Hrífandi og litfagurt

Tónlist:

Opnunartónleikar Myrkra músíkdaga

Í Eldborg Hörpu fimmtudaginn 30. janúar.

Sinfóníuhljómsveit Íslands lék verk eftir Steve Reich, Þuríði Jónsdóttur, Hauk Tómasson og Daníel Bjarnason. Hamrahlíðarkórinn söng undir stjórn Þorgerðar Ingólfsdóttur. Hljómsveitarstjóri: Daníel Bjarnason.



Eins og við mátti búast var mínimalisminn allsráðandi í verkinu Three Movements eftir Steve Reich. Þessir kaflar voru fluttir af Sinfóníuhljómsveit Íslands á opnunartónleikum Myrkra músíkdaga í Eldborg Hörpu á fimmtudagskvöldið. Mínimalisminn kom þannig út að örstutt stefbrot voru síendurtekin. Þetta voru líflegar hendingar sem smám saman tóku breytingum, endurtekningarnar urðu því aldrei leiðinlegar.



Þegar Steve Reich er spilaður skiptir nákvæmni í flutningi miklu máli. Tónlistin er fínleg, vandvirknisleg mótun allskonar blæbrigða hefur því töluvert um það að segja hvort tónlistin virki eða ekki. Ánægjulegt er að segja frá því að Sinfónían spilaði af einstakri fagmennsku undir hárnákvæmni en áreynslulausri stjórn Daníels Bjarnasonar. Slagverkið var frábært, píanóleikurinn var flottur og hinir hljóðfærahóparnir voru líka með sitt á hreinu. Útkoman var glæstur tónaseiður sem var lifandi og litríkur.



Þrjú verk voru leikin eftir hlé. Fyrst var Miss Reykjavík Rita eftir Þuríði Jónsdóttur. Tónlistin var fremur rislítil, hún samanstóð lengi vel af lágværum trillum og litlum tónarunum. Síðan varð hljómurinn skyndilega ógurlega sterkur og svo var allt búið. Það var hálf fyrirvaralaust. Þuríður hefur samið margt tilkomumikið á ferlinum, hún getur gert betur en þetta. Magnaðra var Í sjöunda himni sem Haukur Tómasson samdi í tilefni af opnun Hörpu. Ég hef fjallað um þessa ágætu tónsmíð áður. Hún var prýðilega flutt nú, hljómsveitin var samtaka, leikurinn hnitmiðaður og vandaður.



Í lokaatriðinu, The Isle Is Full of Noises eftir Daníel Bjarnason, gekk Hamrahlíðarkórinn inn á sviðið. Textinn samanstóð af brotum úr Ofviðrinu eftir Shakespeare. Þar var jarðlífið hugleitt, fáfengilegur „sjónleikur sem hverfur og skilur ekkert eftir sig þegar leiktjöldin eru tekin niður,“ svo vitnað sé í tónleikaskrána.



Í takt við þetta var tónlistin full af töfrum. Laglínurnar voru seiðandi, hljómarnir svo hrífandi og litfagrir að það var alveg einstakt. Ég veit að margir halda að nútímatónlist sé leiðinleg, en það er nú aldeilis ekki. Daníel er greinilega innblásinn músíkant, tónlistin hans var ekki af þessum heimi.



Kórinn söng líka sérlega fallega, raddirnar voru tandurhreinar og í fullkomnu jafnvægi. Og hljómsveitin spilaði frábærlega vel, rétt eins og í hinum tónsmíðunum. Eins og áður sagði stjórnaði Daníel af afburðum – hann getur auðheyrilega allt.



Niðurstaða: Glæsilegir opnunartónleikar Myrkra músíkdaga þar sem upp úr stóðu verk eftir Steve Reich og Daníel Bjarnason.