Ólafur Stephensen: Mótmælt á röngum stöðum 24. apríl 2010 07:30 Eftir bankahrunið hefur sú ógeðfellda breyting orðið í íslenzku samfélagi, að einhver hópur manna telur sjálfsagt að gera aðsúg að heimilum manna til að tjá meiningu sína. Sumir hópar og einstaklingar, sem hafa siglt undir því flaggi að vilja koma skoðun sinni á framfæri, hafa í skjóli nætur unnið skemmdarverk á húseignum fólks. Forsvarsmenn fyrirtækja í orku- og stóriðjugeiranum máttu þola slíkt, jafnframt sumir forvígismenn hinna föllnu banka. Fyrir rúmu ári tók fólk, sem vildi mótmæla meintum mannréttindabrotum gegn útlendingum hér á landi, upp á því að mótmæla við heimili dómsmálaráðherra og forstjóra Útlendingastofnunar. Og braut þar með gegn sjálfsögðum mannréttindum þessara einstaklinga, að fá að vera í friði á heimili sínu. Nú síðast hefur verið mótmælt við heimili stjórnmálamanna, sem nefndir eru í rannsóknarskýrslu Alþingis vegna tengsla við bankana. Fólk hefur safnazt saman við heimili þessara einstaklinga og neitað að fara, þótt það hafi verið beðið um það af íbúum og lögreglu. Þetta er skýrt brot á fyrstu málsgrein 71. greinar stjórnarskrárinnar, sem er einföld í sniðum: „Allir skulu njóta friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu." Uppákomur á borð við þessa eru því miður ekki einsdæmi í stjórnmálasögunni. Árið 1932, í kjölfar þess að Tryggvi Þórhallsson, þáverandi forsætisráðherra, rauf þing og boðaði til kosninga, stóð múgur manna, einkum kjósendur Sjálfstæðisflokksins samkvæmt samtímaheimildum, fyrir daglegum æsingum og ólátum við Ráðherrabústaðinn, sem þá var heimili forsætisráðherra. Tryggvi átti sjö börn, flest lítil. Sum þeirra urðu fyrir aðkasti vegna föður síns og þurfti að taka þau úr skóla tímabundið. Sagan af óspektunum við hús Tryggva Þórhallssonar hefur löngum verið talin þeim til skammar, sem tóku þátt í þeim. Sennilega vonuðu flestir að stjórnmálabarátta á Íslandi hefði færzt upp á hærra plan, enda langt um liðið frá hinum róstusömu kreppuárum. Það þarf ekki mikla tilfinningagreind til að átta sig á hvaða áhrif það getur haft á börn þegar múgur safnast saman fyrir utan heimili þeirra og gerir hróp að foreldrum þeirra. Enginn ætti að geta leyft sér að svipta lítið fólk þannig öryggi eigin heimilis. Lögreglan gerir rétt í að hóta þeim handtöku, sem halda uppteknum hætti og gera aðsúg að heimilum fólks. Athæfið er brot gegn lögum og stjórnarskrá. Auðvitað eiga menn rétt á að mótmæla orðum og gerðum stjórnmálamanna og krefjast afsagnar þeirra. Þeir geta gert það með því að efna til friðsamlegra mótmæla við Alþingi eða flokksskrifstofur, með því að skrifa greinar eða senda bréf. En heimili fólks á að láta í friði. Þeir sem hafa hímt við heimili stjórnmálamanna á kvöldin eiga að skammast sín og finna sér réttan vettvang til að mótmæla. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólafur Stephensen Mest lesið Hörmulegur atburður í flugstöð Leifs Eiríkssonar Jón Pétursson Skoðun Ríkisstofnun forherðist við gagnrýni Björn Ólafsson Skoðun Kvótaverð, veiðigjald, fjárfesting og arðsemi í sjávarútvegi Ásgeir Daníelsson Skoðun Púslið sem passar ekki Ingibjörg Isaksen Skoðun Hinn óseðjandi Eiríkur Ólafsson Skoðun Íslenski fáninn fyrir samstöðu ekki mismunun Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Getur Seljaskóli núna orðið símalaus skóli, Jóhanna? Kristín Jónsdóttir Skoðun Þér er boðið með, kæri félagi Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Kemur þín háskólagráða úr kornflakes pakka? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Ef þetta er rétt – hvað er þá rangt? Anna Berg Samúelsdóttir Skoðun
