Fjörug og flott "aðdáendamynd“

Hér áður fyrr þurftu Star Wars-aðdáendur að bíða í áraraðir á milli mynda. Eftir að Disney eignaði sér vörumerkið var strax séð til þess að breyta því og megum við núna búast við einni mynd á ári um ókomna tíð.

En á meðan varan er í lagi er lítið út á það að setja, sérstaklega þegar lagt er upp úr því að víkka út þennan umfangsmikla og lokkandi kvikmyndaheim.

Rogue One er fyrsta „sjálfstæða“ eintakið í þessari seríu og í henni er tekin meiri áhætta en þeirri síðustu, The Force Awakens. Í þeirri mynd voru gömlu, sígildu hráefnin tekin og hnoðað í stóran nostalgíugraut.

Að þessu sinni er hvorki einblínt á Jedi-riddara né Skywalker-fjölskylduna og stríðsmyndafílingurinn hefur allan forgang. Rogue One er forsaga og gerist skömmu fyrir atburði upprunalegu myndarinnar frá 1977, A New Hope.

Hér segir frá hópi uppreisnarmanna sem komast yfir teikningar fyrsta Helstirnisins og þurfa að koma þeim í réttar hendur.

Aðdáendur vita allir hvernig sú saga spilast út.

Þetta er auðvitað gildran sem hægt er að lenda í með forsögur og getur verið erfitt að trekkja upp spennu þegar við vitum í raun hvernig myndin endar. Þá kemur það niður á skemmtanagildinu og hvort persónurnar nýju skilji eitthvað eftir eða ekki. Rogue One stenst fyrri kröfuna ágætlega en ekki alveg þá seinni.

Leikhópur myndarinnar er bæði skotheldur og skemmtilega fjölbreyttur, þó persónusköpuninni (og þar með dramanu) sé eitthvað ábótavant.

Lykilteymið fær ekki alveg það svigrúm sem þarf til að áhorfandinn tengist því og hverfa ýmsar aukapersónur algjörlega í bakgrunninn. Fólkið er að mestu svo þunnt að eftirminnilegasti karakter myndarinnar reynist vera vélmenni, sem Alan Tudyk ljær rödd sína hressilega. Felic­ity Jones hefur hins vegar mikla útgeislun í einvíðu aðalhlutverki. Mads Mikkelsen kemur líka sterkur inn og er leitt að við sjáum ekki meira af honum. Annars dúkkar gamli góði Svarthöfði upp í örlítilli gesta­rullu, ekkert meira.

Hvað útlit snertir er lítið til að setja út á. Sviðsmyndir og allt umhverfi er grípandi (Hjörleifshöfðinn okkar tekur sig þarna sérlega vel út í upphafssenunum) og tökustíllinn er mátulega grófur, með litlausa áferð sem rammar inn rétta stríðsmyndatóninn. Brellurnar eru almennt góðar, með nokkrum undantekningum, til dæmis þegar kemur að tölvugerðri endursköpun á leikaranum Peter Cush­ing. Tónlistin eftir Michael Giacchino er sæmileg en hreyfir mest við þegar sígildir tónar John Williams lauma sér inn.

Það vantar alla spennu og mætti vera meiri sál og kraftur í frásögninni. Í heildina er þetta furðu tómleg en flott aukasaga sem leiðir þó ágætlega inn í upprunalegu klassíkina. Leikstjórinn Gareth Edwards heldur keyrslunni þéttri.

Fyrri helmingurinn er í rólegri kantinum en það er ekki fyrr en í lokaþriðjungnum sem orkan hrekkur í gang til fulls. Leikstjórinn mótar líka einhverjar flottustu orrustusenur sem hafa sést í seríunni. En Rogue One er fyrst og fremst gerð fyrir aðdáendur – af aðdáanda. Ekki er hægt að segja að hún eigi mikið erindi til fólks sem er ekki á meðal þeirra.

Niðurstaða: Persónurnar eru heldur flatar og vantar alla spennu, en sjónarspilið stendur fyrir sínu og myndin stækkar Stjörnustríðsheiminn prýðilega.