Bakþankar

Flýjarar og lemjarar

Hugleikur Dagsson skrifar
Ég var laminn um daginn. Í fyrsta skipti á ævinni. Já, ég veit. Ég hef ekki lifað. Jú, reyndar þegar ég var þrettán ára sparkaði tíu ára strákur í augað á mér þannig að augnlokið rifnaði en ég ætla ekki að segja ykkur frá því því það er aðeins of vandræðalegt.

Ég ætla nú ekki að fara í smáatriði hvað varðar orsakir þessara tilteknu barsmíða. Ég ætla ekki að segja ykkur hver byrjaði og hvort ég átti það skilið eða ekki. Ókei, hann byrjaði og ég átti það ekki skilið.

Sagt er að þegar maður lendir í slagsmálum komist maður að því hvers konar maður maður er í raun og veru (vá ég sagði fjórum sinnum maður í þessari setningu). Annaðhvort er maður slástari eða flýjari. Annað hvort slæst maður eða flýr. Ég komst að því að ég er hvorugt. Í stað þess að flýja eða slást rúllaði ég mér í svona kúlu eins og beltisdýr. Það eru mín viðbrögð við lemji. Ekki gaman fyrir lemjarann. Í stað þess að berjast við verðugan andstæðing þurfti maðurinn að sparka endurtekið í ósamvinnuþýða mann-kúlu sem emjaði „ái“ og „hætt­essu“. En þrátt fyrir tæknilegan ósigur gekk ég frá þessari reynslu frekar sáttur. Ánægður með sjálfan mig. Stoltur af marblettunum á hægri sköflungi og vinstri öxl. Mér fannst ég hafa unnið. Á því einu að hafa ekki tekið þátt.

Ég átti reyndar aldrei séns í gaurinn því ég kann ekki að lemja. Það er bara svo asnalegt að lemja. Burtséð frá allri „ofbeldi er rangt“ predikuninni, þá er ofbeldi bara svo fokking lúðalegt. Alltaf þegar ég sé tvo gaura slást á djamminu skammast ég mín fyrir að vera sömu tegundar. Báðir aðilar breytast í vanþroskaða apa. Það er ekki eins og í bíómyndunum þar sem ofbeldi er kúl og kóreógrafað með sánd­effektum. Í veruleikanum er það í besta falli hlægilegt og sorglegt á sama tíma. Ofbeldi er tungumál fólks með takmarkaðan orðaforða. Sá tapar sem á fyrsta höggið.

Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu þann 26. maí.






×