Spillingin heima er best Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 25. október 2016 07:00 Spillingin er ísmeygileg. Hún ryður sér til rúms án þess að þorri landsmanna taki eftir en er svo fyrr en varir orðin svo heimilisleg að fjöldi kjósanda getur ekki hugsað sér lífið án hennar. Hins vegar er spilling handan heimsála alltaf jafn heimskuleg. Hér á Spáni situr Francisco nokkur Correa á sakamannabekk og útskýrir fyrir dómurum og alþjóð hvernig hann malaði gull með Lýðflokknum (Partido Popular) fyrir nokkrum árum. Þetta samstarf var í raun mafíustarfsemi. Létu menn ekkert tækifæri ónotað til að ausa úr almannasjóðum inn á reikninga auðjöfursins og flokksins. Til dæmis greiddi héraðsstjórnin í Valencia formúur fyrir heimsókn Jóhannesar Páls páfa sem átti að hafa verið verðið á viðhöfninni. Helmingurinn fór hins vegar á svarta reikninga. Af þessum ljóta pening fengu svo flokksgæðingar svartar greiðslur eins og til dæmis Mariano Rajoy, forsætisráðherra og formaður flokksins, sem situr enn sem fastast. Hluti af afrekstrinum af þessu samstarfi fannst svo á 40 milljóna evra reikningi í Sviss, á nafni Barcenas, fjármálastjóra flokksins. Baltasar Garzón lögmanni, sem hóf rannsókn á þessu yfirvaxna spillingarmáli, hefur verið komið fyrir kattarnef og má nú ekki vinna lögmannsstörf á Spáni. Skemmst er frá því að segja að Lýðflokkurinn hefur unnið tvennar síðustu kosningar, sem haldnar hafa verið með stuttu millibili. Spánverjar spyrja mig oft um hrunið á Íslandi. Þá segi ég af einkavinavæðingu bankanna sem tveir flokkar stóðu fyrir, bankahruninu og því að þjóðin kaus þessa tvo flokka aftur til valda fjórum árum síðar, enda söknuður af svallinu mikill. Spánverjarnir verða alveg gapandi. Hafa bara ekki heyrt né séð aðra eins fásinnu. Enda bjálkinn í auganu stór.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Spillingin er ísmeygileg. Hún ryður sér til rúms án þess að þorri landsmanna taki eftir en er svo fyrr en varir orðin svo heimilisleg að fjöldi kjósanda getur ekki hugsað sér lífið án hennar. Hins vegar er spilling handan heimsála alltaf jafn heimskuleg. Hér á Spáni situr Francisco nokkur Correa á sakamannabekk og útskýrir fyrir dómurum og alþjóð hvernig hann malaði gull með Lýðflokknum (Partido Popular) fyrir nokkrum árum. Þetta samstarf var í raun mafíustarfsemi. Létu menn ekkert tækifæri ónotað til að ausa úr almannasjóðum inn á reikninga auðjöfursins og flokksins. Til dæmis greiddi héraðsstjórnin í Valencia formúur fyrir heimsókn Jóhannesar Páls páfa sem átti að hafa verið verðið á viðhöfninni. Helmingurinn fór hins vegar á svarta reikninga. Af þessum ljóta pening fengu svo flokksgæðingar svartar greiðslur eins og til dæmis Mariano Rajoy, forsætisráðherra og formaður flokksins, sem situr enn sem fastast. Hluti af afrekstrinum af þessu samstarfi fannst svo á 40 milljóna evra reikningi í Sviss, á nafni Barcenas, fjármálastjóra flokksins. Baltasar Garzón lögmanni, sem hóf rannsókn á þessu yfirvaxna spillingarmáli, hefur verið komið fyrir kattarnef og má nú ekki vinna lögmannsstörf á Spáni. Skemmst er frá því að segja að Lýðflokkurinn hefur unnið tvennar síðustu kosningar, sem haldnar hafa verið með stuttu millibili. Spánverjar spyrja mig oft um hrunið á Íslandi. Þá segi ég af einkavinavæðingu bankanna sem tveir flokkar stóðu fyrir, bankahruninu og því að þjóðin kaus þessa tvo flokka aftur til valda fjórum árum síðar, enda söknuður af svallinu mikill. Spánverjarnir verða alveg gapandi. Hafa bara ekki heyrt né séð aðra eins fásinnu. Enda bjálkinn í auganu stór.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.