Tveir á toppnum Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 18. janúar 2013 14:00 Bíó. The Master. Leikstjórn: Paul Thomas Anderson. Leikarar: Joaquin Phoenix, Philip Seymour Hoffman, Amy Adams, Laura Dern, Madisen Beaty, Amy Ferguson. Ljósmyndarinn Freddie Quell (Joaquin Phoenix) er stórskemmdur eftir herþjónustu sína í seinna stríði og væflast úr einni vinnu í aðra. Hann drekkur ótæpilega, er gjarn á að lenda í slagsmálum og eftir að hann byrlar vinnufélaga sínum á hvítkálsbúgarði ólyfjan tekur hann til fótanna og endar sem laumufarþegi á snekkju hins plebbalega Lancasters Dodd (Philip Seymour Hoffman). Með þeim tekst mikill vinskapur, en Dodd þessi er sjálfskipaður leiðtogi sértrúarsafnaðarins The Cause. Þessi nýjasta kvikmynd fyrrum undrabarnsins, og nú undramannsins, Paul Thomas Anderson, er sögð byggja að miklu leyti á tilurð Vísindakirkjunnar í upphafi 6. áratugar síðustu aldar, en hvergi er nafn hennar tekið fram í myndinni. Því fer þó fjarri að The Master deili sérstaklega á Vísindakirkjuna umfram aðra söfnuði. Leiðtoginn, sem í fyrstu er vingjarnlegur og sjarmerandi, ber öll helstu einkenni loddarans. Hann notfærir sér veikleika áhrifagjarns fólks, og við þekkjum öll þessa persónu, bæði úr sjónvarpinu og úr íslenskum raunveruleika. Þær eru alls staðar í heiminum. Þeir Phoenix og Hoffman eru báðir ótrúlegir leikarar, og sennilega hefur hvorugur þeirra verið betri en einmitt hér. Hinn siðblindi Quell væri óþolandi persóna á prenti, en Phoenix nær á undraverðan hátt að koma á góðri tengingu við áhorfendur. Anderson leyfir tvímenningunum að leika sér með línurnar, þó handritið sé svo sannarlega ekkert slor, og líkt og í fyrri myndum leikstjórans er engin feimni við langar og óklipptar senur þar sem performansinn fær að taka gott pláss. Listræn stjórnun er af bestu gerð og ásamt óaðfinnanlegri kvikmyndatöku gerir hún The Master að einni áferðarfegurstu mynd sem lengi hefur sést. Hvert einasta skot væri flott í ramma uppi á vegg, en þrátt fyrir að vera stílhrein verður myndin aldrei steríl. Ég skil ekki hvers vegna myndin fékk engar Óskarstilnefningar í þessum útlitsflokkum því það hefði hún svo sannarlega átt skilið. Síðasti þriðjungur myndarinnar er sá sísti en mig grunar að annað áhorf kæmi mér á aðra skoðun. Þannig er það allavega oft með Anderson. Myndirnar hans batna með hverju áhorfi, og ég fullyrði að The Master mun verða mér ofarlega í huga á næstu vikum og mánuðum. Niðurstaða: Enn eitt listaverkið frá undramanninum Anderson. Gagnrýni Mest lesið Mamma byrjuð að undirbúa stúdentsveislu þegar fregn barst af falli Lífið Elti drauminn og flutti um borð í húsbíl Lífið „Það er galið að sjá fimm manna fjölskyldu sitja saman en öll í símanum“ Áskorun Krakkatían: Nótur, bankar og geitur Lífið „Það er einhver sjarmi yfir París sem er ekki annarsstaðar“ Lífið Eva flutt inn í verðlaunahús Kára Lífið Fyndnustu dýralífsmyndir ársins Lífið Ætlar í blómabað á Balí með manninum sínum Lífið Gaf langömmu tattú í afmælisgjöf Lífið „Þegar menn vaða svona í fjölskylduna mína þá tek ég boxhanskana af“ Lífið Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Alien Romulus: Ungmenna Alien May December: Seint koma sumir en koma þó Sjá meira
Bíó. The Master. Leikstjórn: Paul Thomas Anderson. Leikarar: Joaquin Phoenix, Philip Seymour Hoffman, Amy Adams, Laura Dern, Madisen Beaty, Amy Ferguson. Ljósmyndarinn Freddie Quell (Joaquin Phoenix) er stórskemmdur eftir herþjónustu sína í seinna stríði og væflast úr einni vinnu í aðra. Hann drekkur ótæpilega, er gjarn á að lenda í slagsmálum og eftir að hann byrlar vinnufélaga sínum á hvítkálsbúgarði ólyfjan tekur hann til fótanna og endar sem laumufarþegi á snekkju hins plebbalega Lancasters Dodd (Philip Seymour Hoffman). Með þeim tekst mikill vinskapur, en Dodd þessi er sjálfskipaður leiðtogi sértrúarsafnaðarins The Cause. Þessi nýjasta kvikmynd fyrrum undrabarnsins, og nú undramannsins, Paul Thomas Anderson, er sögð byggja að miklu leyti á tilurð Vísindakirkjunnar í upphafi 6. áratugar síðustu aldar, en hvergi er nafn hennar tekið fram í myndinni. Því fer þó fjarri að The Master deili sérstaklega á Vísindakirkjuna umfram aðra söfnuði. Leiðtoginn, sem í fyrstu er vingjarnlegur og sjarmerandi, ber öll helstu einkenni loddarans. Hann notfærir sér veikleika áhrifagjarns fólks, og við þekkjum öll þessa persónu, bæði úr sjónvarpinu og úr íslenskum raunveruleika. Þær eru alls staðar í heiminum. Þeir Phoenix og Hoffman eru báðir ótrúlegir leikarar, og sennilega hefur hvorugur þeirra verið betri en einmitt hér. Hinn siðblindi Quell væri óþolandi persóna á prenti, en Phoenix nær á undraverðan hátt að koma á góðri tengingu við áhorfendur. Anderson leyfir tvímenningunum að leika sér með línurnar, þó handritið sé svo sannarlega ekkert slor, og líkt og í fyrri myndum leikstjórans er engin feimni við langar og óklipptar senur þar sem performansinn fær að taka gott pláss. Listræn stjórnun er af bestu gerð og ásamt óaðfinnanlegri kvikmyndatöku gerir hún The Master að einni áferðarfegurstu mynd sem lengi hefur sést. Hvert einasta skot væri flott í ramma uppi á vegg, en þrátt fyrir að vera stílhrein verður myndin aldrei steríl. Ég skil ekki hvers vegna myndin fékk engar Óskarstilnefningar í þessum útlitsflokkum því það hefði hún svo sannarlega átt skilið. Síðasti þriðjungur myndarinnar er sá sísti en mig grunar að annað áhorf kæmi mér á aðra skoðun. Þannig er það allavega oft með Anderson. Myndirnar hans batna með hverju áhorfi, og ég fullyrði að The Master mun verða mér ofarlega í huga á næstu vikum og mánuðum. Niðurstaða: Enn eitt listaverkið frá undramanninum Anderson.
Gagnrýni Mest lesið Mamma byrjuð að undirbúa stúdentsveislu þegar fregn barst af falli Lífið Elti drauminn og flutti um borð í húsbíl Lífið „Það er galið að sjá fimm manna fjölskyldu sitja saman en öll í símanum“ Áskorun Krakkatían: Nótur, bankar og geitur Lífið „Það er einhver sjarmi yfir París sem er ekki annarsstaðar“ Lífið Eva flutt inn í verðlaunahús Kára Lífið Fyndnustu dýralífsmyndir ársins Lífið Ætlar í blómabað á Balí með manninum sínum Lífið Gaf langömmu tattú í afmælisgjöf Lífið „Þegar menn vaða svona í fjölskylduna mína þá tek ég boxhanskana af“ Lífið Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Alien Romulus: Ungmenna Alien May December: Seint koma sumir en koma þó Sjá meira