Slegið á frest Kristín Ólafsdóttir skrifar 7. desember 2016 07:00 Desember er genginn í garð, mánuðurinn sem hnýtir rauða og gullbryddaða velúrslaufu aftan á árið. Allur lax er graflax og öll borð eru hlaðborð. Meðlimir Baggalúts snúa aftur á vinnumarkaðinn eftir ellefu mánaða hlé. En desember markar líka lok hins hefðbundna haustmisseris í skólum. Um þessar mundir drjúpa glitrandi svitaperlur af náfölu enni og niður á efri vör skjálfandi námsmanna og samanherpt kló rígheldur um blýantinn og það er próf á morgun og jólin eru ljósár í burtu. Nú í kringum hátíðarnar er þráðurinn því stuttur. Aldrei er jafn grunnt á annarlegum kenndum og löstum mannskepnunnar. Þetta gildir að sjálfsögðu líka um undirritaða. Ég er verst haldin af öllum vanköntum persónu minnar í desember, þegar mest er að gera og tíminn naumastur. Þannig finn ég mér iðulega borð á Þjóðarbókhlöðunni og tólf mandarínum síðar hef ég engu komið í verk. Ég ryð nefnilega frekar öllu á undan mér þangað til ég hef hlaðið ógnarstóran haug af erindum, verkefnum og skyldum sem ógjörningur er að vinna úr á fullnægjandi hátt. Ég geri ekkert fyrr en ég stend með tærnar fram af hengifluginu og hnífsoddinn milli herðablaðanna og skila þá meðalgóðri ritgerð, sem skrifuð er á einum degi í koffínvímu, og fer svo og kaupi stórkostlega vanhugsaða jólagjöf handa mömmu minni vegna þess að það er strax komin Þorláksmessa. Ég veit að ég stend ekki ein í þessari eilífðarglímu við frestunaráráttuna. Við vitum öll að dimmum aðventukvöldum er töluvert betur varið í kleinur og danskan jólabjór en próflestur. Það er nefnilega oftast, á einhvern ótrúlegan hátt, nægur tími til stefnu. Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kristín Ólafsdóttir Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Desember er genginn í garð, mánuðurinn sem hnýtir rauða og gullbryddaða velúrslaufu aftan á árið. Allur lax er graflax og öll borð eru hlaðborð. Meðlimir Baggalúts snúa aftur á vinnumarkaðinn eftir ellefu mánaða hlé. En desember markar líka lok hins hefðbundna haustmisseris í skólum. Um þessar mundir drjúpa glitrandi svitaperlur af náfölu enni og niður á efri vör skjálfandi námsmanna og samanherpt kló rígheldur um blýantinn og það er próf á morgun og jólin eru ljósár í burtu. Nú í kringum hátíðarnar er þráðurinn því stuttur. Aldrei er jafn grunnt á annarlegum kenndum og löstum mannskepnunnar. Þetta gildir að sjálfsögðu líka um undirritaða. Ég er verst haldin af öllum vanköntum persónu minnar í desember, þegar mest er að gera og tíminn naumastur. Þannig finn ég mér iðulega borð á Þjóðarbókhlöðunni og tólf mandarínum síðar hef ég engu komið í verk. Ég ryð nefnilega frekar öllu á undan mér þangað til ég hef hlaðið ógnarstóran haug af erindum, verkefnum og skyldum sem ógjörningur er að vinna úr á fullnægjandi hátt. Ég geri ekkert fyrr en ég stend með tærnar fram af hengifluginu og hnífsoddinn milli herðablaðanna og skila þá meðalgóðri ritgerð, sem skrifuð er á einum degi í koffínvímu, og fer svo og kaupi stórkostlega vanhugsaða jólagjöf handa mömmu minni vegna þess að það er strax komin Þorláksmessa. Ég veit að ég stend ekki ein í þessari eilífðarglímu við frestunaráráttuna. Við vitum öll að dimmum aðventukvöldum er töluvert betur varið í kleinur og danskan jólabjór en próflestur. Það er nefnilega oftast, á einhvern ótrúlegan hátt, nægur tími til stefnu. Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.