Strengir 18. júlí 2007 08:00 Einmitt þegar hver réttlát sál hugsar vart um annað en þorskkvóta og kolefnisjöfnun get ég varla vikið Glitni úr huga mér. Daglega og oft á dag verður mér hugsað til þeirrar ágætu stofnunar. Ekki þó sökum ískyggilegs lánakostnaðar eða vaxtastefnu, heldur vegna ímyndar hreysti og þolgæðis sem bankinn hefur komið sér upp með stuðningi við Reykjavíkurmaraþonið. Sífellt fleiri sófakartöflur sjást nú á óttaslegnum hlaupum um götur borgarinnar því Stóridagur nálgast óðfluga og ekki lengur er hægt að humma æfingarnar fram af sér. Sumir fullorðnir minnast æsku þegar þeir gátu hlaupið þindarlaust dagana langa og blésu ekki úr nös. Núorðið eru þannig gaselluhlaup aðeins í draumum mínum, bitur raunveruleikinn er annar. Mitt harðneskjulega æfingatímabil hófst sem kunnugt er á síðustu menningarnótt þegar ég sór þess dýran eið í votta viðurvist að hlaupa tíu kílómetra að ári. Á þeim tíma sem liðinn er síðan hef ég lært eitt og annað um sjálfa mig, en einkum að mér finnst alveg rosalega erfitt að hlaupa. Mun þægilegra er að ganga eða jafnvel keyra bara. Þannig myndi ég vissulega ferðast einvörðungu ef ekki væri fyrir árans eiðinn. Hans vegna hef ég auk þess komist að því hvernig er að fá raunverulegar harðsperrur. Eftir óvenjulega langdreginn hlaupatúr sem entist svo lengi vegna þrjósku mannsins míns í hlutverki sérlegs kvalara, birtust svo magnaðar harðsperrur að ég hélt ég væri komin með brjósklos. Í þrjá daga hökti ég um heimilið og dró á eftir mér þann fótinn sem geymdi mögulegt brjósklosið, eða jafnlengi og ég komst upp með það. Gestir héldu að ég væri að gera grín að fötluðum með göngulaginu og hvorki heitir bakstrar né fagmannlegar jógateygjur gerðu nokkurt gagn. Um síðir var kvalara minn farið að gruna uppgerð, mundaði keyrið og benti orðalaust á íþróttaskóna í fatahenginu. Eftir svona tvo kílómetra var brjósklosið því miður horfið í skuggann af allskyns öðrum hlaupastingjum sem ég vissi ekki áður að fólk þyrfti að læra að harka af sér til að geta hlaupið þessa skitnu bæjarlengd. Ef til væri kvörtunardeild í kaupfélagi tilverunnar myndi ég örugglega nefna það með mörgu öðru. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson Skoðun Til hamingju Íslendingar með nýja Óperu Andri Björn Róbertsson Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun
Einmitt þegar hver réttlát sál hugsar vart um annað en þorskkvóta og kolefnisjöfnun get ég varla vikið Glitni úr huga mér. Daglega og oft á dag verður mér hugsað til þeirrar ágætu stofnunar. Ekki þó sökum ískyggilegs lánakostnaðar eða vaxtastefnu, heldur vegna ímyndar hreysti og þolgæðis sem bankinn hefur komið sér upp með stuðningi við Reykjavíkurmaraþonið. Sífellt fleiri sófakartöflur sjást nú á óttaslegnum hlaupum um götur borgarinnar því Stóridagur nálgast óðfluga og ekki lengur er hægt að humma æfingarnar fram af sér. Sumir fullorðnir minnast æsku þegar þeir gátu hlaupið þindarlaust dagana langa og blésu ekki úr nös. Núorðið eru þannig gaselluhlaup aðeins í draumum mínum, bitur raunveruleikinn er annar. Mitt harðneskjulega æfingatímabil hófst sem kunnugt er á síðustu menningarnótt þegar ég sór þess dýran eið í votta viðurvist að hlaupa tíu kílómetra að ári. Á þeim tíma sem liðinn er síðan hef ég lært eitt og annað um sjálfa mig, en einkum að mér finnst alveg rosalega erfitt að hlaupa. Mun þægilegra er að ganga eða jafnvel keyra bara. Þannig myndi ég vissulega ferðast einvörðungu ef ekki væri fyrir árans eiðinn. Hans vegna hef ég auk þess komist að því hvernig er að fá raunverulegar harðsperrur. Eftir óvenjulega langdreginn hlaupatúr sem entist svo lengi vegna þrjósku mannsins míns í hlutverki sérlegs kvalara, birtust svo magnaðar harðsperrur að ég hélt ég væri komin með brjósklos. Í þrjá daga hökti ég um heimilið og dró á eftir mér þann fótinn sem geymdi mögulegt brjósklosið, eða jafnlengi og ég komst upp með það. Gestir héldu að ég væri að gera grín að fötluðum með göngulaginu og hvorki heitir bakstrar né fagmannlegar jógateygjur gerðu nokkurt gagn. Um síðir var kvalara minn farið að gruna uppgerð, mundaði keyrið og benti orðalaust á íþróttaskóna í fatahenginu. Eftir svona tvo kílómetra var brjósklosið því miður horfið í skuggann af allskyns öðrum hlaupastingjum sem ég vissi ekki áður að fólk þyrfti að læra að harka af sér til að geta hlaupið þessa skitnu bæjarlengd. Ef til væri kvörtunardeild í kaupfélagi tilverunnar myndi ég örugglega nefna það með mörgu öðru.
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun