Ástarblóm og elskhugar Hólmfríður Helga Sigurðardóttir skrifar 2. febrúar 2010 06:00 Mér hefur alltaf þótt áhugavert og afhjúpandi að heyra hvaða gælunafn aðrir velja sínum betri helmingi. Vinkona mín ein kallar eiginmann sinn til dæmis ástarblóm. „Ástarblóm! Ástarblóm!" hrópar hún blíðlega þegar hún þarf á honum að halda og hann svarar án þess að blikka auga eða líta flóttalega í kringum sig: „Já, elskan?" Þetta heyrði ég hana fyrst segja fyrir mörgum árum, þegar við vorum enn á unglingsaldri. Strax þá fylltist ég djúpri aðdáun á þessum góða manni sem síðan hefur ekki borið minnsta skugga á. Þvílíkt karlmenni, að geta borið þetta gælunafn með svo mikilli reisn. Önnur góð vinkona nefnir mann sinn til tíu ára aldrei á nafn öðruvísi en að kalla hann ástmann sinn eða elskhuga. Þeir sem eru löngu búnir að gleyma skírnarnafni maka síns og kalla hann aldrei annað en karl eða kerlingu myndu vafalaust segja þetta yfirmáta yfirborðskennt. Mér finnst þetta hins vegar afbragðs ávani sem fleiri mættu taka sér til fyrirmyndar. Hér verður að taka það fram að parið sem um ræðir er ekki af þeirri tegundinni sem er í stöðugum sleik og faðmlögum á almannafæri. Slíka hegðun má skilgreina sem andlegt og sjónrænt ofbeldi og á ekkert skylt við fallega elsku vinkonu minnar á ástmanni sínum. Elskhugi minn og ástarblóm - eða sko þarna maðurinn sem ég bý með - gerði mér það ljóst í fyrsta mánuði okkar saman að hann kynni ekki við gælunöfn sem fælu í sér vísan í ást eða aðra tilburði við væmni. Þar sem ég er eins og fílarnir og gleymi engu hef ég farið eftir þessu. Ég kalla hann nöfnum eins og spjátrungur, svitafýla og þúþarna, allt eftir stemningunni og líkamsklukkunni. Aldrei karl samt, þar dreg ég mörkin. En ég fer ekki ofan af því að það hljóti að vera afbragðs aðferð að takast á við blákaldan hvunndaginn að gefa maka sínum fallegt viðurnefni. Því má líkja við heimatilbúna dáleiðslu. Í því felst lausn fyrir konur og karla sem deila rekkju með blásandi hvölum eða mannlegum slyttum tengdum við hrotugrímu allar nætur. Og öll hin sem eiga við svipaðar síendurteknar martraðir að stríða. Þau geta þá hjúfrað sig upp að maka sínum þegar kvölda tekur og kallað hann ástarblóm, gengið svo út, lokað hurðinni á eftir sér og lagst sátt til svefns í stofusófanum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hólmfríður Helga Sigurðardóttir Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun
Mér hefur alltaf þótt áhugavert og afhjúpandi að heyra hvaða gælunafn aðrir velja sínum betri helmingi. Vinkona mín ein kallar eiginmann sinn til dæmis ástarblóm. „Ástarblóm! Ástarblóm!" hrópar hún blíðlega þegar hún þarf á honum að halda og hann svarar án þess að blikka auga eða líta flóttalega í kringum sig: „Já, elskan?" Þetta heyrði ég hana fyrst segja fyrir mörgum árum, þegar við vorum enn á unglingsaldri. Strax þá fylltist ég djúpri aðdáun á þessum góða manni sem síðan hefur ekki borið minnsta skugga á. Þvílíkt karlmenni, að geta borið þetta gælunafn með svo mikilli reisn. Önnur góð vinkona nefnir mann sinn til tíu ára aldrei á nafn öðruvísi en að kalla hann ástmann sinn eða elskhuga. Þeir sem eru löngu búnir að gleyma skírnarnafni maka síns og kalla hann aldrei annað en karl eða kerlingu myndu vafalaust segja þetta yfirmáta yfirborðskennt. Mér finnst þetta hins vegar afbragðs ávani sem fleiri mættu taka sér til fyrirmyndar. Hér verður að taka það fram að parið sem um ræðir er ekki af þeirri tegundinni sem er í stöðugum sleik og faðmlögum á almannafæri. Slíka hegðun má skilgreina sem andlegt og sjónrænt ofbeldi og á ekkert skylt við fallega elsku vinkonu minnar á ástmanni sínum. Elskhugi minn og ástarblóm - eða sko þarna maðurinn sem ég bý með - gerði mér það ljóst í fyrsta mánuði okkar saman að hann kynni ekki við gælunöfn sem fælu í sér vísan í ást eða aðra tilburði við væmni. Þar sem ég er eins og fílarnir og gleymi engu hef ég farið eftir þessu. Ég kalla hann nöfnum eins og spjátrungur, svitafýla og þúþarna, allt eftir stemningunni og líkamsklukkunni. Aldrei karl samt, þar dreg ég mörkin. En ég fer ekki ofan af því að það hljóti að vera afbragðs aðferð að takast á við blákaldan hvunndaginn að gefa maka sínum fallegt viðurnefni. Því má líkja við heimatilbúna dáleiðslu. Í því felst lausn fyrir konur og karla sem deila rekkju með blásandi hvölum eða mannlegum slyttum tengdum við hrotugrímu allar nætur. Og öll hin sem eiga við svipaðar síendurteknar martraðir að stríða. Þau geta þá hjúfrað sig upp að maka sínum þegar kvölda tekur og kallað hann ástarblóm, gengið svo út, lokað hurðinni á eftir sér og lagst sátt til svefns í stofusófanum.