Undanfarin misseri hefur mér gengið afleitlega að sofna á kvöldin. Þetta er kannski eðlilegur fylgifiskur hækkandi aldurs. Eða bein afleiðing þess að í skólanum er ekki skyldumæting og ég skrönglast þ.a.l. fram úr um hádegisbil flesta virka daga.
Þessi lífsstíll er auðvitað á skjön við fúnkerandi samfélag manna og ef það er til guð eða gáfaður dvergur eða fjörlegt hýbríð manns og geithafurs, sem menn tilbiðja í nafni stundvísi og sjálfsaga, þá er sá að refsa mér.
Andvökunæturnar fylgja flestar ákveðinni uppskrift. Fyrst gerir líkamleg óværð vart við sig. Ég bylti mér og verð óþægilega meðvituð um eigin hjartslátt. Og þá, eins og spretthlaupari í rásblokk, tekur heilinn við sér. Hann byrjar að blaða kerfisbundið í formsatriðunum, þessu sem liggur tiltölulega grunnt í skömmustuskúffunni. Að ég hafi skrópað í tannlæknatíma í þrjú ár. Að ég eigi enn eftir að taka bílpróf. Að ég sé enn ekki byrjuð á BA-ritgerð.
Hjartslátturinn verður örari. Í takt við hann og þvert á vilja minn fletti ég í gegnum niðurbældustu minningarnar. Ég er 9 ára og stíg óvart í blauta steypu á leiðinni heim úr skólanum og múrararnir taka því sem aðför að öllum löggiltum iðngreinum. Ég renn niður stigann á Prikinu sumarið 2014 og finn hvernig mjöðmin flest út á hverri einustu tröppu og allir viðstaddir fylgjast með. Ég reyni að kyssa sætan strák og hann segir „nei, sorrí“.
Þetta er lögmál. Þegar líkaminn þarfnast hvíldarinnar sárast tekur höfuðið upp á því að framleiða, leikstýra og sýna kvikmynd byggða á öllu sem maður þráir heitast að gleyma. Ég stend nú í örvæntingarfullri leit að úrræðum. Hugræn atferlismeðferð kemur til greina. Sem og skurðaðgerð.
Eða kannski þarf ég bara að byrja að mæta í skólann.
Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu.
