Syndaferðir með fagmönnum Tómas Þór Þórðarson skrifar 16. október 2017 07:00 Það er stór misskilningur að druslugangan eða „The walk of shame“ sé versta ferðalagið eftir kvöld þegar mennirnir voru hittir. Þetta benda konur þessa lands árlega á með sjálfri Druslugöngunni enda kemur engum við hvað þú varst að gera í gærkvöldi og með hverjum. Syndaferðin, daginn eftir, er ekki að koma sér heim eftir slíkt kvöld heldur að ná í blessaðan bílinn. Hann hefur staðið einhvers staðar víðs fjarri heimili manns, aleinn og yfirgefinn, og skilur ekkert hvers vegna hann fékk ekki að gista heima um nóttina. Oftar en ekki er sjálfrennireiðin það langt í burtu að maður nennir ekki að rölta að honum og helst vill maður ekki hringja í einhvern og fá skutl að honum; félaga eða foreldra. Það þurfa ekkert allir að vita um fundinn með mönnunum. Þegar staðan er svona á sunnudagsmorgni rífur maður oft upp símtólið og hringir á atvinnumenn í akstri, svokallaða leigubílstjóra. Það er náttúrlega toppurinn á skömminni að vera svo illa skipulagður að veislan heldur áfram að kosta eftir að þú vaknar næsta dag. Ég hef samt alveg lúmskt gaman að þessum ferðum því á þessum tíma er gamli skólinn á vaktinni; heldri menn og reynsluboltar í faginu sem klæða sig upp á áður en þeir fara að skutla syndaselum þvers og kruss um borgina í misjöfnu ástandi eftir nóttina. Þetta eru menn sem bjóða góðan daginn með virktum og lesa strax hvort þú sért í stuði fyrir samtal eða ekki. Þeir nota ekki GPS-tæki enda gætu þeir ekið um gjörvallt höfuðborgarsvæðið blindandi. Syndaferðin er aldrei góð en hún er strax betri með svona fagmönnum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun Tómas Þór Þórðarson Mest lesið Það er betra fyrir okkur öll að Háskóli Íslands efli fjarnám Darri Rafn Hólmarsson Skoðun Níðingsverk Jón Daníelsson Skoðun Stríðsglæpir sem munu ekki gleymast! Hjálmtýr Heiðdal Skoðun Þegar líða fer að jólum Ísak Hilmarsson Skoðun Það er flókið að eiga næstum 500 milljarða króna á Íslandi Þórður Snær Júlíusson Skoðun 5.maí Alþjóðadagur ljósmæðra Unnur Berglind Friðriksdóttir Skoðun Hingað og ekki lengra Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Við eigum ekki efni á vonleysi né uppgjöf Magnús Magnússon Skoðun Stjórnvöld, Óskar á heima hér! Þóra Andrésdóttir Skoðun Tími kominn til aðgerða gegn Ísrael Ingólfur Gíslason Skoðun
Það er stór misskilningur að druslugangan eða „The walk of shame“ sé versta ferðalagið eftir kvöld þegar mennirnir voru hittir. Þetta benda konur þessa lands árlega á með sjálfri Druslugöngunni enda kemur engum við hvað þú varst að gera í gærkvöldi og með hverjum. Syndaferðin, daginn eftir, er ekki að koma sér heim eftir slíkt kvöld heldur að ná í blessaðan bílinn. Hann hefur staðið einhvers staðar víðs fjarri heimili manns, aleinn og yfirgefinn, og skilur ekkert hvers vegna hann fékk ekki að gista heima um nóttina. Oftar en ekki er sjálfrennireiðin það langt í burtu að maður nennir ekki að rölta að honum og helst vill maður ekki hringja í einhvern og fá skutl að honum; félaga eða foreldra. Það þurfa ekkert allir að vita um fundinn með mönnunum. Þegar staðan er svona á sunnudagsmorgni rífur maður oft upp símtólið og hringir á atvinnumenn í akstri, svokallaða leigubílstjóra. Það er náttúrlega toppurinn á skömminni að vera svo illa skipulagður að veislan heldur áfram að kosta eftir að þú vaknar næsta dag. Ég hef samt alveg lúmskt gaman að þessum ferðum því á þessum tíma er gamli skólinn á vaktinni; heldri menn og reynsluboltar í faginu sem klæða sig upp á áður en þeir fara að skutla syndaselum þvers og kruss um borgina í misjöfnu ástandi eftir nóttina. Þetta eru menn sem bjóða góðan daginn með virktum og lesa strax hvort þú sért í stuði fyrir samtal eða ekki. Þeir nota ekki GPS-tæki enda gætu þeir ekið um gjörvallt höfuðborgarsvæðið blindandi. Syndaferðin er aldrei góð en hún er strax betri með svona fagmönnum.