Dæmisaga um kúk Atli Fannar Bjarkason skrifar 25. júní 2015 07:00 Hugmynd mín um helvíti inniheldur tvennt: Heitan ananas og útikamra. Í helvíti er ananas á öllum pitsum og fólk gengur örna sinna í sameiginlegum útikömrum úr plasti. Langar raðir myndast fyrir utan þá og maður neyðist til að horfa í blóðhlaupin augu þeirra sem skilja eftir sig lyktina. Hatur mitt á útikömrum hefur oft komið mér í vandræði. Eins og á Hróarskeldu 2005. Á laugardeginum var ég nefnilega kominn á ystu nöf. Maginn var orðinn eins og viðkvæm vatnsblaðra sem gæti sprungið við minnsta viðnám. Við sátum nokkur fyrir utan tjald að skipuleggja kvöldið, sólin skein og stemningin var góð. Skyndilega fannst mér ég vera búinn að missa vatnið á einhvern metaforískan hátt. Það sem ég hafði ræktað innra með mér síðustu daga var á leiðinni út með hraði. Ég rauk af stað og ætlaði að reyna að brjóta odd of oflæti mínu og afgreiða málið inni á kamri úr plasti. Einn laus. Ég steig inn. Ég steig út. Enn á ný hafði líkami minn hafnað þessari tegund af sæluhúsi. Það var því ekkert annað í boði en að hlaupa út fyrir svæðið. Það gekk furðulega vel og innan skamms stóð ég með klósettrúllu í einhvers konar grænni laut. Ekki manneskja í augsýn. Ég leysti niður um mig og kláraði verkefnið sem hófst fyrir allt of löngu. Þrennt kom í ljós eftir að ég hysjaði upp um mig stuttbuxurnar: Ég hafði ekki litið til vinstri. Nokkrum metrum frá mér voru kátir Hróarskeldufarar að rölta á svæðið, brosandi og veifandi gaurnum sem var að kúka í lautinni. Gott og vel. Ég veifaði á móti með fölsku brosi. Og fyrir aftan mig var hræðilegur kirkjugarður fólks sem hafði fengið nákvæmlega sömu hugmynd og ég. Óþarfi að útskýra það. Og það sem var verst: Ég stóð í brenninetlubeði. Lappir mínar voru þaktar útbrotum. Fólkið var ekki að veifa – heldur að vara mig við. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Atli Fannar Bjarkason Mest lesið Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Samfélagið innan samfélagsins Sigríður Svanborgardóttir Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Til hamingju Íslendingar með nýja Óperu Andri Björn Róbertsson Skoðun Gagnsæi og inntak Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson Skoðun Sumargjöf Þórunn Sigurðardóttir Skoðun Halldór 05.07.2025 Halldór Baldursson Halldór
Hugmynd mín um helvíti inniheldur tvennt: Heitan ananas og útikamra. Í helvíti er ananas á öllum pitsum og fólk gengur örna sinna í sameiginlegum útikömrum úr plasti. Langar raðir myndast fyrir utan þá og maður neyðist til að horfa í blóðhlaupin augu þeirra sem skilja eftir sig lyktina. Hatur mitt á útikömrum hefur oft komið mér í vandræði. Eins og á Hróarskeldu 2005. Á laugardeginum var ég nefnilega kominn á ystu nöf. Maginn var orðinn eins og viðkvæm vatnsblaðra sem gæti sprungið við minnsta viðnám. Við sátum nokkur fyrir utan tjald að skipuleggja kvöldið, sólin skein og stemningin var góð. Skyndilega fannst mér ég vera búinn að missa vatnið á einhvern metaforískan hátt. Það sem ég hafði ræktað innra með mér síðustu daga var á leiðinni út með hraði. Ég rauk af stað og ætlaði að reyna að brjóta odd of oflæti mínu og afgreiða málið inni á kamri úr plasti. Einn laus. Ég steig inn. Ég steig út. Enn á ný hafði líkami minn hafnað þessari tegund af sæluhúsi. Það var því ekkert annað í boði en að hlaupa út fyrir svæðið. Það gekk furðulega vel og innan skamms stóð ég með klósettrúllu í einhvers konar grænni laut. Ekki manneskja í augsýn. Ég leysti niður um mig og kláraði verkefnið sem hófst fyrir allt of löngu. Þrennt kom í ljós eftir að ég hysjaði upp um mig stuttbuxurnar: Ég hafði ekki litið til vinstri. Nokkrum metrum frá mér voru kátir Hróarskeldufarar að rölta á svæðið, brosandi og veifandi gaurnum sem var að kúka í lautinni. Gott og vel. Ég veifaði á móti með fölsku brosi. Og fyrir aftan mig var hræðilegur kirkjugarður fólks sem hafði fengið nákvæmlega sömu hugmynd og ég. Óþarfi að útskýra það. Og það sem var verst: Ég stóð í brenninetlubeði. Lappir mínar voru þaktar útbrotum. Fólkið var ekki að veifa – heldur að vara mig við.