Hjálpi þeim hver heilagur Júlía Margrét Alexandersdóttir skrifar 27. júní 2011 09:30 Ég fer að sofa klukkan ellefu á kvöldin. Ég borða hollt og reglulega, vinn sjö tíma á dag og flæki ekki líf mitt að óþörfu. Með þessu móti get ég ágætlega sinnt starfi og foreldrahlutverki. Ef vinnudagarnir vinda aukaklukkustundum upp á sig sést það fljótt. Skrifborðið mitt fer að líkjast kókkæli eftir jarðskjálfta, heilinn, sem þráir hvíld, gerir mér skráveifur og prófarkalesarar reyta hár sitt. Að slíkum vinnuvikum loknum líður mér eins og eftir endajaxlatöku og ég legg ekki í einn auman þvottabala. Þeir sem vakta líf og limi okkar á spítölum landsins vinna oft tvöfalt lengri vinnuviku en ég í tímum talið. Samkvæmt skýrslu vinnueftirlitsins frá árinu 2003 vann fjórði hver læknir meira en sextíu tíma vinnuviku og voru þá ótaldar þær klukkustundir sem fylgja auka vaktavinnu. Núna, átta árum síðar, segja læknar að álagið á starfsfólk spítalanna hafi aldrei verið meira og má rétt ímynda sér að vinnustundirnar séu orðnar töluvert fleiri en þegar þessi könnun var gerð. BráðadeildLandspítala starfar langtímum saman á rauðu eða svörtu álagsstigi – stigi sem læknar kalla sín á milli „hamfarastigið“. Þessu greinir Morgunblaðið frá um helgina. Sjúklingar liggja á öllum göngum og starfsfólkið er á hlaupum. Álagið á spítölum er almennt mjög mikið og á þau gólf vantar þar að auki sextíu til áttatíu lækna. Í þessum éljagangi þarf að fremja skurðaðgerðir, stinga nálum í smábörn og taka á móti ungmennum eftir alvarleg bílslys. Ég efa að mér tækist að líma á mig plástur eftir sextíu klukkustunda vinnutörn. Án efa hefur sjaldan verið mikilvægara að fara snemma að sofa, borða hollt og reyna að halda heilsu. Ekki bara til að geta sinnt lífi sínu heldur líka til að þurfa ekki að auka á álag heilbrigðisstarfsmanna. Maður flækist ekki að óþörfu fyrir á gosstað. Fjölskyldumeðlimur minn er ekki jafn heppinn, hann hefur fengið fimm nýrnasteinaköst á fjórum vikum og verið fluttur jafnoft á bráðamóttöku með sjúkrabíl. Hann hefur mætt starfsfólki sem heldur heitorðum lækna á lofti; að beita kunnáttu sinni með fullri alúð og samviskusemi. Eini sérfræðingurinn sem getur ráðið fram úr hans málum kemur hins vegar ekki úr fríi fyrr en eftir nokkrar vikur. Þangað til liggur þessi fjölskyldumeðlimur og tekur verkjalyf, óvinnufær. Guð blessi Ísland. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Júlía Margrét Alexandersdóttir Mest lesið Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Tekist á um hvort lýðræðið á Íslandi sé virkt eða hvort hefðaréttur sé á völdum Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sumar og sól – en ekki alltaf sátt í sálinni Ellen Calmon Skoðun Að semja er ekki veikleiki – það er forsenda lýðræðis Elliði Vignisson Skoðun Hagur hluthafanna alltaf og undantekningarlaust í forgangi Jón Kaldal Skoðun Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson Skoðun Má berja blaðamenn? Sigríður Dögg Auðunsdóttir Skoðun Halldór 05.07.2025 Halldór Baldursson Halldór Að flokka hver vinnur og hver tapar Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun
Ég fer að sofa klukkan ellefu á kvöldin. Ég borða hollt og reglulega, vinn sjö tíma á dag og flæki ekki líf mitt að óþörfu. Með þessu móti get ég ágætlega sinnt starfi og foreldrahlutverki. Ef vinnudagarnir vinda aukaklukkustundum upp á sig sést það fljótt. Skrifborðið mitt fer að líkjast kókkæli eftir jarðskjálfta, heilinn, sem þráir hvíld, gerir mér skráveifur og prófarkalesarar reyta hár sitt. Að slíkum vinnuvikum loknum líður mér eins og eftir endajaxlatöku og ég legg ekki í einn auman þvottabala. Þeir sem vakta líf og limi okkar á spítölum landsins vinna oft tvöfalt lengri vinnuviku en ég í tímum talið. Samkvæmt skýrslu vinnueftirlitsins frá árinu 2003 vann fjórði hver læknir meira en sextíu tíma vinnuviku og voru þá ótaldar þær klukkustundir sem fylgja auka vaktavinnu. Núna, átta árum síðar, segja læknar að álagið á starfsfólk spítalanna hafi aldrei verið meira og má rétt ímynda sér að vinnustundirnar séu orðnar töluvert fleiri en þegar þessi könnun var gerð. BráðadeildLandspítala starfar langtímum saman á rauðu eða svörtu álagsstigi – stigi sem læknar kalla sín á milli „hamfarastigið“. Þessu greinir Morgunblaðið frá um helgina. Sjúklingar liggja á öllum göngum og starfsfólkið er á hlaupum. Álagið á spítölum er almennt mjög mikið og á þau gólf vantar þar að auki sextíu til áttatíu lækna. Í þessum éljagangi þarf að fremja skurðaðgerðir, stinga nálum í smábörn og taka á móti ungmennum eftir alvarleg bílslys. Ég efa að mér tækist að líma á mig plástur eftir sextíu klukkustunda vinnutörn. Án efa hefur sjaldan verið mikilvægara að fara snemma að sofa, borða hollt og reyna að halda heilsu. Ekki bara til að geta sinnt lífi sínu heldur líka til að þurfa ekki að auka á álag heilbrigðisstarfsmanna. Maður flækist ekki að óþörfu fyrir á gosstað. Fjölskyldumeðlimur minn er ekki jafn heppinn, hann hefur fengið fimm nýrnasteinaköst á fjórum vikum og verið fluttur jafnoft á bráðamóttöku með sjúkrabíl. Hann hefur mætt starfsfólki sem heldur heitorðum lækna á lofti; að beita kunnáttu sinni með fullri alúð og samviskusemi. Eini sérfræðingurinn sem getur ráðið fram úr hans málum kemur hins vegar ekki úr fríi fyrr en eftir nokkrar vikur. Þangað til liggur þessi fjölskyldumeðlimur og tekur verkjalyf, óvinnufær. Guð blessi Ísland.
Tekist á um hvort lýðræðið á Íslandi sé virkt eða hvort hefðaréttur sé á völdum Þórður Snær Júlíusson Skoðun
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Tekist á um hvort lýðræðið á Íslandi sé virkt eða hvort hefðaréttur sé á völdum Þórður Snær Júlíusson Skoðun
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun