Samfélag óttans Fanney Birna Jónsdóttir skrifar 7. júní 2014 07:00 Þegar rætt er um hryðjuverkaógnir gleymist oft hversu fáir standa á bak við þær, hversu fáar þær eru og hversu lítið mannfallið hefur verið í samanburði við allar helstu dánarorsakir á Vesturlöndum. Áhrifaríkasta vopn hryðjuverkamanna er nefnilega ekki sprengjur, hálfsjálfvirkir hríðskotarifflar eða hver önnur verkfæri sem notuð eru til að fremja illvirki. Það er ótti almennings við hið óþekkta; hvar og hvenær næsta árás mun eiga sér stað. Ekki bætir úr skák að tilgangur og markmið illvirkjanna eru okkur algjörlega framandi. Og sumir verða alltaf hræddari en aðrir. Þeir urðu fljótt helstu boðberar fagnaðarerindis hryðjuverkamannanna. Eins ótrúlegt og það hljómar þá virtust viðkomandi nýta hvert tækifæri til að ýta undir eigin vanlíðan, tóku allt hið versta af netmiðlum og dreifðu til að kynda enn frekar undir eigin ótta og annarra. Það er ekki að ástæðulausu að meðferð við ofsakvíða/-hræðslu gengur út á að greina einkennin áður en kastið byrjar. Því þegar það er á annað borð hafið er fólk fast í spíral og færist alltaf neðar og neðar þar til kastið er yfirstaðið. Á meðan á því stendur virkar ekkert lengur; hvorki heilbrigð skynsemi, rökhugsun eða neitt annað. Þessi ótti gerði vestrænum stjórnvöldum kleift að ryðjast inn í einkalíf okkar með grófari hætti en áður gerðist – setja á stofn eftirlitsþjóðfélag sem ekki enn sér fyrir endann á. Angar af þessu rötuðu meira að segja inn í íslenska löggjöf þótt hvorki fyrr né síðar hafi nokkrar vísbendingar bent til þess að hryðjuverk væru yfirvofandi hér á landi. Það er kaldhæðnislegt en aðferðafræði þeirra sem kynda nú undir andúð á múslimum byggir á nákvæmlega sömu aðferðafræði og hinir örfáu hryðjuverkamenn. Einstök tilvik frá meginlandinu um nauðungarhjónabönd, umskurð kvenna og illa áttaða einstaklina sem röfla um upptöku sjaríalaga eru notuð til að kynda undir ótta almennings. Og alveg eins og með hryðjuverkin þá verða sumir hræddari en aðrir. Við finnum þá á Facebook og í athugasemdakerfum netsins póstandi sleggjudómum sem standast enga skoðun, tölfræði frá vafasömum xenófóbískum stofnunum og fölsuðum myndum af börnum sem hefur verið nauðgað til dauða eftir nauðungarhjónaband. Þetta er allt á sömu bókina lært. Það eina sem er eftir er að stjórnvöld fari að setja lög til að bregðast við þessari nýju „ógn“. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Fanney Birna Jónsdóttir Mest lesið Halldór 5.10.2024 Jón Þór Stefánsson Halldór Spilling á Íslandi: Erum við að missa tökin? Ágústa Árnadóttir Skoðun Sleppum brúnni og förum betri leið framhjá Selfossi Elliði Vignisson Skoðun Háskóli Íslands er ekki að sinna skyldum sínum Silja Höllu Egilsdóttir Skoðun Eignafólk græðir mikið á vaxtastefnu Seðlabankans Stefán Ólafsson Skoðun Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun Dauðarefsing Pírata Sigurjón Þórðarson Skoðun Að dansa í regninu Lóa Björk Ólafsdóttir Skoðun Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Foreldrar eru sérfræðingar í sínum börnum Valdimar Víðisson Skoðun
Þegar rætt er um hryðjuverkaógnir gleymist oft hversu fáir standa á bak við þær, hversu fáar þær eru og hversu lítið mannfallið hefur verið í samanburði við allar helstu dánarorsakir á Vesturlöndum. Áhrifaríkasta vopn hryðjuverkamanna er nefnilega ekki sprengjur, hálfsjálfvirkir hríðskotarifflar eða hver önnur verkfæri sem notuð eru til að fremja illvirki. Það er ótti almennings við hið óþekkta; hvar og hvenær næsta árás mun eiga sér stað. Ekki bætir úr skák að tilgangur og markmið illvirkjanna eru okkur algjörlega framandi. Og sumir verða alltaf hræddari en aðrir. Þeir urðu fljótt helstu boðberar fagnaðarerindis hryðjuverkamannanna. Eins ótrúlegt og það hljómar þá virtust viðkomandi nýta hvert tækifæri til að ýta undir eigin vanlíðan, tóku allt hið versta af netmiðlum og dreifðu til að kynda enn frekar undir eigin ótta og annarra. Það er ekki að ástæðulausu að meðferð við ofsakvíða/-hræðslu gengur út á að greina einkennin áður en kastið byrjar. Því þegar það er á annað borð hafið er fólk fast í spíral og færist alltaf neðar og neðar þar til kastið er yfirstaðið. Á meðan á því stendur virkar ekkert lengur; hvorki heilbrigð skynsemi, rökhugsun eða neitt annað. Þessi ótti gerði vestrænum stjórnvöldum kleift að ryðjast inn í einkalíf okkar með grófari hætti en áður gerðist – setja á stofn eftirlitsþjóðfélag sem ekki enn sér fyrir endann á. Angar af þessu rötuðu meira að segja inn í íslenska löggjöf þótt hvorki fyrr né síðar hafi nokkrar vísbendingar bent til þess að hryðjuverk væru yfirvofandi hér á landi. Það er kaldhæðnislegt en aðferðafræði þeirra sem kynda nú undir andúð á múslimum byggir á nákvæmlega sömu aðferðafræði og hinir örfáu hryðjuverkamenn. Einstök tilvik frá meginlandinu um nauðungarhjónabönd, umskurð kvenna og illa áttaða einstaklina sem röfla um upptöku sjaríalaga eru notuð til að kynda undir ótta almennings. Og alveg eins og með hryðjuverkin þá verða sumir hræddari en aðrir. Við finnum þá á Facebook og í athugasemdakerfum netsins póstandi sleggjudómum sem standast enga skoðun, tölfræði frá vafasömum xenófóbískum stofnunum og fölsuðum myndum af börnum sem hefur verið nauðgað til dauða eftir nauðungarhjónaband. Þetta er allt á sömu bókina lært. Það eina sem er eftir er að stjórnvöld fari að setja lög til að bregðast við þessari nýju „ógn“.
Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun
Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun
Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun
Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun