Don Giovanni og siðleysingjar Óttar Guðmundsson skrifar 12. mars 2016 07:00 Fór að sjá Don Giovanni í íslensku óperunni á dögunum. Tónlistin var stórkostleg og söngurinn hljómfagur. Höfuðpersónan, kvennabósinn og siðblindinginn Don Giovanni, fer á fjörurnar við hverja yngismeyna á fætur annarri og nýtur dyggrar aðstoðar þjónsins, Leporello. Í þessari uppfærslu eru þó græddir englavængir á Don Giovanni svo að hann er ekki eins djöfullegur og venjulega. Hann er ekki lengur nauðgari og morðingi heldur glaðvær daðrari sem gerir sig kannski sekan um manndráp af gáleysi. Fyrir mörgum árum skrifaði Megas bókina Björn og Sveinn sem var íslensk útgáfa af Don Giovanni. Bókin fjallaði um þá feðga Axlar-Björn og Svein skotta, þekktustu glæpamenn Íslandssögunnar, og ferðalag þeirra um myrkviði og undirheima Reykjavíkur eftirstríðsáranna. Þeir voru líkt og ítalska fyrirmyndin siðvilltir og þjónuðu hvötum sínum af stakri samviskusemi. Þessi bók, sem er mikið meistaraverk, vakti litla athygli og seldist einungis í 300 eintökum. Hún er nú ófáanleg. Boðskapur óperunnar og Megasar er þó sá sami. Glæpahundarnir Don Giovanni, Axlar-Björn og Sveinn skotti fá allir makleg málagjöld. Logar helvítis gleypa Don Giovanni í lok síðasta þáttar. Engum dylst hver var endanlegur áfangastaður feðganna hjá Megasi. Þetta er sannkirkjuleg kenning þar sem laun syndarinnar eru dauði og tortíming. Mörgum nútímamanninum finnst þetta þó ósennilegt. Allir vita að Don Giovanni væri í dag á Tinder og félli vel að tíðarandanum. Siðblinda hans mundi njóta sín og væri honum til framdráttar. Björn og Sveinn skotti hefðu hagnast vel á glæpum sínum og bæði keypt og selt hlutabréf af sjálfum sér. Þeir hefðu síðan keypt tryggingafélög fyrir ágóðann og greitt sér út arð úr bótasjóðunum. Í sögulok fara þeir ekki til vítis heldur í skattaskjól á Tortólaeyjum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Óttar Guðmundsson Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Fór að sjá Don Giovanni í íslensku óperunni á dögunum. Tónlistin var stórkostleg og söngurinn hljómfagur. Höfuðpersónan, kvennabósinn og siðblindinginn Don Giovanni, fer á fjörurnar við hverja yngismeyna á fætur annarri og nýtur dyggrar aðstoðar þjónsins, Leporello. Í þessari uppfærslu eru þó græddir englavængir á Don Giovanni svo að hann er ekki eins djöfullegur og venjulega. Hann er ekki lengur nauðgari og morðingi heldur glaðvær daðrari sem gerir sig kannski sekan um manndráp af gáleysi. Fyrir mörgum árum skrifaði Megas bókina Björn og Sveinn sem var íslensk útgáfa af Don Giovanni. Bókin fjallaði um þá feðga Axlar-Björn og Svein skotta, þekktustu glæpamenn Íslandssögunnar, og ferðalag þeirra um myrkviði og undirheima Reykjavíkur eftirstríðsáranna. Þeir voru líkt og ítalska fyrirmyndin siðvilltir og þjónuðu hvötum sínum af stakri samviskusemi. Þessi bók, sem er mikið meistaraverk, vakti litla athygli og seldist einungis í 300 eintökum. Hún er nú ófáanleg. Boðskapur óperunnar og Megasar er þó sá sami. Glæpahundarnir Don Giovanni, Axlar-Björn og Sveinn skotti fá allir makleg málagjöld. Logar helvítis gleypa Don Giovanni í lok síðasta þáttar. Engum dylst hver var endanlegur áfangastaður feðganna hjá Megasi. Þetta er sannkirkjuleg kenning þar sem laun syndarinnar eru dauði og tortíming. Mörgum nútímamanninum finnst þetta þó ósennilegt. Allir vita að Don Giovanni væri í dag á Tinder og félli vel að tíðarandanum. Siðblinda hans mundi njóta sín og væri honum til framdráttar. Björn og Sveinn skotti hefðu hagnast vel á glæpum sínum og bæði keypt og selt hlutabréf af sjálfum sér. Þeir hefðu síðan keypt tryggingafélög fyrir ágóðann og greitt sér út arð úr bótasjóðunum. Í sögulok fara þeir ekki til vítis heldur í skattaskjól á Tortólaeyjum.