Bakþankar

Hin verstu hugsanlegu örlög

Kristín Ólafsdóttir skrifar
Foreldrar vinkonu minnar fóru nýlega í frí. Þau báðu mig að passa heimilið og köttinn í fjarveru sinni, sem ég gerði. Kettinum varð ekki alvarlega meint af viðveru minni, nartaði í fullt af rækjum, og innbú foreldranna er í svo gott sem fullkomnu ásigkomulagi.

Svo skilaði ég af mér ketti og húsi. Í beinu framhaldi, bara nú í vikunni, óskuðu foreldrar annarrar vinkonu eftir þjónustu minni. Þau voru líka á leið í frí og köttinn vantaði pössun. Ég féllst auðvitað á það, vegna þess að ég er vel upp alin, og hef viðamikla reynslu af sambærilegum verkefnum.

Og þá fór ég að pæla mikið í, skiljiði, þessari algjörlega klassísku hugmynd um geðillu og óhugnanlegu konuna í mölétna náttsloppnum sem öskrar á börn, býr ein í dimmu húsi og á þrettán ketti. Þetta er fjörgömul staðalímynd og vegna þess að ég var orðin einhvers konar kattarfóstra í hjáverkum, og auk þess einhleyp, þá lá beint við að bera mig saman við þessa konu. Í gríni, náttúrulega.

En í kjölfarið fór ég að hugsa svolítið stíft um þessa konu. Konan með kettina er nefnilega einhvers konar táknmynd alls sem öðrum konum er kennt að hræðast. Aðallega vegna þess að konan með kettina er einhleyp. Henni mistókst að finna mann og eignast börn. Hún brást einhvern veginn tilgangi sínum, samofnum hugmyndinni um fjölskyldu, og það eru eiginlega verstu hugsanleg örlög fyrir konu.

Grínsamanburðurinn við kattarkonuna varð mér kvíðvænlegur. Sem er fáránlegt vegna þess að virði mitt og ídentítet er auðvitað annað og meira en hugsanlegur kærasti og hvítvoðungur einhvern tímann á lífsleiðinni.

Þannig að nú ætla ég að passa kött. Óhrædd í mölétnum slopp, einhleyp og yggld á svip.






×