liggur munurinn.

Ég viðurkenni það samt fúslega að þetta getur verið hundleiðinlegt. Að sitja skömmustulegur á varamannabekknum á meðan vinnufélagarnir gúffa í sig tertum í fimmtudagskaffinu. Að fara ekki á Nonnabita í hádeginu heldur telja ofan í mig fetaostskubba með Tupperware–salatinu mínu. Að horfa á bíómynd án þess að gleypa heilan Pringles – stauk með pappa og loki. Barasta ekki neitt skemmtilegt. En ég er 36 ára og ég ætla að mæta í 36 ára afmæli sonar míns. Þá hreinlega neyðist ég til að byrja að borða leiðinlega matinn.






×