Ólíkar myndir, allar flottar

Tónlist

Flytjendur: Sæunn Þorsteinsdóttir og Angela Draghicescu fluttu verk eftir Beethoven, Bolcom, Bartók, Martinu og Jón Nordal.

Norðurljós í Hörpu

Sunnudaginn 30. apríl



Eitt frægasta tónverk sögunnar er Myndir á sýningu eftir Mússorgskí. Þar er innblásturinn göngutúr um sýningarsal með tíu málverkum. Væntanlega er titill verks fyrir selló og píanó eftir Jón Nordal tilvísun í tónsmíð Mússorgskís, því verkið ber nafnið Myndir á þili. Það er töluvert smærra í sniðum, enda myndirnar bara fjórar. Þær heita allar ákveðnum nöfnum, sem vísa í ljóð íslenskra skálda.

Eins og flest annað eftir Jón er andinn þungbúinn og alvarlegur, en samt var í vandaðri túlkun Sæunnar Þorsteinsdóttur sellóleikara og Angelu Draghicescu birta sem skapaði einstök áhrif. Annars vegar voru laglínur Sæunnar sérlega innilegar, hins vegar voru hljómar píanósins óvanalega fallega mótaðir, með skærum toppnótum. Þetta tvennt myndaði hlýlega stemningu sem eins og lýsti upp myrkrið í tónlistinni, gerði hana skýrari og athyglisverðari.



Tónleikarnir voru haldnir í Norðurljósum í Hörpu á sunnudaginn var. Þeir samanstóðu af blandaðri dagskrá, og eitt af stóru verkunum var sónata op. 102 nr. 1 eftir Beethoven. Hún hófst á hægum inngangi sem var afar hástemmdur í meðförum hljóðfæraleikaranna; þær gáfu sér mikinn tíma. Von bráðar byrjaði aftur á móti fjörlegri kafli sem var sömuleiðis ákaflega sannfærandi, snarpur og ákveðinn, rytmískur og lifandi. Í heild var sónatan stórbrotin og glæsileg.

Sæunn er frábær sellóleikari. Hún hefur unaðslegan tón og djarfan leikstíl. Stundum mátti greina örlitla ónákvæmni hér og þar, en þar sem túlkunin var ávallt svo markviss gerði það ekkert til. Angela Draghicescu var mögnuð við píanóið, leikur hennar var nákvæmur en þróttmikill og einkenndist af fallegum áslætti.



Draghicescu er rúmensk og á efnisskránni var frægt verk eftir Béla Bartók sem samanstendur af útsetningum rúmenskra þjóðdansa. Laglínurnar eru einkar safaríkar og hrynjandin spennandi; túlkunin á tónleikunum var full af smitandi gleði.



Capriccio eftir bandaríska samtímatónskáldið William Bolcom var líka skemmtilegt. Stíllinn var létt nýklassískur, þ.e. tónrænn en með fjölbreyttum tóntegundaskiptum. Þar kenndi ýmissa grasa, allt frá feneyskum gondólasöngvum til brasilísks tangós. Þetta var leiftrandi stuð og frábærlega spilað, í senn agað og ofsafengið, eins mótsagnakennt og það hljómar. Sömu sögu er að segja um Tilbrigði eftir Martinu við stef eftir Rossini, þar var hvergi dauður punktur.

Í lokin spiluðu þær stöllur aukalag sem ekki var kynnt. Fyrir þá sem ekki vissu var þetta hægi kaflinn úr sónötu fyrir selló og píanó eftir Rakhmanínoff. Hann var fluttur af ánægjulegri andakt, hljómarnir voru munúðarfullir og stefin himnesk. Það var fullkominn endir á tónleikunum.



Niðurstaða: Stórskemmtilegir tónleikar með vel samsettri dagskrá og glæstum hljóðfæraleik.