Vörður Karen Dröfn Kjartansdóttir skrifar 22. júlí 2009 00:01 Vörður og gamlar þjóðleiðir þykja mér afar áhugaverð fyrirbæri. Þá á ég við fornar vörður sem einfölduðu forfeðrum okkar för sína um veglaust og viðsjárvert landslag en ekki steinahrúgur sem ferðamenn reisa án nokkurrar ástæðu. Síðarnefndu vörðurnar þykja mér reyndar álíka óspennandi fyrirbæri og mér þykja þær fyrrnefndu heillandi. Þessi fornu samgöngutæki Íslendinga þykja mér reyndar afar vanmetnar gersemar. Hér á landi eru ekki mörg gömul mannvirki en þær sögur sem finna má í landslaginu eru þeim mun fleiri og litríkari. Vörðurnar sýna hvaða leið þótti öruggast að fara og sátt ríkti um að væri greiðfærust og öruggust. Fari maður eftir þeirri leið sem þær liggja getur maður farið í fótspor forfeðranna í bókstaflegum skilningi og aukið skilning sinn á landinu til mikilla muna. Vegna þessa áhuga þótti mér mikið happ að rekast á mann fyrir skemmstu við Keflavík þar sem ég stóð og dáðist að fagurri vörðu. Karlinn sagði þessa vörðu heita Prestavörðu, nefnda eftir séra Sigurði Sívertsen sem þurfti að hafast við hana í ofsaveðri árið 1876. Nokkru seinna gúgglaði ég nafnið og örnefnið og sá að sögunnar hafði verið getið í predikun við Keflavíkurkirkju en þar segir að það hafi orðið klerknum til lífs að halda þar kyrru fyrir og spara orkuna í stað þess að rembast áfram stefnulaust í blindbyl og ófærð. Við frásögnina dæsti ég og sagði, já þessarar sögu er vert að minnast nú; en í námunda við mig var kveikt á sjónvarpi þar sem heyra mátti þingmenn, sem nær allir ofnotuðu orðið vegferð, gera grein fyrir atkvæði sínu um hvort ganga ætti til tvöfaldrar þjóðaratkvæðagreiðslu um Evrópusambandið. Ég sá fyrir mér að hægt væri að ímynda sér staðinn þar sem presturinn leitaði skjóls sem myndlíkingu fyrir skjól sem gæti fengist af Evrópusambandinu, að íslenskir ráðamenn myndu kannski hætta að eigra um stefnulaust. Félagi minn æstist þó allur upp við að heyra þann skilning á sögunni og sagði að það að leggja út í aðildarviðræður nú væri mun líkara því að leggja út í storminn í stað þess að hvílast. Þótti mér sú yfirfærsla á sögunni álíka rétt og mín. Hins vegar varð ég að bæta við að presturinn hefði svo sannarlega ekki komist til byggða hefði hann ákveðið að yfirgefa aldrei aftur staðinn þar sem hann hafðist fyrst við í fárviðrinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Bannað að lækna sykursýki II Lukka Pálsdóttir Skoðun Barnaskapur Bjarna Ben; Fjölmargar þjóðir með meiri kaupmátt en við! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Sigurður Ingi og óverðtryggingin Hjalti Þórisson Skoðun Jæja, ræðum þá þetta dásamlega Evrópusamband Haraldur Ólafsson Skoðun Misskilin mannúð í hælisleitendamálum Nanna Margrét Gunnlaugsdóttir Skoðun Hvert er fóðrið til að skipulögð glæpastarfsemi geti þrifist hér á landi? Jú, villuráfandi stefnulaus ungmenni! Davíð Bergmann Skoðun „Útlendingar“ og „þetta fólk“ Jasmina Vajzović Crnac Skoðun Af hverju ég styð Samfylkinguna – og Hannes Sigurbjörn Jónsson Ásbjörn Þór Ásbjörnsson Skoðun Varnarveggur gegn vonbrigðum Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun Flokkur fólksins vill efla byggð um land allt! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun
Vörður og gamlar þjóðleiðir þykja mér afar áhugaverð fyrirbæri. Þá á ég við fornar vörður sem einfölduðu forfeðrum okkar för sína um veglaust og viðsjárvert landslag en ekki steinahrúgur sem ferðamenn reisa án nokkurrar ástæðu. Síðarnefndu vörðurnar þykja mér reyndar álíka óspennandi fyrirbæri og mér þykja þær fyrrnefndu heillandi. Þessi fornu samgöngutæki Íslendinga þykja mér reyndar afar vanmetnar gersemar. Hér á landi eru ekki mörg gömul mannvirki en þær sögur sem finna má í landslaginu eru þeim mun fleiri og litríkari. Vörðurnar sýna hvaða leið þótti öruggast að fara og sátt ríkti um að væri greiðfærust og öruggust. Fari maður eftir þeirri leið sem þær liggja getur maður farið í fótspor forfeðranna í bókstaflegum skilningi og aukið skilning sinn á landinu til mikilla muna. Vegna þessa áhuga þótti mér mikið happ að rekast á mann fyrir skemmstu við Keflavík þar sem ég stóð og dáðist að fagurri vörðu. Karlinn sagði þessa vörðu heita Prestavörðu, nefnda eftir séra Sigurði Sívertsen sem þurfti að hafast við hana í ofsaveðri árið 1876. Nokkru seinna gúgglaði ég nafnið og örnefnið og sá að sögunnar hafði verið getið í predikun við Keflavíkurkirkju en þar segir að það hafi orðið klerknum til lífs að halda þar kyrru fyrir og spara orkuna í stað þess að rembast áfram stefnulaust í blindbyl og ófærð. Við frásögnina dæsti ég og sagði, já þessarar sögu er vert að minnast nú; en í námunda við mig var kveikt á sjónvarpi þar sem heyra mátti þingmenn, sem nær allir ofnotuðu orðið vegferð, gera grein fyrir atkvæði sínu um hvort ganga ætti til tvöfaldrar þjóðaratkvæðagreiðslu um Evrópusambandið. Ég sá fyrir mér að hægt væri að ímynda sér staðinn þar sem presturinn leitaði skjóls sem myndlíkingu fyrir skjól sem gæti fengist af Evrópusambandinu, að íslenskir ráðamenn myndu kannski hætta að eigra um stefnulaust. Félagi minn æstist þó allur upp við að heyra þann skilning á sögunni og sagði að það að leggja út í aðildarviðræður nú væri mun líkara því að leggja út í storminn í stað þess að hvílast. Þótti mér sú yfirfærsla á sögunni álíka rétt og mín. Hins vegar varð ég að bæta við að presturinn hefði svo sannarlega ekki komist til byggða hefði hann ákveðið að yfirgefa aldrei aftur staðinn þar sem hann hafðist fyrst við í fárviðrinu.
Hvert er fóðrið til að skipulögð glæpastarfsemi geti þrifist hér á landi? Jú, villuráfandi stefnulaus ungmenni! Davíð Bergmann Skoðun
Hvert er fóðrið til að skipulögð glæpastarfsemi geti þrifist hér á landi? Jú, villuráfandi stefnulaus ungmenni! Davíð Bergmann Skoðun