Bjargvættur í lofti Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 6. febrúar 2013 06:00 Ég fann fyrir augngotum samferðafólks míns þegar gráturinn braust út. Skjálfhent reyndi ég að festa sætisbeltið á drenginn og útskýra fyrir honum að komið væri að systur hans að sitja við gluggann. Hann var ósammála því og mótmælti. Of ungur til að hlusta á rök. Þar með vorum við orðin þyrnir í augum, en aðallega í eyrum, þeirra sem höfðu ætlað sér að eiga notalega morgunstund á þessari leið, fá sér kaffisopa og súkkulaði og teygja úr tánum. Glugga í blað. Fólk kom farangri sínum fyrir, smeygði sér úr yfirhöfnum og smokraði sér í sætin í þrengslunum í vélinni. Með uppákomunni töfðum við fyrir umferð um mjóan ganginn í ofanálag og ég sá fyrir mér strembnar fjörutíu mínútur fram undan í háloftunum. Einhverjir myndu ekki láta augngoturnar einar nægja. Aðstæðurnar voru óþægilega kunnuglegar. Þar sem ég tafsaði eitthvað við drenginn um skiptast-á-regluna rifjaðist upp fyrir mér þegar sessunautur minn einn reyndi hástöfum að fá úthlutað öðru sæti af því ég sat með barn í fanginu. Skilningsrík flugfreyjan var miður sín yfir að geta ekki orðið við bón hans. Roskinn bandarískur ferðamaður gat heldur ekki orða bundist af feginleik yfir að hafa aldrei eignast börn þegar hann fylgdist með fyrirganginum í mér með tvö lítil börn á flugvelli. Mér voru um það bil að fallast hendur þegar drengnum var skyndilega boðið gluggasætið á móti og sú sem átti það settist við ganginn. „Nú varstu aldeilis heppinn," sagði ég við hann en óttaðist að sú hjálpsama sæi fljótlega eftir greiðaseminni, þar sem þriggja ára ferðalangar sitja sjaldnast þegjandi og hljóðalausir í þrjá stundarfjórðunga. Enda vorum við ekki komin í loftið þegar hún þurfti að leggja frá sér blaðið til að sinna spjalli drengsins. Ég heyrði ekki hvað þeim fór á milli en þau hlógu. Í tæpa klukkustund skrafaði hún við þann þriggja ára, teiknaði myndir, litaði, þurrkaði nef. Hafði engan tíma til að þiggja kaffið sem flugfreyjan bauð. Hún tók blaðið ekki upp aftur. Hinum megin við ganginn andaði ég léttar, saup á kaffinu og maulaði súkkulaði. Teygði aðeins úr tánum. Dauðsá eftir að hafa ekki tekið með mér lesefni. Kunni þó ekki við að fá blaðið hennar lánað. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir Skoðun Við tölum um vöxt — en gleymum því sem vex Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun GPT‑5 kemur í ágúst – áskoranir og tækifæri fyrir Ísland Sigvaldi Einarsson Skoðun Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson Skoðun
Ég fann fyrir augngotum samferðafólks míns þegar gráturinn braust út. Skjálfhent reyndi ég að festa sætisbeltið á drenginn og útskýra fyrir honum að komið væri að systur hans að sitja við gluggann. Hann var ósammála því og mótmælti. Of ungur til að hlusta á rök. Þar með vorum við orðin þyrnir í augum, en aðallega í eyrum, þeirra sem höfðu ætlað sér að eiga notalega morgunstund á þessari leið, fá sér kaffisopa og súkkulaði og teygja úr tánum. Glugga í blað. Fólk kom farangri sínum fyrir, smeygði sér úr yfirhöfnum og smokraði sér í sætin í þrengslunum í vélinni. Með uppákomunni töfðum við fyrir umferð um mjóan ganginn í ofanálag og ég sá fyrir mér strembnar fjörutíu mínútur fram undan í háloftunum. Einhverjir myndu ekki láta augngoturnar einar nægja. Aðstæðurnar voru óþægilega kunnuglegar. Þar sem ég tafsaði eitthvað við drenginn um skiptast-á-regluna rifjaðist upp fyrir mér þegar sessunautur minn einn reyndi hástöfum að fá úthlutað öðru sæti af því ég sat með barn í fanginu. Skilningsrík flugfreyjan var miður sín yfir að geta ekki orðið við bón hans. Roskinn bandarískur ferðamaður gat heldur ekki orða bundist af feginleik yfir að hafa aldrei eignast börn þegar hann fylgdist með fyrirganginum í mér með tvö lítil börn á flugvelli. Mér voru um það bil að fallast hendur þegar drengnum var skyndilega boðið gluggasætið á móti og sú sem átti það settist við ganginn. „Nú varstu aldeilis heppinn," sagði ég við hann en óttaðist að sú hjálpsama sæi fljótlega eftir greiðaseminni, þar sem þriggja ára ferðalangar sitja sjaldnast þegjandi og hljóðalausir í þrjá stundarfjórðunga. Enda vorum við ekki komin í loftið þegar hún þurfti að leggja frá sér blaðið til að sinna spjalli drengsins. Ég heyrði ekki hvað þeim fór á milli en þau hlógu. Í tæpa klukkustund skrafaði hún við þann þriggja ára, teiknaði myndir, litaði, þurrkaði nef. Hafði engan tíma til að þiggja kaffið sem flugfreyjan bauð. Hún tók blaðið ekki upp aftur. Hinum megin við ganginn andaði ég léttar, saup á kaffinu og maulaði súkkulaði. Teygði aðeins úr tánum. Dauðsá eftir að hafa ekki tekið með mér lesefni. Kunni þó ekki við að fá blaðið hennar lánað.
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun