Dásamlegu harðindi Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 23. janúar 2008 07:00 Stöku foreldri segist aldrei hafa þurft að heyja baráttu við svæfingar. Það væri gróft að væna fólk um lygimál, en að minnsta kosti er það trúlega blessunarlega minnislaust. Ef til vill hefur náttúran þennan háttinn á, að þurrka jafnóðum út af harða diskinum allt bröltið og umstangið sem fylgir foreldrahlutverkinu svo fólk missi nú ekki áhugann á að annast litlu grísina. Sumir búa lengilengi við daglega upprifjun á þeirri valdabaráttu sem svefnþjálfun getur verið. Sama fólk er alltaf jafnhissa á að sum börn þurfi virkilega að þjálfa til að sofa, því eftir viðvarandi vökur þráum við sjálf fátt heitar en væran blund. Það hefði verið miklu notalegra ef tæknin hefði verið innbyggð í barnið strax í verksmiðjunni. Til að vera sómasamlegur svefnþjálfari er mikilvægt að búa yfir fleiri eiginleikum en styrk til að þola langvarandi svefnleysi án þess að snappa. Til dæmis ósveigjanleika og harðneskju að ógleymdri kuldalegri framkomu. Þessa persónuleikabresti þurfum við að sýna barninu til að það skilji að nú er nótt og þjónustumiðstöðin er lokuð. Leiðinlega viðmótið skal hefjast umsvifalaust og við höfum baðað blíðlega, lesið ástúðlega og raulað róandi vögguvísu yfir unganum. Einmitt þá eigum við að skipta um karakter og sýna barninu umbúðalaust í tvo heimana. Kvöld eitt eftir langt úthald við að koma minnsta grjóninu í svefn legg ég loks niður vopnin og pota mér eins og Gúllíver í Putalandi við hlið hennar í litla rúmið. Hún er síst á þeim buxunum að hætta gríninu en heldur áfram að hnoðast þrátt fyrir sussin og bíin. Telur tásurnar, mátar þær á koddann, er aftur þyrst. Einmitt þegar ég er að hugsa hvort þetta verði svona ævilangt, vefur hún höndunum þéttingsfast um háls mér og gefur af örlæti rembingskoss. Býður til viðbótar sameiginleg afnot af snuddunni og hvíslar í rökkrinu: „Jitta badd". Litla barn. Í nýlegum fréttum var rifjað upp að í heiminum vinna 220 milljónir barna fullan vinnudag við vondar aðstæður fyrir smáaura. Kannski getum við hér fátt gert annað en spyrja óþægilegra spurninga og vanda innkaup. Og líka verið þakklát fyrir aðstæður barnanna okkar sem lognast loksins út af í mjúku rúmi undir hlýrri sæng. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Stöku foreldri segist aldrei hafa þurft að heyja baráttu við svæfingar. Það væri gróft að væna fólk um lygimál, en að minnsta kosti er það trúlega blessunarlega minnislaust. Ef til vill hefur náttúran þennan háttinn á, að þurrka jafnóðum út af harða diskinum allt bröltið og umstangið sem fylgir foreldrahlutverkinu svo fólk missi nú ekki áhugann á að annast litlu grísina. Sumir búa lengilengi við daglega upprifjun á þeirri valdabaráttu sem svefnþjálfun getur verið. Sama fólk er alltaf jafnhissa á að sum börn þurfi virkilega að þjálfa til að sofa, því eftir viðvarandi vökur þráum við sjálf fátt heitar en væran blund. Það hefði verið miklu notalegra ef tæknin hefði verið innbyggð í barnið strax í verksmiðjunni. Til að vera sómasamlegur svefnþjálfari er mikilvægt að búa yfir fleiri eiginleikum en styrk til að þola langvarandi svefnleysi án þess að snappa. Til dæmis ósveigjanleika og harðneskju að ógleymdri kuldalegri framkomu. Þessa persónuleikabresti þurfum við að sýna barninu til að það skilji að nú er nótt og þjónustumiðstöðin er lokuð. Leiðinlega viðmótið skal hefjast umsvifalaust og við höfum baðað blíðlega, lesið ástúðlega og raulað róandi vögguvísu yfir unganum. Einmitt þá eigum við að skipta um karakter og sýna barninu umbúðalaust í tvo heimana. Kvöld eitt eftir langt úthald við að koma minnsta grjóninu í svefn legg ég loks niður vopnin og pota mér eins og Gúllíver í Putalandi við hlið hennar í litla rúmið. Hún er síst á þeim buxunum að hætta gríninu en heldur áfram að hnoðast þrátt fyrir sussin og bíin. Telur tásurnar, mátar þær á koddann, er aftur þyrst. Einmitt þegar ég er að hugsa hvort þetta verði svona ævilangt, vefur hún höndunum þéttingsfast um háls mér og gefur af örlæti rembingskoss. Býður til viðbótar sameiginleg afnot af snuddunni og hvíslar í rökkrinu: „Jitta badd". Litla barn. Í nýlegum fréttum var rifjað upp að í heiminum vinna 220 milljónir barna fullan vinnudag við vondar aðstæður fyrir smáaura. Kannski getum við hér fátt gert annað en spyrja óþægilegra spurninga og vanda innkaup. Og líka verið þakklát fyrir aðstæður barnanna okkar sem lognast loksins út af í mjúku rúmi undir hlýrri sæng.