Allt í fári 9. júní 2009 06:00 Þeir segja sumir að við plummum okkur best í fári, einhverjum djöfulgangi þegar allar hendur eru kallaðar á dekk og hver maður dreginn í aðgerð. Þetta er vitaskuld erfðabundinn fjandi fólki sem varð að vinna í törnum og hamaðist í kappi við tímann: þurrkurinn var úti, sól farin bak við ský, vindátt að breytast. Hvort sem það var hey á velli, kös á bryggju, það varð að koma heyjum í hús, fiski í salt, fé af fjalli. Lífsafkoman var undir því komin að unnið væri hratt og allir hjálpuðust að. Svo mátti dóla sér við rólegri verkefni vetrarlangt. Vefa, prjóna sokkaplögg, annað smálegt. Við erum hrotufólk. Nú reynist tíminn ekki nægur, veturinn hefur ekki dugað okkur til, hvorki til ráðagerða né úrlausna. Og við sem töldum okkur geta tekið törnina á fjármálalíf heimsins, grætt reiðinnar býsn á skömmum tíma, verðum nú að taka okkur tíma til að fatta það sem öllum átti víst að vera ljóst í haust. Að því okkur er sagt. Og það er sama hvað hver segir: háum sem lágum virðist ekki hafa skilist hver raunveruleg staða þjóðarbúsins er. Og nú rifja menn upp ársgamlar tölur úr landsfrægum milliuppgjörum bankanna og vantar stórt uppá: er nema von að menn spyrji upp á amerísku: Where is the money - hvert fóru peningarnir? Getur ekki einhver klár endurskoðandi úr endurskoðunum bankanna svarað því? Og nú endasnýst allt í hausnum á fólki. Besservisserar standa upp öskrandi og þykjast þess fullvissir að þeirra taktík hefði virkað. Hinir, pólitíkusar og embættismenn, okkar fólk, ver aðgerðir sínar og segir nauðvörnina vera einu leiðina í málinu. En nauðvarnir eru það sjaldnast, nánast aldrei. Og í nauðvörn, rétt eins og þegar bjarga þarf heyjum eða landafla, er hættast við að hey spillist í atganginum og afli fari forgörðum, úldni í haugum. Það er eins og við séum að lifa slíkt núna. Síðustu sólarhringar eru dapurlegur tími snemmsumars þegar tíðin ætti að vera ljúfust. Og enn bætist á vantrú á stjórnmálamönnum, embættismönnum, fólki úr fjármálalífinu. Og tiltrúin á hreppnum, þessu aflagða gamla norræna fyrirbæri sem við lögðum af fyrir fáum árum, en er hér enn í óeiginlegri merkingu, virðist gleymd: hreppurinn sem annast þá sem verða heylausir, matarlitlir og geta ekki björg sér veitt. Þá er hollt að muna að enginn er eyland - sjálfum sér nógur - öll erum við hluti meginlandsins. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Hagur hluthafanna alltaf og undantekningarlaust í forgangi Jón Kaldal Skoðun Tvöfalt heilbrigðiskerfi – það lakara fyrir konur Reynir Arngrímsson Skoðun Má berja blaðamenn? Sigríður Dögg Auðunsdóttir Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Vonir um vopnahlé eins og hálmstrá Sveinn Rúnar Hauksson Skoðun Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun Að flokka hver vinnur og hver tapar Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Halldór 05.07.2025 Halldór Baldursson Halldór Samfélagið innan samfélagsins Sigríður Svanborgardóttir Skoðun
Þeir segja sumir að við plummum okkur best í fári, einhverjum djöfulgangi þegar allar hendur eru kallaðar á dekk og hver maður dreginn í aðgerð. Þetta er vitaskuld erfðabundinn fjandi fólki sem varð að vinna í törnum og hamaðist í kappi við tímann: þurrkurinn var úti, sól farin bak við ský, vindátt að breytast. Hvort sem það var hey á velli, kös á bryggju, það varð að koma heyjum í hús, fiski í salt, fé af fjalli. Lífsafkoman var undir því komin að unnið væri hratt og allir hjálpuðust að. Svo mátti dóla sér við rólegri verkefni vetrarlangt. Vefa, prjóna sokkaplögg, annað smálegt. Við erum hrotufólk. Nú reynist tíminn ekki nægur, veturinn hefur ekki dugað okkur til, hvorki til ráðagerða né úrlausna. Og við sem töldum okkur geta tekið törnina á fjármálalíf heimsins, grætt reiðinnar býsn á skömmum tíma, verðum nú að taka okkur tíma til að fatta það sem öllum átti víst að vera ljóst í haust. Að því okkur er sagt. Og það er sama hvað hver segir: háum sem lágum virðist ekki hafa skilist hver raunveruleg staða þjóðarbúsins er. Og nú rifja menn upp ársgamlar tölur úr landsfrægum milliuppgjörum bankanna og vantar stórt uppá: er nema von að menn spyrji upp á amerísku: Where is the money - hvert fóru peningarnir? Getur ekki einhver klár endurskoðandi úr endurskoðunum bankanna svarað því? Og nú endasnýst allt í hausnum á fólki. Besservisserar standa upp öskrandi og þykjast þess fullvissir að þeirra taktík hefði virkað. Hinir, pólitíkusar og embættismenn, okkar fólk, ver aðgerðir sínar og segir nauðvörnina vera einu leiðina í málinu. En nauðvarnir eru það sjaldnast, nánast aldrei. Og í nauðvörn, rétt eins og þegar bjarga þarf heyjum eða landafla, er hættast við að hey spillist í atganginum og afli fari forgörðum, úldni í haugum. Það er eins og við séum að lifa slíkt núna. Síðustu sólarhringar eru dapurlegur tími snemmsumars þegar tíðin ætti að vera ljúfust. Og enn bætist á vantrú á stjórnmálamönnum, embættismönnum, fólki úr fjármálalífinu. Og tiltrúin á hreppnum, þessu aflagða gamla norræna fyrirbæri sem við lögðum af fyrir fáum árum, en er hér enn í óeiginlegri merkingu, virðist gleymd: hreppurinn sem annast þá sem verða heylausir, matarlitlir og geta ekki björg sér veitt. Þá er hollt að muna að enginn er eyland - sjálfum sér nógur - öll erum við hluti meginlandsins.
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun