Baráttan um biblíusögurnar Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 12. desember 2007 00:01 Tilvalin leið til sjálfsvorkunnar er að rifja upp mistök foreldra sinna. Þrátt fyrir að þau hafi trúlega barist um á hæl og hnakka við að vera bestu uppalendur í heimi er hægt að vera furðu naskur á allskyns óréttlæti sem maður var látinn þola sem barn. Til dæmis árið þegar ég var tíu ára og fékk nærbol í sumargjöf á meðan vinkonurnar fengu ný sippubönd. Það var sár lífsreynsla. Eða að ég var gerð ábyrg fyrir öllum rifrildum og aldrei frekjudollan hún systir mín tveggja ára. Móðir mín uppgötvaði reyndar fljótt leið til að kljást við átakanlegar upprifjanir dætranna. Hún andvarpar mæðulega, horfir annars hugar út um gluggann og hvetur okkur eindregið til að bæta þessu í svörtu bókina. Málið afgreitt og kræsileg sjálfsmeðaumkun farin til spillis. Þótt ég fái grátlega sjaldan tækifæri til að nudda mömmu upp úr harmi æsku minnar get ég fullyrt að hefði kennslu í biblíusögum verið úthýst úr skólanum hefði uppfræðslan orðið æði götótt. Þrátt fyrir að foreldrar mínir væru kristilegir og kærleiksríkir og legðu mikla áherslu á gæskufulla innrætingu þá snerist bóklesturinn frekar um Línu Langsokk en Jesú Krist. Hefðu biblíusögurnar átt að afgreiðast heima myndi ég ekki hafa haldgóða hugmynd um sonarfórn guðs og manns, fagnaðarerindið eða píslarsöguna. Þekkti þaðan af síður tilvist kraftaverka af ýmsum stærðum og gerðum sem þó eru nauðsynleg bæði hversdags og spari. Og hefði ekki fengið þessi ágætu tækifæri til að hækka meðaleinkunnina með góðri frammistöðu í auðlesnum biblíusögum. Af ótta við að vera ekki nógu umburðarlynd virðist umræðan stundum snúast um það hvernig hægt er að láta í minni pokann til að styggja engan. Kristin fræði eru ríkur hluti af menningu okkar, sögu og bókmenntum. Hugmyndir um að banna biblíusögur í barnaskólum vegna þess að vantrúarhitinn ber fáeina einstaklinga ofurliði, er eins og að vilja banna kjötbollur í mötuneytinu vegna þess að Gudda í bókhaldinu er grænmetisæta. Ef okkur er svo annt um orðsporið sem frjálslynd þjóð að við erum sem lauf í vindi í orðræðunni, munum við enda úti í móa. Fræðsla og boðun er ekki það sama og biblíusögurnar eru námsgögn í arfleifð kristinnar þjóðar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun Til hamingju Íslendingar með nýja Óperu Andri Björn Róbertsson Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun
Tilvalin leið til sjálfsvorkunnar er að rifja upp mistök foreldra sinna. Þrátt fyrir að þau hafi trúlega barist um á hæl og hnakka við að vera bestu uppalendur í heimi er hægt að vera furðu naskur á allskyns óréttlæti sem maður var látinn þola sem barn. Til dæmis árið þegar ég var tíu ára og fékk nærbol í sumargjöf á meðan vinkonurnar fengu ný sippubönd. Það var sár lífsreynsla. Eða að ég var gerð ábyrg fyrir öllum rifrildum og aldrei frekjudollan hún systir mín tveggja ára. Móðir mín uppgötvaði reyndar fljótt leið til að kljást við átakanlegar upprifjanir dætranna. Hún andvarpar mæðulega, horfir annars hugar út um gluggann og hvetur okkur eindregið til að bæta þessu í svörtu bókina. Málið afgreitt og kræsileg sjálfsmeðaumkun farin til spillis. Þótt ég fái grátlega sjaldan tækifæri til að nudda mömmu upp úr harmi æsku minnar get ég fullyrt að hefði kennslu í biblíusögum verið úthýst úr skólanum hefði uppfræðslan orðið æði götótt. Þrátt fyrir að foreldrar mínir væru kristilegir og kærleiksríkir og legðu mikla áherslu á gæskufulla innrætingu þá snerist bóklesturinn frekar um Línu Langsokk en Jesú Krist. Hefðu biblíusögurnar átt að afgreiðast heima myndi ég ekki hafa haldgóða hugmynd um sonarfórn guðs og manns, fagnaðarerindið eða píslarsöguna. Þekkti þaðan af síður tilvist kraftaverka af ýmsum stærðum og gerðum sem þó eru nauðsynleg bæði hversdags og spari. Og hefði ekki fengið þessi ágætu tækifæri til að hækka meðaleinkunnina með góðri frammistöðu í auðlesnum biblíusögum. Af ótta við að vera ekki nógu umburðarlynd virðist umræðan stundum snúast um það hvernig hægt er að láta í minni pokann til að styggja engan. Kristin fræði eru ríkur hluti af menningu okkar, sögu og bókmenntum. Hugmyndir um að banna biblíusögur í barnaskólum vegna þess að vantrúarhitinn ber fáeina einstaklinga ofurliði, er eins og að vilja banna kjötbollur í mötuneytinu vegna þess að Gudda í bókhaldinu er grænmetisæta. Ef okkur er svo annt um orðsporið sem frjálslynd þjóð að við erum sem lauf í vindi í orðræðunni, munum við enda úti í móa. Fræðsla og boðun er ekki það sama og biblíusögurnar eru námsgögn í arfleifð kristinnar þjóðar.
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun