Krossar að bera Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 24. október 2007 00:01 Mikið skil ég málaferli amerísku hjónanna gegn blómasalanum sem sá um skreytingarnar í brúðkaupinu þeirra. Kvikindið notaði blóm í vitlausum lit og rukkaði svakalega í þokkabót. Þetta olli parinu vitaskuld miklu hugarangri og sálarkvöl, það er harðneskjulegt að þurfa að lufsast í hjónaband með hjálitan blómvönd. Sem betur fer eykst sífellt almenn meðvitund um mikilvægi smáatriðanna í daglega lífinu. Til dæmis rakst ég nýlega á grein sem rökstyður að hamingja barna grundvallist á skipulagi. Hlutverk okkar foreldranna er auðvitað að útbúa system fyrir blessuð börnin svo þau geti haft snyrtilegt í kringum sig því drasl getur kostað fullkomlega óþarfa geðshræringu. Það er nefnilega fullt sem hefur áhrif á andlegt heilsufar. Til dæmis er nýja bókin um Maó fáránlega þykk og ótrúlega óþjált að lesa þennan hlunk í rúminu. Og sem íbúi í miðbænum verð ég daglega fyrir kúgun og einelti af hálfu fólks úr úthverfum sem sveimar hér um eins og gammar á morgnana í leit að bílastæði. Þetta þýðir auðvitað að síðar verð ég sjálf að ganga langar leiðir heim til mín í slagveðrinu. Sem er annað virkilega pirrandi. Hvernig stendur á því að hér á landi er annaðhvort rok eða rigning eða bæði rok og rigning? Svo getur hugsanlega verið að miðbarnið sé með snert af ilsigi. Og sú yngsta sækir grunsamlega mikið í að nota vinstri höndina. Örvhent fólk hefur gjarnan síðri rithönd en rétthentir en við reynum að vera bjartsýn. Hún er nú varla tveggja ára svo enn er von. Og af einhverjum ástæðum virðist ég alltaf lenda í hæggengustu röðinni í búðinni og þarf að bíða og bíða á meðan gamalmennið á undan skrautskrifar nafnið sitt lúshægt á nótuna. Tíminn er nefninlega peningar, you know. Kunningi minn sem vann lengi í stríðshrjáðum löndum langt í burtu lýsti því fyrir mér hvernig væri að horfa upp á börn í flóttamannabúðum. Mæður þeirra ættu sáralítinn mat og enga skó handa þeim í frostinu. Þetta var ógisslega óþægilegt, ég þurfti virkilega að hugsa um Secretið mitt meðan hann talaði, til að halda fókus. Ég meina, það er ekki eins og þessu fólki þarna úti muni líða eitthvað betur þó við séum að hafa áhyggjur af þeim líka. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Mikið skil ég málaferli amerísku hjónanna gegn blómasalanum sem sá um skreytingarnar í brúðkaupinu þeirra. Kvikindið notaði blóm í vitlausum lit og rukkaði svakalega í þokkabót. Þetta olli parinu vitaskuld miklu hugarangri og sálarkvöl, það er harðneskjulegt að þurfa að lufsast í hjónaband með hjálitan blómvönd. Sem betur fer eykst sífellt almenn meðvitund um mikilvægi smáatriðanna í daglega lífinu. Til dæmis rakst ég nýlega á grein sem rökstyður að hamingja barna grundvallist á skipulagi. Hlutverk okkar foreldranna er auðvitað að útbúa system fyrir blessuð börnin svo þau geti haft snyrtilegt í kringum sig því drasl getur kostað fullkomlega óþarfa geðshræringu. Það er nefnilega fullt sem hefur áhrif á andlegt heilsufar. Til dæmis er nýja bókin um Maó fáránlega þykk og ótrúlega óþjált að lesa þennan hlunk í rúminu. Og sem íbúi í miðbænum verð ég daglega fyrir kúgun og einelti af hálfu fólks úr úthverfum sem sveimar hér um eins og gammar á morgnana í leit að bílastæði. Þetta þýðir auðvitað að síðar verð ég sjálf að ganga langar leiðir heim til mín í slagveðrinu. Sem er annað virkilega pirrandi. Hvernig stendur á því að hér á landi er annaðhvort rok eða rigning eða bæði rok og rigning? Svo getur hugsanlega verið að miðbarnið sé með snert af ilsigi. Og sú yngsta sækir grunsamlega mikið í að nota vinstri höndina. Örvhent fólk hefur gjarnan síðri rithönd en rétthentir en við reynum að vera bjartsýn. Hún er nú varla tveggja ára svo enn er von. Og af einhverjum ástæðum virðist ég alltaf lenda í hæggengustu röðinni í búðinni og þarf að bíða og bíða á meðan gamalmennið á undan skrautskrifar nafnið sitt lúshægt á nótuna. Tíminn er nefninlega peningar, you know. Kunningi minn sem vann lengi í stríðshrjáðum löndum langt í burtu lýsti því fyrir mér hvernig væri að horfa upp á börn í flóttamannabúðum. Mæður þeirra ættu sáralítinn mat og enga skó handa þeim í frostinu. Þetta var ógisslega óþægilegt, ég þurfti virkilega að hugsa um Secretið mitt meðan hann talaði, til að halda fókus. Ég meina, það er ekki eins og þessu fólki þarna úti muni líða eitthvað betur þó við séum að hafa áhyggjur af þeim líka.