Forboðnu dyrnar Hólmfríður Helga Sigurðardóttir skrifar 10. ágúst 2010 06:00 Eitt af því sem ég hafði alltaf hlakkað til að upplifa þegar að því kæmi að ég gengi með barn var þessi víðfræga óstjórnlega löngun í eitthvað óvenjulegt. Vinkona mín þurfti að beita sig hörðu til þess að ráðast ekki á næsta steypuvegg og sleikja hann af áfergju þegar hún var ófrísk. Önnur, sem alla jafna er grænmetisæta, borðar kjötbollur í öll mál á sínum meðgöngum, jafnvel í morgunmat, og verður rasandi í skapinu ef eiginmaðurinn dirfist að bera eitthvað annað á borð. Sú þriðja fyllist svo óstjórnlegri frygð að hún verður að gæta þess vel að rekast ekki óvart í brjóst sín, til að æsa sjálfa sig ekki upp, svo maðurinn hennar fái í það minnsta frið frá ástarleikjum þangað til fer að rökkva. Það skal tekið fram að ég er langt gengin með mitt annað barn. Myndin sem fylgir þessum pistli ber þess reyndar ekki merki, sem skrifast á framtaksleysi í bland við andúð mína á myndavélalinsum. Lesendur með ofgnótt frítíma geta dundað sér við að teikna á mig fimm kílóa bumbu, bætt í það minnsta einu kílói á afturendann, teiknað á mig vænan barm og myndarlega bingóvöðva. Restinni af þyngdaraukningu meðgöngu minnar má svo dreifa jafnt yfir andlitið (hafið þið tekið eftir því hvað óléttar konur virðast oft vera með stóran haus?). Þetta var útúrdúr. Aftur að geðveikislegum löngunum. Það voru sem sagt töluverð vonbrigði, þegar ég varð fyrst ófrísk, að mig langaði ekki í neitt undarlegt. Frosin vínber voru það flippaðasta sem ég gat nefnt þegar hinar bollurnar reittu af sér meðgönguþráhyggjusögurnar, hverja annarri sjúkari. Sama hefur verið að segja með þessa meðgöngu. Að þessari sístækkandi vömb undanskilinni hef ég verið frekar eðlileg. Þar til ég opnaði dverggeymsluna frammi á gangi hjá mér um daginn. Mætti mér þá ilmur, svo himneskur að hann lyfti mér upp í hæstu hæðir, mig fór að dreyma dagdrauma, sá liti sem ég vissi ekki að væru til og fann framandi kenndir. Ég skellti aftur hurðinni að geymslunni, með dúndrandi hjartslátt, og vissi að ég hafði fundið forboðnu hurð minnar meðgöngu. Eitthvað sem lætur mér líða svona vel getur ekki verið hollt. Svo mikið lærði ég í fíkniefnafræðslunni í barnaskóla. Síðan leitar hugur minn stöðugt út í geymslu. Óvenjulega oft þarf ég að bregða mér þangað. Sækja mér nagla, hreinsiefni, málningardollu, spýtukubb eða sandpappír. Þetta þykir manni mínum grunsamlegt. Sjálf skrifa ég geymsluheimsóknirnar á hreiðurgerðina. Annan undarlegan og illviðráðanlegan fylgikvilla meðgöngunnar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hólmfríður Helga Sigurðardóttir Mest lesið Væri ekki í lagi að gefa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum og Vinstri-grænum frí? Kjartan Eggertsson Skoðun Glæðing vonar - ekki hjúkrunargreiningin Karen Ósk Björnsdóttir Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Kjaftæði Elliði Vignisson Skoðun Vitsmunaleg vanstilling í boði ungra Sjálfstæðiskvenna Erna Mist Skoðun Falleinkunn fyrrum forseta Vilhjálmur Þorsteinsson,Viktor Orri Valgarðsson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun
Eitt af því sem ég hafði alltaf hlakkað til að upplifa þegar að því kæmi að ég gengi með barn var þessi víðfræga óstjórnlega löngun í eitthvað óvenjulegt. Vinkona mín þurfti að beita sig hörðu til þess að ráðast ekki á næsta steypuvegg og sleikja hann af áfergju þegar hún var ófrísk. Önnur, sem alla jafna er grænmetisæta, borðar kjötbollur í öll mál á sínum meðgöngum, jafnvel í morgunmat, og verður rasandi í skapinu ef eiginmaðurinn dirfist að bera eitthvað annað á borð. Sú þriðja fyllist svo óstjórnlegri frygð að hún verður að gæta þess vel að rekast ekki óvart í brjóst sín, til að æsa sjálfa sig ekki upp, svo maðurinn hennar fái í það minnsta frið frá ástarleikjum þangað til fer að rökkva. Það skal tekið fram að ég er langt gengin með mitt annað barn. Myndin sem fylgir þessum pistli ber þess reyndar ekki merki, sem skrifast á framtaksleysi í bland við andúð mína á myndavélalinsum. Lesendur með ofgnótt frítíma geta dundað sér við að teikna á mig fimm kílóa bumbu, bætt í það minnsta einu kílói á afturendann, teiknað á mig vænan barm og myndarlega bingóvöðva. Restinni af þyngdaraukningu meðgöngu minnar má svo dreifa jafnt yfir andlitið (hafið þið tekið eftir því hvað óléttar konur virðast oft vera með stóran haus?). Þetta var útúrdúr. Aftur að geðveikislegum löngunum. Það voru sem sagt töluverð vonbrigði, þegar ég varð fyrst ófrísk, að mig langaði ekki í neitt undarlegt. Frosin vínber voru það flippaðasta sem ég gat nefnt þegar hinar bollurnar reittu af sér meðgönguþráhyggjusögurnar, hverja annarri sjúkari. Sama hefur verið að segja með þessa meðgöngu. Að þessari sístækkandi vömb undanskilinni hef ég verið frekar eðlileg. Þar til ég opnaði dverggeymsluna frammi á gangi hjá mér um daginn. Mætti mér þá ilmur, svo himneskur að hann lyfti mér upp í hæstu hæðir, mig fór að dreyma dagdrauma, sá liti sem ég vissi ekki að væru til og fann framandi kenndir. Ég skellti aftur hurðinni að geymslunni, með dúndrandi hjartslátt, og vissi að ég hafði fundið forboðnu hurð minnar meðgöngu. Eitthvað sem lætur mér líða svona vel getur ekki verið hollt. Svo mikið lærði ég í fíkniefnafræðslunni í barnaskóla. Síðan leitar hugur minn stöðugt út í geymslu. Óvenjulega oft þarf ég að bregða mér þangað. Sækja mér nagla, hreinsiefni, málningardollu, spýtukubb eða sandpappír. Þetta þykir manni mínum grunsamlegt. Sjálf skrifa ég geymsluheimsóknirnar á hreiðurgerðina. Annan undarlegan og illviðráðanlegan fylgikvilla meðgöngunnar.
Væri ekki í lagi að gefa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum og Vinstri-grænum frí? Kjartan Eggertsson Skoðun
Væri ekki í lagi að gefa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum og Vinstri-grænum frí? Kjartan Eggertsson Skoðun