Gamlir vinir og myrkrið Kristín Ólafsdóttir skrifar 6. desember 2017 07:00 Ég er á þrítugsaldri en bý enn í foreldrahúsum. Það er ekkert leyndarmál. Umrætt sjálfskaparvíti á sér þó fjölmargar gleðilegar hliðar. Nú þegar aðventan hefur læðst aftan að okkur öllum, hljóðlaust og fyrirvaralaust, fæ ég jólin alveg lóðbeint í æð og þarf lítið að gera sjálf. Mamma og pabbi sjá um undirbúning og ég maula á mandarínum og þykist læra undir próf. Frekar fullkomið. Svoleiðis verða jólin alltaf nokkuð einsleit, sérstaklega þegar maður hefur búið í sama húsinu með sama fólkinu í tuttugu ár. En einsleitnin fangar líka það sem manni þykir vænst um við hátíðarnar. Við tókum til dæmis upp vel valda muni úr jólaskrautssafninu í vikunni. Og það var svolítið eins og að sækja gamla vini á flugvöllinn sem maður hefur ekki séð lengi og samræðurnar eru svolítinn tíma að hrökkva í gang en áður en maður er kominn inn í Hafnarfjörð er aðskilnaðurinn horfinn úr minni beggja. Þetta voru sem sagt kunnugleg andlit sem komu upp úr kössunum. 50 ára gamall, kringluleitur jólasveinn með ljósaperu í maganum gerir skammdegið nú aðeins bærilegra. Upplýst stáljólatré, keypt rétt fyrir hrun, og klaufalegir jólaálfar úr pípuhreinsurum kitla minningataugina. Og svo syrgir maður líka fallna félaga. Ofhlaðinn aðventukrans frá Blómaverkstæði Binna háði hetjulega baráttu gegn tískustraumum. En hann hafði það að lokum ekki af. Þannig að, ef þið eruð að sligast undan jólastressi og skorti á dagsbirtu, sækið gamla vini á flugvöllinn, mælið ykkur mót við þá á kaffihúsum og komið þeim upplýstum fyrir í gluggakistunni. Látið þá hrista aðeins upp í myrkrinu. Höfundur er pistlahöfundur Fréttablaðsins. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Kristín Ólafsdóttir Mest lesið Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir Skoðun Ýmislegt um rafmagnsbíla og reiðhjól Valur Elli Valsson Skoðun Mammon hefur náð lífeyrissjóðum á sitt band Halla Signý Kristjánsdóttir Skoðun Þessi stórskrítnu norm í óbarnvænu samfélagi Sólveig María Svavarsdóttir Skoðun „Við höfðum öll rangt fyrir okkur“ Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Um vaxtahækkanir og verð á hveiti Haukur Skúlason Skoðun Öryggi byggir á mönnun og launum Jórunn Frímannsdóttir Skoðun Umhyggja - hvað er það? Árný Ingvarsdóttir Skoðun Forgangsorkan verður ekki skert Tinna Traustadóttir Skoðun
Ég er á þrítugsaldri en bý enn í foreldrahúsum. Það er ekkert leyndarmál. Umrætt sjálfskaparvíti á sér þó fjölmargar gleðilegar hliðar. Nú þegar aðventan hefur læðst aftan að okkur öllum, hljóðlaust og fyrirvaralaust, fæ ég jólin alveg lóðbeint í æð og þarf lítið að gera sjálf. Mamma og pabbi sjá um undirbúning og ég maula á mandarínum og þykist læra undir próf. Frekar fullkomið. Svoleiðis verða jólin alltaf nokkuð einsleit, sérstaklega þegar maður hefur búið í sama húsinu með sama fólkinu í tuttugu ár. En einsleitnin fangar líka það sem manni þykir vænst um við hátíðarnar. Við tókum til dæmis upp vel valda muni úr jólaskrautssafninu í vikunni. Og það var svolítið eins og að sækja gamla vini á flugvöllinn sem maður hefur ekki séð lengi og samræðurnar eru svolítinn tíma að hrökkva í gang en áður en maður er kominn inn í Hafnarfjörð er aðskilnaðurinn horfinn úr minni beggja. Þetta voru sem sagt kunnugleg andlit sem komu upp úr kössunum. 50 ára gamall, kringluleitur jólasveinn með ljósaperu í maganum gerir skammdegið nú aðeins bærilegra. Upplýst stáljólatré, keypt rétt fyrir hrun, og klaufalegir jólaálfar úr pípuhreinsurum kitla minningataugina. Og svo syrgir maður líka fallna félaga. Ofhlaðinn aðventukrans frá Blómaverkstæði Binna háði hetjulega baráttu gegn tískustraumum. En hann hafði það að lokum ekki af. Þannig að, ef þið eruð að sligast undan jólastressi og skorti á dagsbirtu, sækið gamla vini á flugvöllinn, mælið ykkur mót við þá á kaffihúsum og komið þeim upplýstum fyrir í gluggakistunni. Látið þá hrista aðeins upp í myrkrinu. Höfundur er pistlahöfundur Fréttablaðsins.