Eftir bankahrunið hefur sú ógeðfellda breyting orðið í íslenzku samfélagi, að einhver hópur manna telur sjálfsagt að gera aðsúg að heimilum manna til að tjá meiningu sína. Sumir hópar og einstaklingar, sem hafa siglt undir því flaggi að vilja koma skoðun sinni á framfæri, hafa í skjóli nætur unnið skemmdarverk á húseignum fólks. Forsvarsmenn fyrirtækja í orku- og stóriðjugeiranum máttu þola slíkt, jafnframt sumir forvígismenn hinna föllnu banka. Fyrir rúmu ári tók fólk, sem vildi mótmæla meintum mannréttindabrotum gegn útlendingum hér á landi, upp á því að mótmæla við heimili dómsmálaráðherra og forstjóra Útlendingastofnunar. Og braut þar með gegn sjálfsögðum mannréttindum þessara einstaklinga, að fá að vera í friði á heimili sínu. Nú síðast hefur verið mótmælt við heimili stjórnmálamanna, sem nefndir eru í rannsóknarskýrslu Alþingis vegna tengsla við bankana. Fólk hefur safnazt saman við heimili þessara einstaklinga og neitað að fara, þótt það hafi verið beðið um það af íbúum og lögreglu. Þetta er skýrt brot á fyrstu málsgrein 71. greinar stjórnarskrárinnar, sem er einföld í sniðum: „Allir skulu njóta friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu." Uppákomur á borð við þessa eru því miður ekki einsdæmi í stjórnmálasögunni. Árið 1932, í kjölfar þess að Tryggvi Þórhallsson, þáverandi forsætisráðherra, rauf þing og boðaði til kosninga, stóð múgur manna, einkum kjósendur Sjálfstæðisflokksins samkvæmt samtímaheimildum, fyrir daglegum æsingum og ólátum við Ráðherrabústaðinn, sem þá var heimili forsætisráðherra. Tryggvi átti sjö börn, flest lítil. Sum þeirra urðu fyrir aðkasti vegna föður síns og þurfti að taka þau úr skóla tímabundið. Sagan af óspektunum við hús Tryggva Þórhallssonar hefur löngum verið talin þeim til skammar, sem tóku þátt í þeim. Sennilega vonuðu flestir að stjórnmálabarátta á Íslandi hefði færzt upp á hærra plan, enda langt um liðið frá hinum róstusömu kreppuárum. Það þarf ekki mikla tilfinningagreind til að átta sig á hvaða áhrif það getur haft á börn þegar múgur safnast saman fyrir utan heimili þeirra og gerir hróp að foreldrum þeirra. Enginn ætti að geta leyft sér að svipta lítið fólk þannig öryggi eigin heimilis. Lögreglan gerir rétt í að hóta þeim handtöku, sem halda uppteknum hætti og gera aðsúg að heimilum fólks. Athæfið er brot gegn lögum og stjórnarskrá. Auðvitað eiga menn rétt á að mótmæla orðum og gerðum stjórnmálamanna og krefjast afsagnar þeirra. Þeir geta gert það með því að efna til friðsamlegra mótmæla við Alþingi eða flokksskrifstofur, með því að skrifa greinar eða senda bréf. En heimili fólks á að láta í friði. Þeir sem hafa hímt við heimili stjórnmálamanna á kvöldin eiga að skammast sín og finna sér réttan vettvang til að mótmæla.