Ást á grænu ljósi

Bækur 

Elskhuginn

Karl Fransson

Vaka helgafell



Ung kona er í basli með líf sitt, blönk, fráskilin, upp á kant við fyrrverandi, fær lítið að umgangast barnið sitt, druslast áfram einn dag í einu; tilveran er grá. Birtist þá ekki óforvarindis goðum líkur karl, ríkur, örlátur og sexí og hrífur hana með sér inn í veröld allsnægtanna. Þau borða á dýrum stöðum, fara í sumarhús, njóta ásta við hafið undir fullu tungli, hitta frægt fólk í veislum, lifa í vellystingum og unga konan tapar áttum, álítur sig komna í örugga höfn. Hún er reyndar líka dálítið svag fyrir góða gæjanum sem kennir henni, en hann er ekki til í alvarlegt samband svo það þýðir ekki að hugsa um það. Ríki goðumlíki karlinn virðist reyndar ekki allur þar sem hann er séður og konan rýkur á dyr í fússi eftir að hafa verið höfð að fífli. Karlinn er þó ekki af baki dottinn, stormar inn í kennslustofuna þar sem hún situr með tárvot augu, hrífur hana með sér út í glæsilega sportbílinn og saman keyra þau inn í sólarlagið. The End.

Þessi söguþráður er ansi kunnuglegur, ekki satt? Allavega hjá þeim sem lesið hafa eitthvað af rauðum ástarsögum um dagana. Ástæða þess að hann er rakinn hér er þó ekki sú að undirrituð hafi dottið í Rauðu seríuna heldur er þetta frá a til ö söguþráður nýrrar erótískrar íslenskrar skáldsögu sem gefin er út undir dulnefninu Karl Fransson. Eina frávikið frá hinum hefðbundna ástarsöguþræði er að hér eru samfarasenurnar aðeins fleiri en í venjulegri ástarsögu, þar sem yfirleitt er bara eina slíka að finna, og að ungu konunni er hér skipt út fyrir ungan karl.

Nánar tiltekið arkitektúrnemann Patrice, sem raunar heitir Patrekur og er af íslenskum ættum, sem býr og stúderar í París. Hann drýgir rýrar tekjur með því að vinna á glæsihóteli þar sem á vegi hans verður hin forríka Mirabelle sem heillar hann upp úr skónum. Ekki sakar að hún launar honum greiðana með óunnum demöntum, svo hann fær fullnægt bæði kynferðislegum og fjárhagslegum þörfum. Réttlætir það að taka við demöntunum með því að hann þurfi að koma sér þaki yfir höfuðið til að fá forræði yfir dóttur sinni til helminga við móðurina. Kennarinn heillandi, eða réttara sagt kennslukonan, er þarna líka, auðvitað, og lýst sem engli í kvenmynd til mótvægis við tálkvendið. Femínískir bókmenntafræðingar gætu notað þessa bók til kennslu í kúrsum um staðalímyndir kvenna í bókmenntunum.

Bókin er grimmt auglýst sem 50 gráir skuggar út frá reynsluheimi karlmannsins en það er ansi vel í lagt. Þær kynlífssenur sem hér er að finna eru ósköp blátt áfram og ekkert „kinky“ í gangi, nema auðvitað demantagreiðslan, sem verður þó aldrei að neinu stórmáli þar sem blessaður drengurinn þarf svo sárlega á aurunum að halda.

Sagan er ekki beint leiðinleg aflestrar, en hvorki stíll, persónur né söguþráður er með þeim hætti að lesandinn hrífist með. Patrice er óskaplega ósannfærandi þrítugur maður, heldur upp á Madonnu og Robbie Williams og kann alla texta Simons og Garfunkels svo dæmi sé tekið, og síendurteknar vangaveltur hans um það hvaða stefnu líf hans sé að taka eru bæði klúðurslega skrifaðar og hryllilegar klisjur, eins og reyndar flest annað í bókinni bæði í efni og stíl. Ég er ekkert hissa á að höfundurinn treysti sér ekki til að gangast við þessu afkvæmi sínu.

Niðurstaða: Týpísk rauð ástarsaga þar sem ungu konunni er reyndar skipt út fyrir ungan karl en fellur að öllu öðru leyti fullkomlega inn í klisjuheim slíkra sagna.