Zero tolerance Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 26. september 2007 00:01 Eins og fyrr hafa öfgar yfirgnæft umræðuna um ástand miðborgarinnar. Ólátum um nætur jafnvel lýst sem neyðarástandi sem er gróflega misnotuð skilgreining. Þá á ég auðvitað ekki við ofbeldi sem víða á sér stað, heldur óspektir og sóðaskap sem lengst af var látið óátalið. Aðferðin við að innleiða betri siði hlýtur að vera einfaldari en að loka sjoppunum við háttatíma eldri borgara og smala fólki út í iðnarhverfin, nema markmiðið sé að leggja miðborgina niður. Hugmyndin um zero tolerance er meðal annars sú að með því að taka á litlum afbrotum og auka þannig aga sé jafnframt verið að koma í veg fyrir alvarlegri brot. Og hefur þann kost að beinast ekki að löghlýðnum borgurum heldur bara miðbæjarbullum. Margir eru viðkvæmastir fyrir í veskjunum sínum og hugsa sig um tvisvar áður en þeir míga utan í Jón Sigurðsson ef það kostar tíuþúsund kall. Áður var slíkt bara bannað en kostaði ekki krónu og því bara grín. Að minna umburðarlyndi skuli virka betur en meira er umhugsunarefni fyrir þau sem láta smotteríi angra sig. Eins og að græni kallinn skuli ekki vera kona, stelpur skuli vera penar en strákar prakkarar, að Ingibjörg sé ráðherra en ekki ráðfrú, fáklæddar konur henti vel til að auglýsa bíla, klámvæðingin geri lítið úr konum, kvensköp séu kallaðar pjöllur eða buddur og að konur séu svo sjaldan viðmælendur í fjölmiðlum. Þau sem láta pirra sig að kvenlegir eiginleikar skuli taldir minna virði svo litlir drengir sem prófa varalit mömmu sinnar sendi kaldan hroll niður bak foreldranna. Á meðan er það bara efni í krúttlega sögu þegar pabbinn klæðir barnið í náttfötin utanyfir útigallann því hann hefur auðvitað ekkert vit á svonalöguðu. Og þegar konan sækir karlinn á bílnum og tifar þæg yfir í farþegasætið svo hann geti tekið við stjórninni. Þetta eru lítil mál en mótandi fyrir hugsunarháttinn. Einstaka finnst upplagt að kalla það fólk feminazista sem kunna heldur ekki að meta að lög um kynbundið launajafnrétti skuli vera án viðurlaga og því bara grín. Neyðarástand er gróflega misnotuð skilgreining. Hinsvegar gæti jafnréttisbaráttan alveg notað dálítinn skammt af almennri umræðu um zero tolerance. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Eins og fyrr hafa öfgar yfirgnæft umræðuna um ástand miðborgarinnar. Ólátum um nætur jafnvel lýst sem neyðarástandi sem er gróflega misnotuð skilgreining. Þá á ég auðvitað ekki við ofbeldi sem víða á sér stað, heldur óspektir og sóðaskap sem lengst af var látið óátalið. Aðferðin við að innleiða betri siði hlýtur að vera einfaldari en að loka sjoppunum við háttatíma eldri borgara og smala fólki út í iðnarhverfin, nema markmiðið sé að leggja miðborgina niður. Hugmyndin um zero tolerance er meðal annars sú að með því að taka á litlum afbrotum og auka þannig aga sé jafnframt verið að koma í veg fyrir alvarlegri brot. Og hefur þann kost að beinast ekki að löghlýðnum borgurum heldur bara miðbæjarbullum. Margir eru viðkvæmastir fyrir í veskjunum sínum og hugsa sig um tvisvar áður en þeir míga utan í Jón Sigurðsson ef það kostar tíuþúsund kall. Áður var slíkt bara bannað en kostaði ekki krónu og því bara grín. Að minna umburðarlyndi skuli virka betur en meira er umhugsunarefni fyrir þau sem láta smotteríi angra sig. Eins og að græni kallinn skuli ekki vera kona, stelpur skuli vera penar en strákar prakkarar, að Ingibjörg sé ráðherra en ekki ráðfrú, fáklæddar konur henti vel til að auglýsa bíla, klámvæðingin geri lítið úr konum, kvensköp séu kallaðar pjöllur eða buddur og að konur séu svo sjaldan viðmælendur í fjölmiðlum. Þau sem láta pirra sig að kvenlegir eiginleikar skuli taldir minna virði svo litlir drengir sem prófa varalit mömmu sinnar sendi kaldan hroll niður bak foreldranna. Á meðan er það bara efni í krúttlega sögu þegar pabbinn klæðir barnið í náttfötin utanyfir útigallann því hann hefur auðvitað ekkert vit á svonalöguðu. Og þegar konan sækir karlinn á bílnum og tifar þæg yfir í farþegasætið svo hann geti tekið við stjórninni. Þetta eru lítil mál en mótandi fyrir hugsunarháttinn. Einstaka finnst upplagt að kalla það fólk feminazista sem kunna heldur ekki að meta að lög um kynbundið launajafnrétti skuli vera án viðurlaga og því bara grín. Neyðarástand er gróflega misnotuð skilgreining. Hinsvegar gæti jafnréttisbaráttan alveg notað dálítinn skammt af almennri umræðu um zero tolerance.