Nú bara verðum við! Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 18. nóvember 2010 06:00 Ég hitti góða vinkonu á kaffihúsi um daginn sem ég hafði ekki séð mánuðum saman. Þrátt fyrir að við búum báðar hér í borg höfðu samskipti okkar undanfarna mánuði einskorðast við stutt skilaboð á Fésbókinni, yfirleitt á þá leið að þetta gengi nú ekki lengur, nú bara yrðum við að fara að hittast. Næsta sunnudag, eitthvert kvöldið í vikunni, eftir vinnu á föstudaginn! Annasamur hversdagurinn hafði hins vegar tekið yfir og við gáfum okkur aldrei tíma. Verkefnin sem ljúka þurfti í hverri viku voru mörg, undu upp á sig og tóku yfir helgarnar, þá næstu og þá næstu. Þessi verkefni sem við létum tefja okkur voru ekki endilega einu sinni skemmtileg verkefni eða spennandi, í það minnsta ekki hjá mér. Húsverk, þvottur og eitthvað þaðan af meira hversdagslegt. Þegar loksins varð af því að við hittumst dugði klukkutíminn á kaffihúsinu auðvitað engan veginn til. Eftir að kaffihúsið lokaði sátum við því úti í bíl eins og unglingar til miðnættis og létum dæluna ganga enda hafði margt drifið á daga okkar beggja síðan í vor. Tíminn líður talsvert hraðar nú þegar á fertugsaldurinn er komið en hann gerði þegar ég var barn. Þó hef ég heyrt því fleygt að það hægist aftur á honum eftir að ákveðnum árafjölda er náð. Það þýðir þó ekki að bíða til elliáranna með að rækta vini sína og við vinkona mín kvöddumst því með þeim orðum að þetta gengi nú ekki lengur, nú yrði að vera styttra þar til við hittumst næst! Þeir eru fleiri vinirnir sem ég hef ekki hitt mánuðum saman. Börn hafa jafnvel komið undir og fæðst milli þess sem ég hef hitt viðkomandi. Fólk hefur flutt, farið í skóla, skipt um vinnu, misst vinnu, átt afmæli og gengið í gegnum ýmislegt í lífi sínu sem ég fylgist einungis lauslega með á Fésbókinni. Ég er auðvitað ekki ánægð með þetta. Sá þetta ekki fyrir og sofnaði á verðinum, en það er ekkert langt síðan ég uppgötvaði hversu langt er síðan ég hitti sumt af þessu fólki. Ég veit að það er varasamt að lofa upp í ermina á sér og fólk er sjálfsagt löngu hætt að taka mark á þessum orðum.En nú gengur þetta ekki lengur, við bara verðum hreinlega að fara að hittast. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson Skoðun Vegið að börnum í pólitískri aðför að ferðaþjónustunni Skoðun Hæðarveiki og lyf Ari Trausti Guðmundsson Skoðun Ferðamannaiðnaður? Nei, ferðaþjónusta! Guðmundur Björnsson Skoðun Landsvirkjun hafin yfir lög Björg Eva Erlendsdóttir Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun Stjórnmálin verða að virka Bjarni Benediktsson Skoðun Hið tæra illa Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun Klár fyrir Verslunarmannahelgina? Ágúst Mogensen Skoðun „Já, hvað með bara að skjóta hann!“ Þórhildur Hjaltadóttir Skoðun
Ég hitti góða vinkonu á kaffihúsi um daginn sem ég hafði ekki séð mánuðum saman. Þrátt fyrir að við búum báðar hér í borg höfðu samskipti okkar undanfarna mánuði einskorðast við stutt skilaboð á Fésbókinni, yfirleitt á þá leið að þetta gengi nú ekki lengur, nú bara yrðum við að fara að hittast. Næsta sunnudag, eitthvert kvöldið í vikunni, eftir vinnu á föstudaginn! Annasamur hversdagurinn hafði hins vegar tekið yfir og við gáfum okkur aldrei tíma. Verkefnin sem ljúka þurfti í hverri viku voru mörg, undu upp á sig og tóku yfir helgarnar, þá næstu og þá næstu. Þessi verkefni sem við létum tefja okkur voru ekki endilega einu sinni skemmtileg verkefni eða spennandi, í það minnsta ekki hjá mér. Húsverk, þvottur og eitthvað þaðan af meira hversdagslegt. Þegar loksins varð af því að við hittumst dugði klukkutíminn á kaffihúsinu auðvitað engan veginn til. Eftir að kaffihúsið lokaði sátum við því úti í bíl eins og unglingar til miðnættis og létum dæluna ganga enda hafði margt drifið á daga okkar beggja síðan í vor. Tíminn líður talsvert hraðar nú þegar á fertugsaldurinn er komið en hann gerði þegar ég var barn. Þó hef ég heyrt því fleygt að það hægist aftur á honum eftir að ákveðnum árafjölda er náð. Það þýðir þó ekki að bíða til elliáranna með að rækta vini sína og við vinkona mín kvöddumst því með þeim orðum að þetta gengi nú ekki lengur, nú yrði að vera styttra þar til við hittumst næst! Þeir eru fleiri vinirnir sem ég hef ekki hitt mánuðum saman. Börn hafa jafnvel komið undir og fæðst milli þess sem ég hef hitt viðkomandi. Fólk hefur flutt, farið í skóla, skipt um vinnu, misst vinnu, átt afmæli og gengið í gegnum ýmislegt í lífi sínu sem ég fylgist einungis lauslega með á Fésbókinni. Ég er auðvitað ekki ánægð með þetta. Sá þetta ekki fyrir og sofnaði á verðinum, en það er ekkert langt síðan ég uppgötvaði hversu langt er síðan ég hitti sumt af þessu fólki. Ég veit að það er varasamt að lofa upp í ermina á sér og fólk er sjálfsagt löngu hætt að taka mark á þessum orðum.En nú gengur þetta ekki lengur, við bara verðum hreinlega að fara að hittast.
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun